Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Λίγα λόγια, για να μην πάει ένα τόσο νέο αντίο χαμένο!

Άλλα είχα σκοπό να αναρτήσω σήμερα και άλλα βρίσκομαι να γράφω. Βλέπετε, όσα δεν σου φέρνουν τόσα χρόνια σου τα παίρνει η στιγμή…
Προχθές χτυπά το τηλέφωνο στο σπίτι, γύρω στις 7:30 το πρωί και ακούω ανήσυχη την μητέρα μου να ρωτάει, «Νίκο, είστε καλά!!»
-Ναι, μαμά γιατί τι έγινε;!
-Είδα ένα απαίσιο όνειρο! Ήταν λέει η Ελένη (η γυναίκα μου), ντυμένη στα μαύρα, σαν να φορούσε ράσο, και εγώ με ένα μαύρο παλτό, και τρέχατε να βγείτε από το σπίτι σας το οποίο έτρεμε ολόκληρο! Αφού σκέφτηκα, «σεισμό κάνει!» και ξύπνησα με απαίσιο συναίσθημα… να προσέχετε, να προσέχετε και τα παιδιά.
-Εντάξει, εντάξει, καλά είμαστε μην ανησυχείς…
Ξέρω την διαίσθηση της μάνας μου, και ξέρω ότι τα πιστεύει αυτά, τα λόγια της όμως έσβησαν από την δίνη της καθημερινότητας. Ξέχασα, να αναφέρω σε οποιονδήποτε το όνειρο της.
Χθες, στην Σαββατιάτικη βόλτα με τα δίδυμα, έπεσα επάνω σε μια ομάδα ανθρώπων που μοίραζαν στους οδηγούς βιβλιαράκια με τον Κ.Ο.Κ.. Τι ειρωνεία! Και τι σύμπτωση… ήταν η «Κίνηση πολιτών για την πρόληψη τροχαίων ατυχημάτων».
Λίγες μόλις ώρες αργότερα, σήκωνα το τηλέφωνο στο σπίτι μας για να ακούσω τις κραυγές μιας μάνας
-ΝΙΚΟ! Η ΘΕΙΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΙ, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΟΥΝ!!! ΤΙ ΕΠΑΘΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΝΙΚΟ!
Αιφνιδιάστηκα! Δεν ήξερα γιατί φώναζε η θεία της γυναίκας μου, δεν ήξερα γιατί χτυπούσε μανιακά ταυτόχρονα το κινητό μου!
-Θεία, δεν ξέρω τίποτα… Τι έγινε;!
-Ο Γιώργος μου, Νίκο! Ο Γιώργος μου… Με πήρε ο υποδιοικητής του και μου είπε για τροχαίο, ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!! ΝΙΚΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΤΕΛΗΞΕ…
-Δεν ξέρω Θεία, δεν ξέρω τίποτα. Ηρέμησε, θα μάθω και θα σε πάρω…
Και έμαθα! Στο κινητό, που δεν σταμάτησε να χτυπά, ήταν η πεθερά μου που πανικόβλητη ανάμεσα σε κλάματα, μου εξηγούσε και με παρακινούσε να μάθω λεπτομέρειες και να φροντίσουμε τον αδερφό της που θα τρελαθεί…
Ο θείος ο Γιάννης, ένας πράος και ευγενικός, υπέροχος άνθρωπος, είχε κατέβει από την Αθήνα και έμενε στο Ρέθυμνο, για να μπορεί να βλέπει τον γιό του. Να του φτιάχνει κάτι να φάει και να του κάνει παρέα, στις άδειες του. Ο Γιώργος, ένα παλικάρι 25χρονών, υπηρετούσε στην Αεροπορία, στα Χανιά. Τα Σαββατοκύριακα, όταν είχε άδεια ερχόταν στο Ρέθυμνο… Χθες, δώδεκα η ώρα το μεσημέρι, το αυτοκίνητό του καρφώθηκε σε ένα δένδρο και ο Σμηνίτης, γιός, αδερφός, φίλος … δεν έφτασε ποτέ στον πατέρα που τον περίμενε…
Έχω γράψει στην εφημερίδα, έχω ξαναγράψει στο μπλογκ, έχω μιλήσει και έχω γράψει και στον εισαγγελέα Ρεθύμνου… Η εικόνα ελάχιστα αλλάζει…
