Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Με την ευκαιρία… λευχαιμία!

Ο καιρός έφτιαξε και κάνει έντονη αντίθεση με την διάθεσή μου. Τις τελευταίες μέρες το δίσεκτο έτος έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει την φήμη του. Το χρώμα της ψυχής μου ταίριαζε με το μουντό του βροχερού ουρανού της περασμένης εβδομάδας. Έδωσα χρόνο στην σκέψη μου πριν την μετουσιώσω σε γραφή. Μήπως και καταλαγιάσει ο θυμός και η απογοήτευση. Περνούσαν οι μέρες και η καθημερινότητα με φόρτιζε ακόμα περισσότερο.
Είμαι λυπημένος. Συντροφική σχέση, η δική μας, περιμένω να λειτουργήσει σαν βάλσαμο. Για ακόμα μια φορά θα τολμήσω να μοιραστώ το βάρος μαζί σας. Να σας φοβίσω ίσως, για να μην πικραθείτε και εσείς…
Η σημερινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όλους τους συναδέλφους μου γιατρούς, που νομίζουν ότι η εμπειρία και η γνώση εκφράζεται με έκπτωση στην κλινική εξέταση. Όλους αυτούς τους ανόητους «επιστήμονες», που θεωρούν εξυπνάδα, να μαντεύουν τι έχει ο ασθενής πριν καν τον εξετάσουν, και νιώθουν δικαιωμένοι όταν χωρίς καλά-καλά να αγγίξουν τον ασθενή, εντοπίζουν το πρόβλημα. Είναι αυτοί που συνήθως δεν ακούν τον ασθενή γιατί δεν τους αφήνει ο εκκωφαντικός ήχος που κάνει το «εγώ» τους. Αυτοί που με το που μπαίνει ένα παιδί με μύξες και πόνο στο αυτί, έχουν ήδη αποφασίσει τι αντιβίωση θα του δώσουν. Και δεν είναι λίγοι οι γονείς που ξεγέλιουνται από αυτή την πλαστή αυτοπεποίθηση.
Ή μήπως αυταρέσκεια…
Έρχομαι έτσι, στην δεύτερη ομάδα συναδέλφων στους οποίους αφιερώνω την σημερινή ανάρτηση. Των συναδέλφων μου γονιών. Όχι όλων των γονιών, μόνο αυτών που νομίζουν ότι η ανατροφή των παιδιών είναι εύκολη υπόθεση. Που ξέρουν καλύτερα από όλους, ακόμα και τους γιατρούς. Που κριτήριο για το ποιος θα παρακολουθεί την υγεία των παιδιών τους είναι να είναι κοντά στο σπίτι τους, να μην περιμένουν πολύ, να μην τους λέει πολλά-πολλά παρά μόνο την διάγνωση και την θεραπεία (και θα δουν μετά εκείνοι τι θα κάνουν). Είναι αφιερωμένη στους γονιούς που όταν πονά το αυτί πηγαίνουν το παιδί στον ΩΡΛ, όταν βήχει στον πνευμονολόγο και όταν βγάλει σπυράκια στον δερματολόγο, αντί για τον παιδίατρο. Είναι αφιερωμένο, ειδικά σε αυτούς του «μοντέρνους» γονείς, που φλερτάροντας με τον νεοπλουτισμό, θέλουν το παιδίατρο στο σπίτι. Δεν θέλουν να περιμένουν με άλλα άρρωστα παιδάκια, άλλους γονείς. Για τα παιδιά τους δεν σκέφτονται τα λεφτά και θέλουν τον «καθηγητή» στο σπίτι. Τον πληρώνουν αδρά και όταν έχουν κάποια απορία δεν τολμούν να τον ρωτήσουν. Τους «ψάρωσε» με το ύφος του καθηγητή-Θεού από τις πρώτες επισκέψεις… Όταν δε, τον ψάχνουν στο τηλέφωνο γιατί το παιδί είναι άρρωστο είτε δεν τον βρίσκουν, είτε όταν τον βρουν τους κλείνει ραντεβού για την άλλη βδομάδα ή τους αρχίζει μια πολύ επιστημονική τηλεφωνική αντιβίωση! Συχνά, καταλήγουν στο νοσοκομείο (ή σε κανένα γιατρουδάκι σαν και του λόγου μου) όμως μόλις ξεπεραστεί η «κρίση», επιστρέφουν στο καθηγητή-Θεό…
