Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2007

Ο Ερμούκος κάνει …μπαμ!

Η εσωτερική διαμάχη του παιδίατρου με τον γονιό είναι καθημερινή. Η έκβαση αμφίρροπη. Θέλω να πιστεύω ότι, τις περισσότερες φορές, η λογική επιβάλλεται στο συναίσθημα. Όχι η ψυχρή λογική! Μια δύσκολη λογική, πασπαλισμένη με συναίσθημα…
Σήμερα έχω την διάθεση να αποκαταστήσω την αλήθεια, για ένα θέμα που στο παρελθόν άναψε τα αίματα στο blog. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως έχετε και εσείς μια μικρή δόση ευθύνης, για την παταγώδη αποτυχία μου στο θέμα του …ύπνου.
Έχουν περάσει περίπου 2-3μήνες από τότε…
Τα παιδιά κουτσά στραβά, κάτι περισσότερο από 15 μηνών, είχαν μάθει και ψιλοκοιμόντουσαν μέχρι περίπου τις 6:00 το πρωί. Για κάνα δύο πρωινά, μας είχαν κάνει και την χάρη, να κοιμηθούν μέχρι περασμένες εξήμιση!! Πήρα και εγώ θάρρος και λέω: “τα πάντα μαθαίνονται στα παιδιά αρκεί να έχεις το σωστό τρόπο…”
Την 3η μέρα στην σειρά λοιπόν, ο Ερμής ξυπνά κατά τις έξη και τέταρτο. Ευκαιρία! σκέφτομαι, να παρατείνω λίγο το ωράριο. Σηκώνομαι, πηγαίνω στο δωμάτιο τους, τον χαϊδεύω στο κεφάλι και του λέω «λίγο ακόμα αντράκι μου και θα σηκωθούμε…», και γυρίζω στο δωμάτιό μας! Ο μικρός είχε πάθει υστερία. Έκλαιγε τόσο έντονα που αναζωπύρωσε μια μάχη μέσα μου, με την λογική να παραδίνεται στον συμβιβασμό: με το που θα πει μια φορά «μπαμπά», για να του το ενισχύσω (δικαιολογία έψαχνα και άλλοθι..), θα τρέξω, ώστε τα πρωινά να μην ξυπνά με γκρίνια και κλάματα, αλλά φωνάζοντάς με, με την πιο γλυκιά λέξη που έχω ακούσει… Αυτό που διέκοψε αυτές μου τις σκέψεις ήταν ένα δυνατό ΜΠΑΜ!
Ήξερα τι είχε γίνει, όταν ηρεμούσα την καλή μου και την προέτρεπα να συνεχίσει τον ύπνο της, «πάω εγώ, κοιμήσου είναι νωρίς ακόμα». Ήξερα, και επιβεβαιώθηκα…
Ο Ερμούκος, στα τέσσερα, έξω από το κρεβατάκι του, με κοιτούσε σαν χαμένος. Ένα συνονθύλευμα από παράπονο, τρόμο, ίσως λίγο πόνο, φόβο και απορία για το τι έγινε και πώς να αντιδράσει. Είχε καταφέρει πατώντας στα μαξιλαράκια που είναι δεμένα περιμετρικά στο κάγκελο του κρεβατιού του, να περάσει πάνω από το κάγκελο και να πέσει από ύψος περίπου ένα μέτρο, φαντάζομαι με το κεφάλι, στην μοκέτα του δωματίου! Ότι ήταν έτοιμος να ξεσπάσει και πάλι σε κλάματα, εμφανίστηκα στην πόρτα και τον άρπαξα στην αγκαλιά μου. Δεν νομίζω ότι το έχω σφίξει περισσότερο. Δεν νομίζω ότι με έχει αγκαλιάσει πιο σφιχτά. Δεν νομίζω ότι ήταν η ιδέα μου, οι καρδιές μας άγγιξαν η μια την άλλη…
Κάποιοι τελευταίοι λυγμοί, συνοδεύτηκαν από ένα καυτό φιλάκι στο λαιμό μου. Τον φίλησα στο μαγουλάκι του, χαϊδεύοντας τον και ταυτόχρονα τσεκάροντας για κανένα χτύπημα. Ένα ελαφρό μπλάβισμα στο κούτελο. Η μαγική κρέμα arnica, το βάλσαμο από τις Άλπεις, ανέλαβε να πάρει τον πόνο και το πρήξιμο. Η σκέψη δραπετεύοντας από την θέρμη της στιγμής, καλούσε σε δράση την επιστήμη. Συχνά, ίσως σαν μια μορφή άμυνας, πιάνω τον εαυτό μου να λειτουργώ μηχανικά. Απλοποιώ την σκέψη μου, απομακρύνομαι από την στιγμή και βρίσκω καταφύγιο στην διαφοροδιαγνωστική σκέψη του παιδίατρου…
