Αν δεν κάνω λάθος το Πάσχα και φέτος είναι σχετικά νωρίς. Έτσι φαντάζομαι δικαιολογείται ο δήμος Ρεθύμνου, να αφήνει τους δρόμους ημιστολισμένους. Οι φάτνες και τα δεντράκια μαζεύτηκαν, όμως τα λαμπάκια και τα αστέρια, παρέμειναν σε πολλά σοκάκια της Παλιάς πόλης. Βλέπετε, το καρναβάλι είναι σπουδαίο γεγονός για το Ρέθυμνο, και όταν το Πάσχα είναι νωρίς, φυσικό επακόλουθο είναι και οι απόκριες να πλησιάζουν. Γιατί λοιπόν να βγάζουν τα εορταστικά, μια που, πολύ σύντομα θα τα ξαναχρησιμοποιήσουν; Έχει λοιπόν την πλάκα του να βγαίνεις βόλτα με τα μωρά και να ενθουσιάζονται ακόμα με τα λαμπιόνια…
Όπως και να έχει, οι γιορτές πέρασαν. Μετά το ευχάριστο διάλειμμα, συνεχίζουμε την όμορφη καθημερινότητά μας, με τα καλά και τα στραβά της. Αυτά τα δύο πάνε μαζί χεράκι-χεράκι. Η χαρά με την λύπη, τα ευχάριστα με τα δυσάρεστα. Ίσως έτσι μόνο να αποκτά αξία το καλό, επειδή κάπου εκεί κοντά ανακαλύπτεις και το κακό. Άλλωστε το ναι, το άσπρο, η ευτυχία, αποκτούν νόημα μόνο επειδή υπάρχει και το όχι, το μαύρο και η δυστυχία. Συνεχίζω λοιπόν, τις διηγήσεις από εκεί περίπου που τις άφησα πριν τις γιορτές, όταν σας εξιστόρησα πως ο μικρός μου έπεσε από το κρεβατάκι του.
Αφού λοιπόν, το αποφάσισα και άνοιξα το κουτί της Πανδώρας, άρχισαν να ξεχύνονται από μέσα οι επώδυνες εμπειρίες!
Όπως και να έχει, οι γιορτές πέρασαν. Μετά το ευχάριστο διάλειμμα, συνεχίζουμε την όμορφη καθημερινότητά μας, με τα καλά και τα στραβά της. Αυτά τα δύο πάνε μαζί χεράκι-χεράκι. Η χαρά με την λύπη, τα ευχάριστα με τα δυσάρεστα. Ίσως έτσι μόνο να αποκτά αξία το καλό, επειδή κάπου εκεί κοντά ανακαλύπτεις και το κακό. Άλλωστε το ναι, το άσπρο, η ευτυχία, αποκτούν νόημα μόνο επειδή υπάρχει και το όχι, το μαύρο και η δυστυχία. Συνεχίζω λοιπόν, τις διηγήσεις από εκεί περίπου που τις άφησα πριν τις γιορτές, όταν σας εξιστόρησα πως ο μικρός μου έπεσε από το κρεβατάκι του.
Αφού λοιπόν, το αποφάσισα και άνοιξα το κουτί της Πανδώρας, άρχισαν να ξεχύνονται από μέσα οι επώδυνες εμπειρίες!
Για να κρατήσω τις ισορροπίες, σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας, ένα περιστατικό από τα πολύ μικράτα της Χαρούλας μου. Είναι από αυτά, που τα κουβαλάς μέσα σου και νιώθεις την ανάγκη να τα μοιραστείς, μήπως και καταφέρεις να τα ξορκίσεις. Ένα περιστατικό που ακόμα και τώρα η καλή μου αρνείται πεισματικά να το επαναφέρει στην μνήμη της και μου ζητά να σταματήσω, όταν ξεκινώ να το διηγούμαι.