Οδηγοί χωρίς ζώνη, με τα παιδιά στο μπροστινό κάθισμα ή ακόμα και στην βέσπα τρικάβαλο (ένα νήπιο μπροστά και άλλο πίσω), δικυκλιστές χωρίς κράνος, νυχτερινοί οδηγοί υπό την επήρεια αλκοόλ… ξέφρενη ταχύτητα σε δρόμους καρμανιόλες…
Είμαι από την φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Έχω απάντηση για ότι στραβό μου τύχει… Αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να διανοηθώ, για αυτό που δεν μπορώ με τίποτα να προετοιμαστώ, είναι να πάθουν κάτι τα παιδιά μου! Ανατριχιάζω μόνο που το σκέφτομαι, και μοιράζομαι την ζωούλα τους εδώ και 23 μόλις μήνες…
Τι να πεις σε αυτόν τον 70χρονο πατέρα, που σε μια στιγμή είδε όνειρα 25χρόνων, ευτυχισμένες στιγμές και αγωνίες, να εξαφανίζονται… Ένας πατέρας, που γέρασε ξαφνικά κατά 25 χρόνια, και παρόλα αυτά βάδιζε πάνω κάτω ασταμάτητα με τις ώρες, στους κρύους διαδρόμους ενός νοσοκομείου, μέχρι να τελειώσει η …νεκροτομή του γιού του!
«Πως θα ζήσω τώρα; Πως θα βρω την δύναμη να κρατήσω την οικογένεια… τα άλλα παιδιά, την μαμά του…»
Τι να πεις σε ένα πατέρα που ρωτά το νεκρό παιδί του…
«Γιατί έτρεχες καλέ μου! Εγώ θα σε περίμενα… Είδες τώρα..
Δεν σκέφτηκες πόσο θα μας πονούσες… άραγε πόσο να πόνεσες και εσύ αντράκι μου!»
Δυστυχώς, όμως δεν σκεφτόμαστε πολύ σε αυτή την ηλικία. Σε αυτή την ηλικία πετάμε!
Ένα-ένα τα λόγια της μάνας βγαίνουνε σοφά! «Τι θα κερδίσεις με δέκα λεπτά; Γιατί τρέχεις;» μου έλεγε από όσο την θυμάμαι. Πόσο δίκιο είχε!
Όσο δίκιο είχε και για το μαύρο στο όνειρό της…
Για να ακούσω το μεγαλείο από τον ισοπεδωμένο πατέρα: «Τουλάχιστον, να μπορούσε το παιδί μου να ήταν το τελευταίο που θα χαθεί στον δρόμο…»
Για αυτό σας γράφω αυτές τις αράδες… Καίνε τα μάτια μου, πατώ λάθος πλήκτρα, φοβάμαι ότι γράφω ασυναρτησίες σε κάποια σημεία, θέλω όμως να μην σβήσει έτσι… Έχω τόσα μέσα μου να σας φωνάξω! Για την σωστή οδική συμπεριφορά, για τα ατυχήματα, για την ευθύνη του τελευταίου τροχονόμου μέχρι του Υπουργού (πόσο θα ήθελα να ήταν εκεί αύριο το απόγευμα στην κηδεία του Γιώργου). Πως μπορούν και κοιμούνται! Πως μπορούν και έχουν αποδεχθεί τα τροχαία…
Η ζωή ξεπερνά κάθε φαντασία και εκεί που τα διαβάζεις ή τα βλέπεις στην τηλεόραση, ξαφνικά σου συμβαίνουν. Και τότε είναι αργά…
Φοράτε ζώνη και κράνος, τα παιδιά μόνο στα ειδικά καθισματάκια και πάντα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, μην πίνετε και οδηγείτε, μην οδηγείτε εάν δεν μπορείτε (επειδή δεν βλέπετε ή επειδή γεράσατε), αναγκάστε την τροχαία να κάνει επιτέλους την δουλειά της.
Σας παρακαλώ, μην μείνετε μόνο στα λόγια. Κάντε πράξη την σωστή οδική συμπεριφορά από τώρα!
Ο πόνος είναι αβάσταχτος!
Καλό σου ταξίδι Γιώργο.. και δύναμη σε όλους όσους αφήνεις πίσω..
Να είστε καλά και να φροντίζετε τα παιδιά σας να είναι καλύτερα….

