Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Αλλού θωρούν, σαν σε παραμύθι!


Το καλοκαιράκι αρχίζει να μας χαμογελά! Η καθημερινότητα με παρασύρει στον σκληρό, λυτρωτικό της ρυθμό. Τα μάτια σιγά-σιγά στεγνώνουν και οι μνήμες καταχωρούνται, για να μην ξεχάσουμε ποτέ, αλλά και να μην τρελαθούμε!
Για να αλλάξω λίγο το κλίμα των τελευταίων ημερών, αλλά και να κρατήσω τις ισορροπίες, σήμερα θα ξεκινήσω με βιντεάκι του Ερμή.
Είναι και αυτό από όταν ήταν τα δίδυμα μωρά. Εδώ ο μικρός μου πρέπει να είναι κοντά πέντε μηνών. Κάθεται όλο και καλύτερα και, από καιρό, ό,τι αρπάξει το φέρνει στο στόμα… ή, τουλάχιστον, προσπαθεί! Σε μια τέτοια προσπάθεια, είχα την φαεινή ιδέα να τον προτρέπω, και καλά, να σκουπίζει το πρόσωπό του. Σε κάποιες στιγμές, ο χορός των χεριών είναι τέτοιος, στην προσπάθεια όχι να εκπληρώσουν την οδηγία του μπαμπά, αλλά να καταφέρουν να φέρουν την πετσέτα στο στόμα, ώστε μοιάζει σαν να το σκουπίζουν.






Τελειωμένος χαζομπαμπάς ο δικός σας…
Βλέπετε, πλησιάζουν τα δεύτερα γενέθλια μας και έχω βαλθεί να κάνω βουτιές στο παρελθόν! Βλέπω τις ματάρες του Ερμή μου και τις μαγούλες της μικρής μου από όταν ήταν μωράκια και ταξιδεύω…
«Νικολάκη! Μήπως η μικρή αλληθωρίζει;» παρασύρομαι από τους συνειρμούς και θυμάμαι την καλή μου να με ρωτά, όταν η Χαρούλα μας ήταν μόλις δυό τριών μηνών.
-Πως σου ήρθε πάλι αυτό;
-Δεν ξέρω, μου φαίνεται σαν να κοιτά προς την μύτη της. Βέβαια, αν θυμάμαι καλά, τους πρώτους μήνες μπορεί να συμβαίνει, να ξεφεύγει λίγο το μάτι, από κούραση των ανώριμων μυών, αλλά είπα να σε ρωτήσω. Εσύ, δεν λες ότι δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις αναφορικά στα μωρά; Ε! νομίζω ότι το είδα και σε ρώτησα!..
«Καλά, καλά μην τα παίρνεις! Όντως τους πρώτους τρεις μήνες δικαιολογείται μέχρι ένα βαθμό, πρόβλημα στον εναρμονισμό των κινήσεων των ματιών, ειδικά όταν το μωρό είναι κουρασμένο. Αυτό όμως που παρατηρείς στην Χαρούλα, λέγεται ψευδοστραβισμός. Είναι μια λανθασμένη εντύπωση που δημιουργεί η φαρδιά βάση της μύτης.. Στα περισσότερα παιδιά, τους πρώτους μήνες ζωής, το τμήμα της μύτης μεταξύ των ματιών είναι επίπεδο και σιγά-σιγά, μεγαλώνοντας υψώνεται. Έτσι, επειδή δεν φαίνεται το άσπρο των ματιών, δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι το μωρό κοιτάζει την μύτη του. Για να καταλάβεις αν πραγματικά στραβίζει το μωρό, αρκεί να δεις την αντανάκλαση του φωτός στα ματάκια
του. Αν το φως καθρεφτίζεται συμμετρικά στις κόρες του ματιού, τότε το παιδί δεν αλληθωρίζει. Ή μπορούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία με φλας και να δούμε εάν το κοκκίνισμα που κάνει το φλας στα μάτια του μωρού είναι στην ίδια θέση, αναφορικά με τις κόρες των ματιών.»
Το μάθημα επιβραβεύτηκε από το επιστημονικότατο σχόλιο της μάνας… «μια Χαρά είναι το μικρό μου!».
Μια πολύ ομαλή προσγείωση στην πραγματικότητα των δύο χρόνων, μου επιφύλαξε η Χαρούλα μου χθες βράδυ. Δουλεύοντας στο μυαλό μου όσα είχα σκοπό να σας γράψω, θυμήθηκα το βιντεάκι με το «εγώ» και είπα να τσεκάρω, αν τόσους μήνες μετά, η ζαργάνα μου, μου έδινε την ίδια απάντηση…
Είναι η Χαρούλα ξαπλωμένη στην αγκαλιά μου, αφού έχει πιεί το βραδινό της γάλα, και χαζοπαίζουμε μέχρι να κοιμηθεί. Την ρωτάω λοιπόν, «ποια είναι η πιο όμορφη στον κόσμο;!» για να μου ψιθυρίσει κάτι σαν…
-ω! να ‘τη…
Ψάχνω λοιπόν και εγώ μέσα στο μισοσκόταδο του δωματίου να ανακαλύψω κάπου το καθρέφτισμα που έκανε το Ναρκισάκι μου να αυτοθαυμάζεται. Δεν βρήκα τίποτα οπότε επανέλαβα την ερώτηση για να δεχθώ εκ νέου το «ω! να τη…».