Λοιπόν, δεν έχασε τις αισθήσεις του, είναι προσανατολισμένος και το χτύπημα δεν μοιάζει σοβαρό. Άλλωστε, έχει μεγαλώσει το αντράκι μου και ήδη από 6-7μηνών έχει αναπτύξει τα αντανακλαστικά θέσης. Πετάει το χεράκι του για να στηριχτεί-προστατευθεί όταν πάει να πέσει και σίγουρα, αντανακλαστικά προφύλαξε το σωματάκι του. Πόσες φορές δεν έχω πει στους γονείς στο ιατρείο «ότι δεν θέλεις να κάνει το μωρό άστο να το κάνει… δεν θέλεις να κλαίει, άστο να κλάψει. Δεν θέλεις να πέφτει, άστο να πέσει, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, όχι από ύψος στο μωσαϊκό!, αλλά από όρθιο στο πάρκο ή το κρεβατάκι του. Έτσι θα καταλάβει τον χώρο, την βαρύτητα, το σωματάκι του και τις επιπτώσεις των κινήσεών του».
Ένα πανέξυπνο πιτσιρίκι, ο Δημήτρης, μέχρι περίπου 15μηνών έπεφτε κυριολεκτικά με τα μούτρα. Βλέπετε, η μητέρα του, από υπερβολικό άγχος και υπερπροστατευτισμό, ήταν συνέχεια δίπλα του, μην και πέσει. Αποτέλεσμα, ο Δημήτρης να έχει αποκτήσει την αίσθηση ότι, όποτε πέφτει, παρουσιάζεται ένα μαγικό χέρι και τον κρατάει. Έλα, όμως που το παιδί, μήνα με τον μήνα, αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη αυτονομία κινήσεων και η μητέρα, όσο και να ήθελε, δεν μπορούσε συνέχεια να είναι δίπλα του. Αυτή η ανάπηρη αυτονομία, κόστισε στον Δημήτρη μερικά γερά καρούμπαλα, σε ηλικία και υπό συνθήκες, που δεν τα δικαιολογούσαν! Αν εκεί μόλις έχει αρχίσει το παιδί αρχικά να κάθεται μόνο του(~5-6μηνών) και στην συνέχεια να στέκει, να σηκώνεται μόνο του και δειλά-δειλά να δοκιμάζει πλάγια βήματα κρατώντας χαμηλά έπιπλα, αν τότε το αφήσεις να πέφτει από καθιστό και στην πορεία όρθιο, στο κρεβάτι ή το πάρκο, εκπαιδεύεται και προστατεύει αντανακλαστικά τον εαυτό του.
«Αν ήταν ο Δημητράκης στην θέση του Ερμή, πιθανώς να είχε χτυπήσει σοβαρά!» σκέφτομαι, και ένα ρίγος με παράλυτες εικόνες και σπαστικότητα διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη. Σφίγγω τον Ερμάκο, ενώ εκείνος απολαμβάνει στην αγκαλιά μου το πρωινό γάλα, που στο μεταξύ του είχα φτιάξει και του σκάω ένα φιλί στο κεφαλάκι του. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι κυρίες. Η καλή μου αγουροξυπνημένη με την Χαρούλα αγκαλιά.
«Το κατάλαβες ότι ο Ερμής έπεσε από το κρεβάτι του;» ρωτάω με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου.
«ΟΧΙ! Εγώ νόμισα ότι κάτι έριξε κάτω… Και τώρα; Καλά είναι;» με βομβαρδίζει κοιτώντας ανήσυχη.
«Ναι, μάλλον θα κάνει ένα καρουμπαλάκι, αλλά καλά είναι»
«Και τι πρέπει να κάνουμε;» επικαλείται τον παιδίατρο, και όχι τον μπαμπά.