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Paidiatre,
Μέσα από την καρδιά μου, συλληπητήρια στην οικογένεια και δύναμη...
Βασιλική - Ναύπλιο

Ανώνυμος είπε...

Αχ βρε Νίκο, και τι να πει κανείς εκτός από αχ....

Συλληπητήρια κι από μένα. Αλλά εκτός από αχ δεν έχω άλλο που να βγαίνει από μέσα.

maria είπε...

Όχι,Θεέ μου.Λυπάμαι τόσο πολύ.Για τον νέο που έφυγε, για τον αξιολάτρευτο πατέρα του.
Δεν ξέρω τι να πω.Καλό κουράγιο στην οικογένεια

Διόνα είπε...

Αγαπητέ Pediatre,
Δεν υπάρχουν ποτέ κατάλληλα λόγια για να απαλύνουν μια απώλεια. Εύχομαι κουράγιο και δύναμη.

eparxiakosaloni είπε...

κριμα για το παιδι , κριμα

οτι κακο ειναι να γινει καλυτερα σε μενα παρα στο γιο μου , σ αυτον δεν θα τ αντεξω

Mama Maria είπε...

Δεν μπορώ να ξεχάσω το τηλέφωνο της Ελένης το ίδιο βράδυ αφού γύρισε από τα Χανιά και τον θείο, που δεν μου είπε το αναμενόμενο: Μαρία να προσέχουμε τα παιδιά μας. Μου είπε: Μαρία να προσέχουμε να μην πάθουμε τίποτα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ζήσουν οι γονείς μας αυτό το πράγμα.
Αυτό νομίζω τα λέει όλα...

Ανώνυμος είπε...

Πάνε σχεδόν 10 χρόνια που έχασα μια αγαπημένη ξαδέλφη, επίσης από τροχαίο.
Δεν περνάει μέρα που να μην τη σκεφτώ - σε άσχετες στιγμές, για άσχετους λόγους.
Με κάποιον τρόπο είναι ακόμα ζωντανή - μέσα μου και μέσα σ' όλους όσοι την αγάπησαν.
Μικρή ίσως παρηγοριά αγαπητέ Νίκο, αλλά είναι η μόνη που έχω.
Ειλικρινή συλληπητήρια κι είθε να μη γράψεις ποτέ ξανά τέτοια σελίδα...
Η.

Trioza Urticae είπε...

"Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,
τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:
Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν."
Μαβίλης

Μόνο αυτό μπορώ να πω. Ότι άλλο θα είναι απλά φιλολογίες.
Σε μερικές περιπτώσεις ούτε ο χρόνος (ούτε τπτ) δεν μπορεί να γίνει φάρμακο. Απλώς επιμηκύνει το χωρισμό...
Μία ευχή μόνο: Είθε λοιπόν να είναι ο τελευταίος...
Συλληπητήρια...

Frantic είπε...

Λυπάμαι πολύ…. Ότι και να πω θα ακουστεί λίγο…. Να ξέρεις ότι σας σκέφτομαι….

pediatre είπε...

Σας ευχαριστώ, όλους.
Μιας βδομάδας σιγής, πένθους…
Θέλω να σας πω τόσα… για να προσέχουμε, να μην τρέχουμε, να μην πονέσουμε εμείς και κυρίως να μην πονέσουμε τους άλλους. Τουλάχιστον, όχι έτσι, όχι τόσο άδικα…
Ίσως το κάνω εκτενώς σε κάποια ανάρτηση. Ίσως κάποιος από εμάς, έχει κάποια δημιουργική έμπνευση και μας παρασύρει. Να χρησιμοποιήσουμε την δύναμη των blogers για ενημέρωση και να καλύψουμε ακόμα μια φορά την απουσία του κράτους, ακόμα και στα αυτονόητα.
Προσέχετε! Οι περισσότεροι είμαστε παιδιά κάποιων ταλαίπωρων γονιών ή έχουμε παιδιά δικά μας…

Δημητρης Καμπερος είπε...

σε διαβάζω καιρό μα δεν έχω παιδιά, οπότε δεν έχω γράψει ποτέ...