Η μικρή μου ήταν δεν ήταν ενός μηνός. Την είχαμε πάρει πρόσφατα στο σπίτι, μετά από νοσηλεία για τις πρώτες 15μέρες της ζωούλας της σε Μονάδα Εντατικής Νεογνών.. Η ζαργάνα μου γεννήθηκε μόλις κάτι πάνω από 2κιλά. Τις πρώτες 2-3 μέρες, έχασε κοντά στο 10% του βάρους της, πράγμα αρκετά σύνηθες στα νεογέννητα. Έλα όμως, που όταν η ζαργάνα μου έπεσε στα 1800 γραμμάρια, κουραζόταν και δεν μπορούσε να φάει καλά. Βάλε και μια δόση προωρότητας, δικαιολογιόντουσαν και το μπλάβισμα στα χειλάκια της, και οι κρίσεις άπνοιας…
Η μικρή μου ήταν δεν ήταν ενός μηνός. Την είχαμε πάρει πρόσφατα στο σπίτι, μετά από νοσηλεία για τις πρώτες 15μέρες της ζωούλας της σε Μονάδα Εντατικής Νεογνών.. Η ζαργάνα μου γεννήθηκε μόλις κάτι πάνω από 2κιλά. Τις πρώτες 2-3 μέρες, έχασε κοντά στο 10% του βάρους της, πράγμα αρκετά σύνηθες στα νεογέννητα. Έλα όμως, που όταν η ζαργάνα μου έπεσε στα 1800 γραμμάρια, κουραζόταν και δεν μπορούσε να φάει καλά. Βάλε και μια δόση προωρότητας, δικαιολογιόντουσαν και το μπλάβισμα στα χειλάκια της, και οι κρίσεις άπνοιας…
Ήθελε τον χρόνο της να μεγαλώσει λίγο, να πάρει τα πάνω της και να περάσει τα 2 κιλά. Απλά για παρακολούθηση θα έμπαινε στην ΜΕΝ. Αυτά έλεγαν οι γνώσεις μου στη νεογνολογία, αυτά μου επιβεβαίωναν και οι νεογνολόγοι, αυτά έλεγα και εγώ στην καλή μου, για να τα ακούω και να παρηγορούμαι. Τουλάχιστον, μας είχαν δώσει και είχαμε τον μικρό Ερμή μαζί μας…
Όταν όμως ήμουν μόνος στο αυτοκίνητο, και πήγαινα για να φέρω κάτι στην λεχώνα ή την μητέρα της που ήταν στο πλευρό της, μου επέτρεπα την πολυτέλεια της αυθόρμητης έκφρασης και της συγκίνησης. Στο ραδιόφωνο ονειρική μουσική…
«Όπως τυλίγονταν τα χέρια στο σώμα
κι όπως έσπαγε στα αστέρια η βραδιά,
σου είχα αγγίξει δειλά την καρδιά,
…σ’ αγαπάω.
Και όπως έπεφταν τα αστέρια στο χώμα
και όπως έπεφταν στην Γη τα κορμιά,
σου βρήκα μόνο μια λέξη να πω
σ’ αγαπάω.
Όταν όμως ήμουν μόνος στο αυτοκίνητο, και πήγαινα για να φέρω κάτι στην λεχώνα ή την μητέρα της που ήταν στο πλευρό της, μου επέτρεπα την πολυτέλεια της αυθόρμητης έκφρασης και της συγκίνησης. Στο ραδιόφωνο ονειρική μουσική…
«Όπως τυλίγονταν τα χέρια στο σώμα
κι όπως έσπαγε στα αστέρια η βραδιά,
σου είχα αγγίξει δειλά την καρδιά,
…σ’ αγαπάω.
Και όπως έπεφταν τα αστέρια στο χώμα
και όπως έπεφταν στην Γη τα κορμιά,
σου βρήκα μόνο μια λέξη να πω
σ’ αγαπάω.
Ο άγγελός μου,
ο άνθρωπός μου,
ο θάνατος μου,
ΕΣΥ!!!».
Η Πρωτοψάλτη να τραγουδάει τον «Άγγελό» της και ο δρόμος να γίνεται μούσκεμα, με καθαρό τον ουρανό και το παρμπρίζ. Με τα δάκρυα μου να συνοδεύονται από λυγμούς ενώ δυνάμωνα την μουσική. Σαν να επιδίωκα τον πόνο, για να ξεριζώσω όλους τους φόβους και τις τύψεις.