«Για 48ώρες να προσέχουμε την συμπεριφορά του. Αν παρουσιάζει υπνηλία ή, το άλλο άκρο, αν είναι διεγερτικός. Αν μας κάνει εμετό και είναι σαν χαμένος. Αν παρουσιάσει εστιακά νευρολογικά συμπτώματα, όπως να παραπατάει ή να μην μπορεί να πιάσει κάτι και τέλος θα παρακολουθούμε τα μάτια του.Στους γονείς στο ιατρείο τα αποκαλώ «καθρέφτη του εγκεφάλου, κυριολεκτικά προέκτασή του». Αν δούμε περίεργες κινήσεις στα μάτια, όπως νυσταγμό ή στραβισμό ή άνισες κόρες…»
«Να σε δω να εξηγείς τον νυσταγμό στην κυρά Μαρία…» λέει αστειευόμενη, μια που η Μαρία είναι η κυρία από την Αλβανία που μας βοηθά τα πρωινά με τα παιδιά.
«Θα της έλεγα να κοιτά μην κάνουν περίεργες κινήσεις αριστερά-δεξιά, όμως δεν έχω σκοπό να της πω τίποτε παραπάνω από το ότι ο Ερμής έπεσε από το κρεβατάκι του. Απλά το μεσημέρι θα την ρωτήσω αν ήταν όλα καλά με τον μικρό και θα τον τσεκάρω μόνος μου. Δεν θέλω να την αγχώσω, να αλλοιώσω το κριτήριο της, και να βλέπει υπνηλία εκεί που ο Ερμής θα κοιμόταν έτσι και αλλιώς. Εμείς, ας έχουμε το νου μας.»
«Ο.Κ.» απαντά, κάνοντάς μου πάσα την μικρή, ενώ εκείνη έπαιρνε τον χορτάτο Ερμή στην αγκαλιά της.
«Θα έχουμε πρόβλημα με τον ύπνο! Δεν μπορούμε να τον αφήνουμε να πέφτει από το κρεβάτι του, ούτε με το που γκρινιάζει να τον σηκώνουμε… Λέω να βγάλουμε τα περιμετρικά μαξιλάρια και θα βάλω και ένα στρωματάκι για ασφάλεια μπροστά από το κρεβάτι του.»
«Ωχ! Μην μου πεις ότι θα ξανα-αρχίσουμε τα ξενύχτια… δεν θα το αντέξω!»
Δεν ξαναρχίσαμε τα ξενύχτια. Ή, τουλάχιστον, όχι ακριβώς. Ο Ερμής κάτι χωρίς τα μαξιλάρια δεν μπορούσε να σκαρφαλώσει στα κάγκελα, κάτι ίσως να τρόμαξε λιγάκι, πάντως τα 2-3 βράδια χαλαρής παρακολούθησης που ακολούθησαν, ούτε ξαναπροσπάθησε, ούτε ξαναέπεσε από το κρεβάτι του.
Έλα όμως που εγώ τρόμαξα λιγάκι, και μαλάκωσα πολύ. Κανά δυό βδομάδες αργότερα, όταν κρυολόγησε και είχε βραχνιάσει λίγο και η φωνή του, σημεία ήπιας λαρυγγίτιδας, στα πλαίσια της παρακολούθησης και της προσπάθειας να μην κλαίει και χειροτερέψει ο λαιμός του, ναι, το ομολογώ έκανα το χειρότερο που μπορούσα να κάνω…
Πήρα τον Ερμή και κοιμήθηκε μαζί μας στο κρεβάτι… Αν και το απολαμβάνω αφάνταστα να έχω το πιτσιρίκι μου αγκαλιά, το ξέρω ότι δεν του κάνω καλό. Το γιατί θα σας το πω κάποια άλλη στιγμή. Αφενός, επειδή σήμερα ήθελα κυρίως να εστιάσω στην πτώση του Ερμή και αφετέρου, επειδή θέλω πρώτα να βρω την κατάλληλη λύση και μετά να την μοιραστώ μαζί σας. Βλέπετε, ακόμα και σήμερα, 3μήνες αργότερα, τα περισσότερα βράδια ο μικρός μου κοιμάται στο κρεβάτι του και ξυπνάει το πρωί στο δικό μας, κουρνιασμένος στην αγκαλιά ενός χαζοχαρούμενου ευτυχισμένου μπαμπά.
Παρηγοριά τα λόγια της κουνιαδούλας μου: «χαρείτε το τώρα, σε λίγο ούτε να τα αγκαλιάσουμε ξύπνια δεν θα μας αφήνουν».