Συγκινούμαι πολύ για τους ανθρώπους που χάνονται στο δρόμο, αλλά εδώ ειδικά υπάρχει ένα στοιχείο που προκαλεί μεγαλύτερο δέσιμο πέρα από την ηλικία.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Πού το έχουυν το παιδί μου"....
Σα μαχαιριές πονάνε οι λέξεις...
Πως ζούνε αυτοί οι γονείς τώρα πλέον;
Αδυσώπτος, βασανιστικός,ανυπόφορος, αξεπέραστος Πόνος...

Θερμά Συλληπητήρια...

Mh Xeirotera είπε...

...

Ανώνυμος είπε...

Τον πόνο αυτών που μένουν πίσω δεν μπορεί να τον φανταστεί κανείς αν δεν τον έχει βιώσει. Οικογένειες ολόκληρες καταστρέφονται. Ζωές χαμένες από την τραγική εκείνη στιγμή και έπειτα. Και είναι κάτι "παράπλευρες" απώλειες... Ανίψια, ξαδέλφια, παιδιά μικρά σε ηλικία που πώς μπορείς να τους εξηγήσεις ότι ο Θεός ήθελε αγγέλους κοντά του γιαυτό και παίρνει νέα παιδιά. Πώς εξηγείς τον απροσδόκητο και ακαριαίο θάνατο σε ένα παιδί 7 χρονών και σε ένα άλλο 6;-
"Γιατί μαμά η Λίζα σκοτώθηκε;"
Τι απάντηση να δώσεις σε μια καρδούλα με βουρκωμένα ματάκια που σε βλέπει στεναχωρημένη πολύ, που καταλαβαίνει ότι κάτι πολύ κακό έχει συμβεί κάτι που σε πονάει πολύ!
Πώς να εξηγήσεις στο μικρό ότι η αδελφή σου σκοτώθηκε γιατί κάποιος ασυνείδητος έκανε επιτόπου στροφή σε διπλή διαχωριστική λωρίδα γιατί δεν ήθελε να περιμένει στο φανάρι, στη σειρά του;
Πώς να εξηγήσεις στο παιδί σου ότι παρότι φορούσε η αδελφή σου κράνος, γάντια, δερμάτινο μπουφάν και παντελόνι, παρότι ο δρόμος ήταν άδειος μπροστά της και μπορούσε ακόμα και να ξεπεράσει το όριο ταχύτητας (πράγμα που δεν έκανε),παρότι τηρούσε όλους του κανόνες του ΚΟΚ, εντούτοις από δω και στο εξής θα την βλέπουν μόνο σε φωτογραφίες, DVD και θα την ακούν με την φαντασία τους να τους λέει αστεία και να τους παρακινεί να γυμναστούν!!!
Γιαυτό και για άλλα πολλά πρέπει πάντα να προσέχουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας. Φτάνει πια ο εγωισμός!
Καλό κουράγιο σε όλους όσους βιώνουν τέτοιες καταστάσεις και λίγο περισσότερη σκέψη στο τιμόνι.-

Ανώνυμος είπε...

hkjhk

μαμά από το Ρέθυμνο είπε...

Πάνε σχεδόν 14 χρόνια από τότε που ο αδελφός μου σκοτώθηκε σε τροχαίο στο κόμβο Ατσιποπούλου. Τότε ένα σταυροδρόμι που οι φωτεινοί σηματοδότες πότε δούλευαν και πότε όχι.
Σεπτέμβριος του ΄95. Θυμάμαι πακέταρα (καθώς την επομένη νωρίς το πρωί πετούσα για Αγγλία) όταν άκουσα ένα φορτηγάκι να κορνάρει επίμονα. Βγήκα στο μπαλκόνι, δε πρόλαβα να δω. Η γειτόνισσα τρομαγμένη ψέλισε "Τίνος άραγε να είναι το τραυματισμένο παιδί στη καρότσα του φορτηγού...; Ποιά μάνα θα κλαίει σήμερα...;" Δεν αργήσαμε να μάθουμε........ Ήταν μόλις 17 χρονών.
Πάνε τόσα χρόνια, θυμάμαι είχαμε ευχηθεί κι εμείς να είναι το τελαυταίο θύμα στην άσφαλτο, αλλά δυστυχώς.
Ένα χρόνο μετά το χαμό σας, εύχομαι να είστε καλά να θυμάστε το Γιώργο.
"Να είστε καλά και τα παιδιά μας καλύτερα", με λιγότερους ασυνείδητους στην άσφαλτο.