Το βάρος της ευθύνης του παιδίατρου και όχι του απλού πατέρα, μου πλάκωνε την ψυχή. Μήπως κάτι έπρεπε να είχα κάνει; Μήπως δεν έπρεπε να επιμείνω στο θηλασμό; Μήπως έπρεπε να την είχα ντυμένη πιο ζεστά, αντί να την πηγαίνω βόλτες στους διαδρόμους. Μήπως έπρεπε να ανοίγω περισσότερο το παράθυρο του θαλάμου για να έχει οξυγόνο. Μήπως δεν έπρεπε να ανοίγω το παράθυρο γιατί είχε κρύο. Μήπως φταίω εγώ, που ο άγγελος μου είναι μόνος του σε ένα γυάλινο, κρύο κουτάκι με καλώδια…
Ακόμα και τώρα όποτε ακούω το «Ο Άγγελός μου» της Πρωτοψάλτη, βουρκώνω χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.
Μικρή μου Χαρούλα, για μένα, αυτό είναι το τραγούδι μας.
Παρασύρθηκα όμως, δεν είχα σκοπό να σας διηγηθώ τις μέρες της μικρής στην Εντατική Νεογνών, αλλά αυτό που συνέβη τις πρώτες βδομάδες αφού την πήραμε στο σπίτι.
Την ταΐσανε και την παρακολουθήσανε λοιπόν, την μικρή μου στην Μονάδα, και αφού πέρασε το φράγμα των 2 κιλών και άρχισε μέχρι και να θηλάζει, ήρθε η ώρα και την πήραμε, να την περιποιούμαστε στην θαλπωρή του σπιτιού μας, μαζί με τον αδερφό της. Όλα κυλούσαν ομαλά και τα δίδυμα μας πρόσφεραν μια ολοκαίνουργια καθημερινότητα, με πρωτόγνωρες συγκινήσεις.
Ένα μεσημέρι, ενώ τάιζα την Χαρούλα με το μπιμπερό, πνίγηκε και μου έβηξε. Όχι έντονα είναι η αλήθεια, όμως έβηξε. Μπήκα στον πειρασμό να σηκωθώ και να πάρω τα ακουστικά μου να την ακροαστώ. Δεν ήθελα όμως να ανησυχήσω την λεχώνα δίπλα μου, που ετοιμαζόταν να θηλάσει τον Ερμή. Ναι, είχαμε ένα πρόγραμμα και τα ταΐζαμε εναλλάξ στήθος και ξένο γάλα. Ήταν λοιπόν η σειρά του Ερμή να θηλάσει και της Χαρούλας να πιεί από το συμπλήρωμα.
Το μπιμπερό επειδή ρέει πολύ πιο εύκολα από το βυζί, πνίγει πιο εύκολα τα μωρά. Πόσο μάλλον την μικρή μου, που πιθανά λόγω νευρολογικής ανωριμότητας και μιας γαστρο-οισοφαγικής παλινδρόμησης πνιγόταν ούτως ή άλλως ευκολότερα. Όμως τώρα, εκτός από ένα ήπιο ρουθούνισμα, δεν την ένιωθα στο χέρι μου να έχει ακροαστικά. Άσε που σε μια στιγμή που δεν κοίταζε η μαμά την σήκωσα και σκύβοντας ελαφρά, ακούμπησα το αυτί μου στην πλάτη της και πρόλαβα να ακούσω καθαρά τα πνευμονάκια της. Ήταν λοιπόν υπερβολή να την ακροαστώ. «Χαλάρωσε», μου φωνάζω ενώ ξαναδίνω το μπουκάλι στην μικρή.