Όταν ξεκίνησα την παιδιατρική, είχα τον ενθουσιασμό ενός παιδιού. Εξέταζα τους μικρούς μου ασθενείς και ένιωθα σαν να ξεγελώ το σύστημα. Πληρωνόμουν για να κάνω ό,τι ονειρευόμουν από χρόνια. Να μαθαίνω πώς να γιατρεύω, πώς να ανακουφίζω, παιδάκια… Μέρος του μισθού μου, θεωρούσα, και την δυνατότητα να εξετάζω ενδελεχώς κάθε παιδάκι. Σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια φυσιολογικά αυτάκια, καρδούλες, κοιλίτσες, πνεύμονες έχω εξετάσει, όταν για οποιοδήποτε σύμπτωμα και αν μου φέρουν ένα παιδί, το εξετάζω από την κορφή ως τα νύχια. Μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό στο χρηματιστήριο εμπειριών; Όταν έχεις κάνει κτήμα σου το φυσιολογικό, χτυπά σαν καμπανάκι το παθολογικό. Αν έχετε την εντύπωση ότι το να εντοπίσεις μια μάζα στην κοιλιά, ένα φύσημα στην καρδιά, ή ακόμα και ακροαστικά πνευμονίας είναι εύκολη υπόθεση αρκεί να κοιτάξεις, κάνετε λάθος. Θέλει διαρκή εκπαίδευση και εξάσκηση στο φυσιολογικό για να ξεχωρίζεις το παθολογικό. Ή μάλλον πιο σωστά το …διαφορετικό.
Όποτε έχω μπροστά μου ένα παιδιατρικό ασθενή, ακούω το ιστορικό και αρχίζω την διαφοροδιαγνωστική διαδικασία στη σκέψη μου. Χαλιναγωγώ όμως τον ενθουσιασμό και την πρόκληση για διάγνωση μόλις αντικρύσω σχεδόν το παιδί, αρχίζοντας την ρουτίνα της κλινικής εξέτασης. Η ίδια πάνω κάτω ρουτίνα, κάθε φορά. Μέσα σε λίγα λεπτά, ακόμα και στο πιο ατίθασο παιδί, μου δίνει την δυνατότητα να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την κατάσταση της υγείας του.
Αν κάποιοι βιαστούν να σκεφτούν «καλά πόση ώρα τρώει σε κάθε παιδί;..». Για την κλινική εξέταση(μετρημένο με ρολόι) από ενάμιση μέχρι δύο τρία λεπτά, κατά μέσω όρο. Τι κερδίζω; Από την μία δεν παρασύρομαι από το σύμπτωμα, απλά βοηθιέμαι ή έστω κατευθύνομαι από αυτό, ενώ ελέγχω όλα τα όργανα του παιδιού. Άλλωστε, ειδικά ο παιδιατρικός ασθενής, συνήθως δεν περιγράφει ο ίδιος τα συμπτώματα. Κάποιος άλλος το κάνει για εκείνον και αυτός ο άλλος, μπορεί να μην πρόσεξε, να μην αξιολόγησε ή να ξέχασε κάτι. Από την άλλη γεμίζω το σακούλι των κλινικών μου εμπειριών.
Όταν ήμουν ακόμα ειδικευόμενος, είχε έρθει στις πρώτες βοήθειες του νοσοκομείου ένα παιδί δώδεκα χρονών, επειδή το πονούσε το αυτί του. Είχε βουλωμένη μύτη από κρυολόγημα εδώ και μερικές μέρες και τώρα τον πονούσε το αυτί του. Τι κάνει νιαου νιαου στα κεραμίδια, δηλαδή. Η κλινική εξέταση από νωρίς επιβεβαίωσε την πιθανότερη διάγνωση, σύμφωνα με το ιστορικό. Ο νεαρός είχε ωτίτιδα. Όταν όμως του ψηλάφησα την κοιλιά, ξαφνικά, κυριολεκτικά διπλώθηκε στα δύο με τον που τον πίεσα σε ένα σημείο δεξιά χαμηλά.
«Τι έγινε ρε φίλε;» αστειεύτηκα.
«Πόνεσα πολύ…» μου απαντά.