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2007

Μια Χωματερή που καίει …τη ζωή μας!

Χρόνια πολλά στις Βαρβάρες και στην πόλη του Ρεθύμνου (είναι η πολιούχος).
Αργία λοιπόν, και εγώ, με την Χαρά αρχικά, και μόλις την κοίμισα, με τον Ερμούκο, σερφάρουμε στην επικαιρότητα και την μπλογκόσφαιρα.

Χθες στο Μπαλί (της Ινδονησίας όχι του Ρεθύμνου!), άρχισε η παγκόσμια σύνοδος για την μετά Κιότο συνθήκη, μήπως και προλάβουμε και σώσουμε ότι έχει απομείνει από αυτό το σπίτι που ονομάζουμε πλανήτη Γη. Μόλις χθες φιλοτιμήθηκε και η Αυστραλία να υπογράψει το πρωτόκολλο του Κιότο, αφήνοντας μόνη την “πλανηταρχίδα” Αμερική, από τα ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου,να εξακολουθεί να αρνείται να επικυρώσει την συνθήκη.
Προτού όμως αρχίσουμε τα καντήλια για το πώς κατάντησαν οι ισχυροί τον τόπο μας, ας ρίξουμε πρώτα μια ματιά στην …αυλή μας. Πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκε στην στήλη του Περιβαλλοντικού Συλλόγου «ΟΙΚΟΘΕΡΜΟΜΕΤΡΟ» στην τοπική εφημερίδα του Ρεθύμνου ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ (23-11-2007), ένα κείμενο όλο ευαισθησία της Κατερίνας Κορρέ, μια δραστήριας οικολόγου του Ρεθύμνου. Αναφέρεται στην παράνομη χωματερή που λειτουργεί εδώ και χρόνια σε έναν πανέμορφο τόπο, μόλις 10χιλιόμετρα από το Ρέθυμνο, τον Μαρουλά. Η πρώτη μου σκέψη μόλις το διάβασα ήταν να το μοιραστώ μαζί σας…

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΥΡΙΣΕ ΠΑΛΙ ΣΕ ΝΟΤΙΑ

Αυτή η βρομιά δε φεύγει από πάνω μας. Πότισαν τα μαλλιά, τα ρούχα μας, το δέρμα.
Το σάλιο μας πικρό και τα φιλιά μας καμένο πλαστικό μυρίζουν.
Τον Απρίλη, πήρε φωτιά η χωματερή και συνεχίζει να καπνίζει. Μήνες τώρα με κλειστά πορτοπαράθυρα. Βουλώνω χαραμάδες κι ο αέρας που κουβαλά τις διοξίνες τρυπώνει μέσα στα δωμάτια.
Τα πρωινά, μια πάχνη φονική καθίζει πάνω στο μικρό μας κήπο. Όταν φυσά νοτιάς ή έχει άπνοια, η δυσοσμία γίνεται αφόρητη και για να βγούμε στην αυλή, φοράμε μάσκες νοσοκόμων.

Στο χωριό, η ζωή ακολουθεί το γνώριμο ρυθμό της. Παιδιά πηγαίνουν κι έρχονται από
το σχολειό. Παιδιά με μάγουλα αναμμένα παίζουνε μπάλα στα στενά σοκάκια.
Στο καφενείο, απέναντι, ρακές απ’ το πρωί, καυγάδες για ζώα, δρόμους, και φραχτά. Συνηθισμένοι οι ντόπιοι στη μυρωδιά καμένων πλαστικών. Τα καίνε στα βοσκοτόπια και
στα λιόφυτα, ρίχνουν μπουκάλια πλαστικά στο τζάκι για προσάναμα. Κανείς δεν τους εξήγησε ποτέ κι ούτε θέλουν να γνωρίζουν.
Τώρα, όμως, καίγεται ολάκερη χωματερή. Χιλιάδες τόνοι σκουπιδιών.
Εκείνη η βαθιά λεκάνη που πρωτοπήγαν τα σκουπίδια το ‘94, είναι σήμερα βουνό.
Βουνό που αχνίζει διοξίνες. Ένα μεγάλο σύννεφο, δυσώδες, πλανιέται στην περιοχή και, καταπώς φυσούν οι άνεμοι, αλλάζει κατευθύνσεις, απλώνεται χιλιόμετρα μακριά.
Τις νύχτες, φαίνεται η χωματερή σαν να ‘χει καντηλάκια αναμμένα. Εκατοντάδες καντηλάκια καίνε το λάδι της ζωής μας.