Όταν τα παιδιά μείνουν πίσω στην ανάπτυξή τους, για εξωγενής παράγοντες, συχνά κάνουν αυτό που ονομάζουμε αύξηση αντιρρόπησης (catch-up growth), τρώνε δηλαδή τον άμπακο. Έτσι, και η μικρή μου άρπαζε το μπουκάλι και του έδινε να καταλάβει. Έλα όμως, που δεν πρόλαβε να πιεί μία γουλιά και ξαναπνίγηκε. Αποφασίζω και εγώ να αφήσω τις βλακείες και να φέρω τα ακουστικά μου να την ακροαστώ. Θα μου πεις καλά συγνώμη, κάθε που πνίγεται με το γάλα ένα μωρό, πρέπει να το εξετάζει παιδίατρος; Όχι, καμία σχέση. Η μικρή μου, που δεν μετρούσε ακόμα ούτε ένα μήνα ζωής και κανονικά έπρεπε να ήταν ακόμα στην κοιλιά της μαμάς της, εξακολουθούσε να μας μπλαβίζει κάποιες στιγμές ενώ έτρωγε. Αυτό όμως το πνίξιμο, δεν ήταν σαν τα άλλα. Κάτι το παιδιατρικό ένστικτο, κάτι το πατρικό φίλτρο, με έσπρωχναν να την τσεκάρω. Την δίνω λοιπόν στην μαμά της και σηκώνομαι για να φέρω τα ακουστικά μου.
Δεν πρόλαβα να σταθώ όρθιος και ακούω μια έντρομη φωνή πίσω από την πλάτη μου…
«ΝΙΚΟ!!! Το παιδί!!»
Γυρίζω και βλέπω την καλή μου να κρατάει μια πάνινη κούκλα, με την μορφή της κόρης μου. Το κεφαλάκι γερμένο ελαφρά προς τα εμπρός, χωρίς τόνο και το χρώμα της άσπρο. Να είναι καλά όποιος εντατικολόγος σφήνωσε στο μυαλό μου τις γνώσεις ανάνηψης μωρού από πνιγμό. Λειτούργησε αντανακλαστικά, σχεδόν μηχανικά, ο παιδίατρος μέσα μου.
Άρπαξα την μικρή από τα χέρια της μάνας της, και στερέωσα την παλάμη μου στο στέρνο της και κάτω από το πηγούνι της, λες και σκόπευα να την στραγγαλίσω. Την έφερα μπρούμυτα πάνω στον πήχη μου και την χτύπησα δυνατά ανάμεσα στις ωμοπλάτες με το άλλο μου χέρι. Κάτι λίγο η βαρύτητα και κυρίως η πίεση που άσκησα με τα δύο μου χέρια στο θώρακα, και κατά συνέπεια στους πνεύμονες της, την έκαναν να εκπνεύσει με δύναμη. Ήδη από την 2η με 3η πλήξη, ένοιωσα το μυϊκό τόνο να επανέρχεται στο κορμάκι της και στην επόμενη, άκουγα το κλάμα της… και αμέσως την έβγαλα έξω στην βεράντα, για να δώσω την ευκαιρία στα πνευμόνια της να γεμίσουν με οξυγόνο.
Την ταΐσανε και την παρακολουθήσανε λοιπόν, την μικρή μου στην Μονάδα, και αφού πέρασε το φράγμα των 2 κιλών και άρχισε μέχρι και να θηλάζει, ήρθε η ώρα και την πήραμε, να την περιποιούμαστε στην θαλπωρή του σπιτιού μας, μαζί με τον αδερφό της. Όλα κυλούσαν ομαλά και τα δίδυμα μας πρόσφεραν μια ολοκαίνουργια καθημερινότητα, με πρωτόγνωρες συγκινήσεις.
Ένα μεσημέρι, ενώ τάιζα την Χαρούλα με το μπιμπερό, πνίγηκε και μου έβηξε. Όχι έντονα είναι η αλήθεια, όμως έβηξε. Μπήκα στον πειρασμό να σηκωθώ και να πάρω τα ακουστικά μου να την ακροαστώ. Δεν ήθελα όμως να ανησυχήσω την λεχώνα δίπλα μου, που ετοιμαζόταν να θηλάσει τον Ερμή. Ναι, είχαμε ένα πρόγραμμα και τα ταΐζαμε εναλλάξ στήθος και ξένο γάλα. Ήταν λοιπόν η σειρά του Ερμή να θηλάσει και της Χαρούλας να πιεί από το συμπλήρωμα.