Μετά από κάποιες επαναλήψεις κατάλαβα!..
Κουκουβάγιες όλου του κόσμου, μετά τα δύο χρόνια παύει το μικρό σας να είναι το ομορφότερο όλου του κόσμου. Πλέον η πιο όμορφη του κόσμου είναι η …ΧΙΟΝΑΤΗ!!!
Το παιχνίδι συνεχίστηκε για λίγο μέσα στην ησυχία του δωματίου, και όσο περιμέναμε τον Μορφέα να μας πάρει αγκαλιά, είχαμε τον εμπνευσμένο διάλογο:
-Η Χαρούλα είναι η πιο όμορφη!
-…ονάτη..
-Χαρούλα!
-…ΟΝΑΤΗ!!
Σύντομη η σημερινή ανάρτηση. Χρειάζεται όμως να μας γιατρέψει ο χρόνος, και ας ισχυρίζεται ο Αγγελάκας ότι είναι ο χειρότερος γιατρός.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά σας καλύτερα!

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Λίγα λόγια, για να μην πάει ένα τόσο νέο αντίο χαμένο!

Άλλα είχα σκοπό να αναρτήσω σήμερα και άλλα βρίσκομαι να γράφω. Βλέπετε, όσα δεν σου φέρνουν τόσα χρόνια σου τα παίρνει η στιγμή…
Προχθές χτυπά το τηλέφωνο στο σπίτι, γύρω στις 7:30 το πρωί και ακούω ανήσυχη την μητέρα μου να ρωτάει, «Νίκο, είστε καλά!!»
-Ναι, μαμά γιατί τι έγινε;!
-Είδα ένα απαίσιο όνειρο! Ήταν λέει η Ελένη (η γυναίκα μου), ντυμένη στα μαύρα, σαν να φορούσε ράσο, και εγώ με ένα μαύρο παλτό, και τρέχατε να βγείτε από το σπίτι σας το οποίο έτρεμε ολόκληρο! Αφού σκέφτηκα, «σεισμό κάνει!» και ξύπνησα με απαίσιο συναίσθημα… να προσέχετε, να προσέχετε και τα παιδιά.
-Εντάξει, εντάξει, καλά είμαστε μην ανησυχείς…
Ξέρω την διαίσθηση της μάνας μου, και ξέρω ότι τα πιστεύει αυτά, τα λόγια της όμως έσβησαν από την δίνη της καθημερινότητας. Ξέχασα, να αναφέρω σε οποιονδήποτε το όνειρο της.
Χθες, στην Σαββατιάτικη βόλτα με τα δίδυμα, έπεσα επάνω σε μια ομάδα ανθρώπων που μοίραζαν στους οδηγούς βιβλιαράκια με τον Κ.Ο.Κ.. Τι ειρωνεία! Και τι σύμπτωση… ήταν η «Κίνηση πολιτών για την πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων».
Λίγες μόλις ώρες αργότερα, σήκωνα το τηλέφωνο στο σπίτι μας για να ακούσω τις κραυγές μιας μάνας
-ΝΙΚΟ! Η ΘΕΙΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ!!! ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΝΙΚΟ!
Αιφνιδιάστηκα! Δεν ήξερα γιατί φώναζε η θεία της γυναίκας μου, δεν ήξερα γιατί χτυπούσε μανιακά ταυτόχρονα το κινητό μου!
-Θεία, δεν ξέρω τίποτα… Τι έγινε;!