Ας καίγεται η χωματερή. Τα σκουπιδιάρικα, των δήμων Ρεθύμνου και Αρκαδίου, την ταΐζουν ακατάπαυστα.
Σαν να μη συμβαίνει τίποτα, στο Ρέθυμνο, η ζωή ακολουθεί το γνώριμο ρυθμό της. Οι τοπικές αρχές συσκέπτονται για το πώς θα παρατείνουν την παρανομία, χωρίς να χαθεί η Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Μια εικόνα μαγική είναι η χωματερή. Επίσημα δηλώθηκε ότι έκλεισε, όμως δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί. Πήρε φωτιά, και ανακοινώθηκε ότι έσβησε, όμως καπνίζει επτά μήνες συνεχώς.
Συσκέπτονται, λένε οι τοπικές αρχές, για να λύσουν το πρόβλημα. Μετά από κάθε σύσκεψη δηλώνουν ότι η χωματερή θα κλείσει σύντομα. Στους πολίτες αρέσουν ιδιαίτερα οι ευχάριστες δηλώσεις και οι αρχές, από αγάπη, τους καθησυχάζουν. Κίνδυνος δεν υπάρχει, μετρήσεις θα γίνουν για διοξίνες, όταν θα κλείσει η χωματερή.

Ο καιρός γύρισε πάλι σε νοτιά. Δεν την αντέχω άλλο τη μυρωδιά καμένου πλαστικού.
«Κάποια πράγματα δεν πρέπει να λέγονται» είπε για τη χωματερή, πριν λίγους μήνες,
ο δήμαρχος Ρεθύμνου, προτρέποντας σε μια ιδιότυπη ομερτά.
Χαζεύω στα τηλεοπτικά παράθυρα τους τοπικούς μας άρχοντες. Στηλιτεύουν την εγκληματικότητα στο Μυλοπόταμο και διαμαρτύρονται επειδή ο τόπος δυσφημίζεται. Αναρωτιέμαι, πόσοι τηλεθεατές θα φάνε κρέας, τυρί, λάδι ή ελιές με διοξίνες της ρεθεμνιώτικης χωματερής, χωρίς να το γνωρίζουν.

Φυσάει νοτιάς, ντουμάνιασε το σπίτι. Αυτή η βρομιά δε φεύγει από πάνω μας, έγινε πλέον κομμάτι της ζωής μας, μια τοπική πραγματικότητα που μας ζητούν να αποδεχθούμε. Κλείσε την πόρτα γρήγορα και πες μου, σε ποιούς να απευθυνθούμε για να μας βοηθήσουν. Το ξέρω, η χωματερή δεν έχει φωτογένεια κι ο κόσμος έχει πια εξοικειωθεί. Παντού χωματερές.


Κατερίνα Κορρέ



Ευαισθησία για ένα μη φωτογενές θέμα, έδειξε ο Μ. Παπαγιαννάκης (Βουλευτής Β’ Αθηνών του ΣΥΡΙΖΑ), με ερώτησή του στους Υπουργούς ΠΕΧΩΔΕ και Εσωτερικών. Επειδή περιγράφει συνοπτικά την πραγματικότητα, με λιγότερο ρομαντισμό, ουσιαστικό όμως ρεαλισμό, σας την παραθέτω και αυτή:




30-11-2007
Προς τους κ.κ. Υπουργούς: ΠΕΧΩΔΕ και Εσωτερικών

Θέμα: Σε λειτουργία η παράνομη χωματερή Μαρουλά Ρεθύμνου

Η χωματερή του Μαρουλά στο Ρέθυμνο άρχισε να κατασκευάζεται το 1993 ως Χώρος Υγειονομικής Ταφής Αποβλήτων (ΧΥΤΑ) με προϋπολογισμό 450.000.000 δρχ.. Η εναπόθεση των απορριμμάτων ξεκίνησε χωρίς να έχει ολοκληρωθεί το έργο και πριν εξασφαλισθεί η προστασία της μεμβράνης στεγάνωσης, ενώ χρηματοδοτήθηκε πολλές φορές ακόμα και από την ΕΕ. Από το 1998 όπου και έληξε η άδεια λειτουργίας του ΧΥΤΑ ο χώρος είναι, και τυπικά πλέον, μια ανεξέλεγκτη και παράνομη χωματερή. Στην επίσημη αλληλογραφία, όμως, και στις δηλώσεις των αρμοδίων συνεχίζει να αναφέρεται ως ΧΥΤΑ και για το λόγο αυτό δίνεται χρηματοδότηση από το πρόγραμμα LIFE της Ε.Ε. (Αύγουστος του 1998). Το 2004 η Ε.Ε αποφάσισε να παραπέμψει την υπόθεση στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς η προθεσμία που είχε δοθεί με «αιτιολογημένη γνώμη», με την οποία διαπίστωνε ότι ο ΧΥΤΑ του Μαρουλά δεν πληρεί τις διατάξεις της Κοινοτικής νομοθεσίας, παρήλθε χωρίς να ληφθεί κάποιο μέτρο. Αξίζει να σημειωθεί ότι, όλα αυτά τα χρόνια, οι αρμόδιοι όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα αλλά υποστήριζαν την λειτουργία της χωματερής με το επιχείρημα ότι δεν έχουν πού να πάνε τα σκουπίδια, αλλά μετά την παραπομπή δηλώθηκε από ελληνικής πλευράς ως καταληκτική ημερομηνία για το οριστικό κλείσιμο της χωματερής η 31/12/2006.
Ένα χρόνο μετά την καταληκτική ημερομηνία όχι μόνο εξακολουθεί να λειτουργεί ως ανεξέλεγκτη χωματερή με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αλλά εδώ και έξι μήνες καπνίζει η χωματερή του Μαρουλά, εκλύοντας στην ατμόσφαιρα διοξίνες και άλλες τοξικές ουσίες. Επιπλέον, μέχρι στιγμής, δεν έχουν γίνει μετρήσεις για διοξίνες όπως επίσης, όλα αυτά τα χρόνια, δεν ελέγχθηκε ποτέ αν έχουν ρυπανθεί και σε ποιό βαθμό τα υπόγεια νερά.

Ερωτώνται οι κ.κ. Υπουργοί:
- Είναι σε γνώση των αρμόδιων υπουργείων η λειτουργία της παράνομης χωματερής Μαρουλά;
- Ποια μέτρα προτίθενται να λάβουν και με ποιες συντονισμένες ενέργειες θα προωθήσουν την άμεση διακοπή της λειτουργίας της χωματερής και την αποκατάσταση του χώρου;

Ο ερωτών βουλευτής


Μιχάλης Παπαγιαννάκης


Όλοι εσείς που μοιράζεστε μαζί μου την αγάπη σας για πλασματάκια, σαν αυτό που κοιμάται στην αγκαλιά μου, αναμασώντας ανά τακτά χρονικά διαστήματα την πιπίλα του, νομίζω ότι συμμερίζεστε την αγωνία μου για το αύριο που τους προετοιμάζουμε.


Η υπενθύμιση, ότι αυτόν τον κόσμο τον έχουμε δανειστεί από τα παιδιά μας, απευθύνεται στους κοντόφθαλμους άρχοντες που μας κυβερνούν. Είτε βρίσκονται έναν ωκεανό μακριά, είτε μόλις ένα δρόμο. Τουλάχιστον αυτοί οι τελευταίοι, υπάρχει και μια μικρή πιθανότητα να μας ακούσουν….


Πάω να αποθέσω και το δεύτερο θησαυρό μου για ύπνο…
Εμείς πρέπει να ξυπνήσουμε…
τους το χρωστάμε!!!