Το μπιμπερό επειδή ρέει πολύ πιο εύκολα από το βυζί, πνίγει πιο εύκολα τα μωρά. Πόσο μάλλον την μικρή μου, που πιθανά λόγω νευρολογικής ανωριμότητας και μιας γαστρο-οισοφαγικής παλινδρόμησης πνιγόταν ούτως ή άλλως ευκολότερα. Όμως τώρα, εκτός από ένα ήπιο ρουθούνισμα, δεν την ένιωθα στο χέρι μου να έχει ακροαστικά. Άσε που σε μια στιγμή που δεν κοίταζε η μαμά την σήκωσα και σκύβοντας ελαφρά, ακούμπησα το αυτί μου στην πλάτη της και πρόλαβα να ακούσω καθαρά τα πνευμονάκια της. Ήταν λοιπόν υπερβολή να την ακροαστώ. «Χαλάρωσε», μου φωνάζω ενώ ξαναδίνω το μπουκάλι στην μικρή.
Όταν τα παιδιά μείνουν πίσω στην ανάπτυξή τους, για εξωγενής παράγοντες, συχνά κάνουν αυτό που ονομάζουμε αύξηση αντιρρόπησης (catch-up growth), τρώνε δηλαδή τον άμπακο. Έτσι, και η μικρή μου άρπαζε το μπουκάλι και του έδινε να καταλάβει. Έλα όμως, που δεν πρόλαβε να πιεί μία γουλιά και ξαναπνίγηκε. Αποφασίζω και εγώ να αφήσω τις βλακείες και να φέρω τα ακουστικά μου να την ακροαστώ. Θα μου πεις καλά συγνώμη, κάθε που πνίγεται με το γάλα ένα μωρό, πρέπει να το εξετάζει παιδίατρος; Όχι, καμία σχέση. Η μικρή μου, που δεν μετρούσε ακόμα ούτε ένα μήνα ζωής και κανονικά έπρεπε να ήταν ακόμα στην κοιλιά της μαμάς της, εξακολουθούσε να μας μπλαβίζει κάποιες στιγμές ενώ έτρωγε. Αυτό όμως το πνίξιμο, δεν ήταν σαν τα άλλα. Κάτι το παιδιατρικό ένστικτο, κάτι το πατρικό φίλτρο, με έσπρωχναν να την τσεκάρω. Την δίνω λοιπόν στην μαμά της και σηκώνομαι για να φέρω τα ακουστικά μου.
Δεν πρόλαβα να σταθώ όρθιος και ακούω μια έντρομη φωνή πίσω από την πλάτη μου…
«ΝΙΚΟ!!! Το παιδί!!»
Γυρίζω και βλέπω την καλή μου να κρατάει μια πάνινη κούκλα, με την μορφή της κόρης μου. Το κεφαλάκι γερμένο ελαφρά προς τα εμπρός, χωρίς τόνο και το χρώμα της άσπρο. Να είναι καλά όποιος εντατικολόγος σφήνωσε στο μυαλό μου τις γνώσεις ανάνηψης μωρού από πνιγμό. Λειτούργησε αντανακλαστικά, σχεδόν μηχανικά, ο παιδίατρος μέσα μου.
Άρπαξα την μικρή από τα χέρια της μάνας της, και στερέωσα την παλάμη μου στο στέρνο της και κάτω από το πηγούνι της, λες και σκόπευα να την στραγγαλίσω. Την έφερα μπρούμυτα πάνω στον πήχη μου και την χτύπησα δυνατά ανάμεσα στις ωμοπλάτες με το άλλο μου χέρι. Κάτι λίγο η βαρύτητα και κυρίως η πίεση που άσκησα με τα δύο μου χέρια στο θώρακα, και κατά συνέπεια στους πνεύμονες της, την έκαναν να εκπνεύσει με δύναμη. Ήδη από την 2η με 3η πλήξη, ένοιωσα το μυϊκό τόνο να επανέρχεται στο κορμάκι της και στην επόμενη, άκουγα το κλάμα της… και αμέσως την έβγαλα έξω στην βεράντα, για να δώσω την ευκαιρία στα πνευμόνια της να γεμίσουν με οξυγόνο.