-Ο Γιώργος μου, Νίκο! Ο Γιώργος μου… Με πήρε ο υποδιοικητής του και μου είπε για τροχαίο, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!! ΝΙΚΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΕΛΗΞΕ…
-Δεν ξέρω Θεία, δεν ξέρω τίποτα. Ηρέμησε, θα μάθω και θα σε πάρω…
Και έμαθα! Στο κινητό, που δεν σταμάτησε να χτυπά, ήταν η πεθερά μου που πανικόβλητη ανάμεσα σε κλάματα, μου εξηγούσε και με παρακινούσε να μάθω λεπτομέρειες και να φροντίσουμε τον αδερφό της που θα τρελαθεί…
Ο θείος ο Γιάννης, ένας πράος και ευγενικός, υπέροχος άνθρωπος, είχε κατέβει από την Αθήνα και έμενε στο Ρέθυμνο, για να μπορεί να βλέπει τον γιό του. Να του φτιάχνει κάτι να φάει και να του κάνει παρέα, στις άδειες του. Ο Γιώργος, ένα παλικάρι 25χρονών, υπηρετούσε στην Αεροπορία, στα Χανιά. Τα Σαββατοκύριακα, όταν είχε άδεια ερχόταν στο Ρέθυμνο… Χθες, δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, το αυτοκίνητό του καρφώθηκε σε ένα δένδρο και ο Σμηνίτης, γιός, αδερφός, φίλος … δεν έφτασε ποτέ στον πατέρα που τον περίμενε…
Έχω γράψει στην εφημερίδα, έχω ξαναγράψει στο μπλογκ, έχω μιλήσει και έχω γράψει και στον εισαγγελέα Ρεθύμνου… Η εικόνα ελάχιστα αλλάζει…
Οδηγοί χωρίς ζώνη, με τα παιδιά στο μπροστινό κάθισμα ή ακόμα και στην βέσπα τρικάβαλο (ένα νήπιο μπροστά και άλλο πίσω), δικυκλιστές χωρίς κράνος, νυχτερινοί οδηγοί υπό την επήρεια αλκοόλ… ξέφρενη ταχύτητα σε δρόμους καρμανιόλες…
Είμαι από την φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Έχω απάντηση για ότι στραβό μου τύχει… Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να διανοηθώ, για αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να προετοιμαστώ, είναι να πάθουν κάτι τα παιδιά μου! Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι, και μοιράζομαι την ζωούλα τους εδώ και 23 μόλις μήνες…
Τι να πεις σε αυτόν τον 70χρονο πατέρα, που σε μια στιγμή είδε όνειρα 25χρόνων, ευτυχισμένες στιγμές και αγωνίες, να εξαφανίζονται… Ένας πατέρας, που γέρασε ξαφνικά κατά 25 χρόνια, και παρόλα αυτά βάδιζε πάνω κάτω ασταμάτητα με τις ώρες, στους κρύους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, μέχρι να τελειώσει η …νεκροτομή του γιού του!
«Πως θα ζήσω τώρα; Πως θα βρω την δύναμη να κρατήσω την οικογένεια… τα άλλα παιδιά, την μαμά του…»
Τι να πεις σε ένα πατέρα που ρωτά το νεκρό παιδί του…
«Γιατί έτρεχες καλέ μου! Εγώ θα σε περίμενα… Είδες τώρα..
Δεν σκέφτηκες πόσο θα μας πονούσες… άραγε πόσο να πόνεσες και εσύ αντράκι μου!»
Δυστυχώς, όμως δεν σκεφτόμαστε πολύ σε αυτή την ηλικία. Σε αυτή την ηλικία πετάμε!
Ένα-ένα τα λόγια της μάνας βγαίνουνε σοφά! «Τι θα κερδίσεις με δέκα λεπτά; Γιατί τρέχεις;» μου έλεγε από όσο την θυμάμαι. Πόσο δίκιο είχε!
Όσο δίκιο είχε και για το μαύρο στο όνειρό της…
Για να ακούσω το μεγαλείο από τον ισοπεδωμένο πατέρα: «Τουλάχιστον, να μπορούσε το παιδί μου να ήταν το τελευταίο που θα χαθεί στον δρόμο…»
Για αυτό σας γράφω αυτές τις αράδες… Καίνε τα μάτια μου, πατώ λάθος πλήκτρα, φοβάμαι ότι γράφω ασυναρτησίες σε κάποια σημεία, θέλω όμως να μην σβήσει έτσι… Έχω τόσα μέσα μου να σας φωνάξω! Για την σωστή οδική συμπεριφορά, για τα ατυχήματα, για την ευθύνη του τελευταίου τροχονόμου μέχρι του Υπουργού (πόσο θα ήθελα να ήταν εκεί αύριο το απόγευμα στην κηδεία του Γιώργου). Πως μπορούν και κοιμούνται! Πως μπορούν και έχουν αποδεχθεί τα τροχαία…
Η ζωή ξεπερνά κάθε φαντασία και εκεί που τα διαβάζεις ή τα βλέπεις στην τηλεόραση, ξαφνικά σου συμβαίνουν. Και τότε είναι αργά…
Φοράτε ζώνη και κράνος, τα παιδιά μόνο στα ειδικά καθισματάκια και πάντα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, μην πίνετε και οδηγείτε, μην οδηγείτε εάν δεν μπορείτε (επειδή δεν βλέπετε ή επειδή γεράσατε), αναγκάστε την τροχαία να κάνει επιτέλους την δουλειά της.
Σας παρακαλώ, μην μείνετε μόνο στα λόγια. Κάντε πράξη την σωστή οδική συμπεριφορά από τώρα!
Ο πόνος είναι αβάσταχτος!
Καλό σου ταξίδι Γιώργο.. και δύναμη σε όλους όσους αφήνεις πίσω..
Να είστε καλά και να φροντίζετε τα παιδιά σας να είναι καλύτερα….