Περισσότερο για να απασχολήσω την γυναίκα μου που με ακολουθούσε πανικόβλητη, την καθησυχάζω και την παρακαλώ να μου φέρει μια συσκευή που έχουμε για να καθαρίσουμε την μυτούλα της.
«Έλα μην φοβάσαι είναι καλά! Δες την, έχει ανακτήσει το χρώμα της και το κλάμα της είναι καθαρό. Φέρε μου μια στιγμή τα ακουστικά μου και την αναρρόφηση, να της καθαρίσω λίγο την μυτούλα!»
Μου τα έφερε και κάθισε δίπλα μου εξίσου πανιασμένη όπως ήταν και η Χαρούλα, πριν από μόλις μερικά λεπτά. Μερικά λεπτά από αυτά τα καταραμένα, που μοιάζουν με αιώνα!
«Τι έγινε; Τι έπαθε το μικρό μου;»
«Πρέπει να πνίγηκε και να έβηξε με τις πρώτε γουλίτσες και λίγο γάλα γύρισε στην μύτη. Εκεί έμεινε και περίμενε να αρχίσει να ξανατρώει, ώστε με την πρώτη εισπνοή να φύγει και να σφηνωθεί στον αεραγωγό της. Ορίστε και τα ρέστα…», θριαμβολογώ σαν ειδικός του C.S.I., κάνοντας μουδιασμένο χιούμορ, ενώ μόλις είχα ρουφήξει από την μυτούλα της Χαρούλας τα υπολείμματα από λίγο γάλα.
Το χρώμα είχε επανέλθει στα χειλάκια και τα μαγουλάκια της μικρής μου. Μας κοιτούσε και μου γεννιόταν η ανάγκη να την σφίξω στην αγκαλιά μου, με τόση ένταση που με τρόμαζα!
Ήταν εκεί και έλαμπε. Έσφυζε και πάλι από υγεία και ομορφιά!
Ήταν εκεί και με έκανε τόσο ευτυχισμένο!
Ο Άγγελός μου!
«Έλα μην φοβάσαι είναι καλά! Δες την, έχει ανακτήσει το χρώμα της και το κλάμα της είναι καθαρό. Φέρε μου μια στιγμή τα ακουστικά μου και την αναρρόφηση, να της καθαρίσω λίγο την μυτούλα!»
Μου τα έφερε και κάθισε δίπλα μου εξίσου πανιασμένη όπως ήταν και η Χαρούλα, πριν από μόλις μερικά λεπτά. Μερικά λεπτά από αυτά τα καταραμένα, που μοιάζουν με αιώνα!
«Τι έγινε; Τι έπαθε το μικρό μου;»
«Πρέπει να πνίγηκε και να έβηξε με τις πρώτε γουλίτσες και λίγο γάλα γύρισε στην μύτη. Εκεί έμεινε και περίμενε να αρχίσει να ξανατρώει, ώστε με την πρώτη εισπνοή να φύγει και να σφηνωθεί στον αεραγωγό της. Ορίστε και τα ρέστα…», θριαμβολογώ σαν ειδικός του C.S.I., κάνοντας μουδιασμένο χιούμορ, ενώ μόλις είχα ρουφήξει από την μυτούλα της Χαρούλας τα υπολείμματα από λίγο γάλα.
Το χρώμα είχε επανέλθει στα χειλάκια και τα μαγουλάκια της μικρής μου. Μας κοιτούσε και μου γεννιόταν η ανάγκη να την σφίξω στην αγκαλιά μου, με τόση ένταση που με τρόμαζα!
Ήταν εκεί και έλαμπε. Έσφυζε και πάλι από υγεία και ομορφιά!
Ήταν εκεί και με έκανε τόσο ευτυχισμένο!
Ο Άγγελός μου!
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.