Σε δύο ώρες ο φίλος, ήταν στο χειρουργείο. Δύο μέρες πριν, είχε όντως διαμαρτυρηθεί για πόνο στην κοιλιά. Επειδή όμως ήταν με τους γονείς του σε κάποιο δείπνο σε φιλικό σπίτι, πήρε ένα παυσίπονο και δεν διαμαρτυρήθηκε ξανά. Το έντερο απομόνωσε την φλεγμένουσα σκωληκοειδή απόφυση, έφτιαξε ένα «κάλυμμα» γύρω της, η σκωληκοειδής «έσπασε» και ήταν ζήτημα χρόνου να εξελιχθεί σε περιτονίτιδα και σοβαρή οξεία κοιλία. Αν τυχαία δεν πίεζα πάνω από το σημείο ερεθισμού, ίσως να κινδύνευε ακόμα και η ζωή του…
Aκριβώς τα ίδια, ή μάλλον περισσότερα, ισχύουν και για την εξέταση του φυσιολογικού παιδιού. Ειδικά όταν είναι βρέφος ή όταν πρόκειται για πιστοποιητικό υγείας. Η εξέταση πρέπει να είναι αναλυτική και να συνοδεύεται από μετρήσεις βάρους, ύψους, περιμέτρου κεφαλής και αρτηριακής πίεσης (στα μεγαλύτερα των τεσσάρων χρόνων). Στα δε βρεφάκια και νήπια δυστυχώς πολύ συνάδελφοί μου δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στην ψυχοκινητική ανάπτυξη.
Να φοβάστε τους …ΚουΦούς συναδέλφους μου. Μπορεί, να μην ακούν την άγνοια τους!
Αναφέρομαι στα αρχικά «Κ.Φ.», που πολλές φορές διαβάζετε στα βιβλιαράκια υγείας ή τα πιστοποιητικά υγείας των παιδιών. Σημαίνουν Κατά Φύση, δηλαδή φυσιολογικά. Πότε όμως έκατσε το παιδί μας; Πότε γέλασε; Πότε δοκίμασε τα πρώτα του βήματα; Στο βιβλιαράκι του γράφει «Κ.Φ.». Όμως «Κ.Φ.» μπορεί να είναι ένα παιδί να περπατήσει στους 8μήνες και μπορεί να είναι «Κ.Φ.» για ένα άλλο να περπατήσει στους 15μήνες. «Μα! Εντάξει θα μου πείτε, ένας έμπειρος παιδίατρος από την εξέταση μπορεί να καταλάβει αν κάτι δεν του πάει καλά, άσε που και οι γονείς παρακολουθούν καθημερινά το μωρό στο σπίτι και κάτι θα προσέξουν…». Σας χαρίζω την παρακάτω ιστορία…
Αγοράκι περίπου 13ων μηνών, το τρίτο της οικογένειας, και μάλιστα στερνοπαίδι, ήρθε στο ιατρείο να το εμβολιάσω. Το μωρό έμενε μόνιμα στην Αθήνα και στο Ρέθυμνο ήταν για διακοπές. Όταν στην εξέτασή μου, έφτασα στον έλεγχο της λεπτής κινητικότητας, πως δηλαδή το παιδί εξελίσσεται στο να τα καταφέρνει με τις λεπτές κινήσεις, έδωσα στο μικρό να πάρει από το χέρι μου μια σταφίδα. Αμέσως με το δεξί ένωσε τον αντίχειρα με τον δείκτη και «τσίμπησε» την σταφίδα από το χέρι μου. Όταν επιχείρησα να το επαναλάβω και με το αριστερό του χέρι, ο μικρός έστριβε το κορμάκι του για να προσπαθήσει και πάλι με το δεξί. Έδωσα οδηγίες στην μαμά να του περιορίσει το δεξί χέρι και να τον αφήσει να πιάσει με το αριστερό.
«Είναι δεξιόχειρας…» με ενημερώνει χαμογελώντας η μαμά για να με ακούσει εμβρόντητη να την ενημερώνω…
«Μέχρι περίπου 18μηνών το παιδί δεν έχει «πλευρικότητα», δεν χρησιμοποιεί περισσότερο την μία από την άλλη πλευρά. Κάτι τέτοιο μπορεί να σημαίνει παράλυση-πρόβλημα με την κινητικότητα της πλευράς που δεν χρησιμοποιεί. Βέβαια, συχνά τα μωρά μαθαίνουν μια δεξιότητα πρώτα με το ένα χέρι ή πόδι και σύντομα ακολουθεί το άλλο, ή από ενός έτους δείχνουν κάποια προτίμηση.»
Όντως ο μικρός κατάφερε να πιάσει την σταφίδα και με το αριστερό, με εμφανώς όμως πιο ανώριμο τρόπο. Οι λέξεις σφηνώθηκαν στο μυαλό της μαμάς και μερικές εβδομάδες αργότερα, όταν γύρισαν στην Αθήνα, πήγε τον μικρό σε παιδονευρολόγο. Είχε όντως, παράλυση της αριστερής πλευράς μετά από ήπιο εγκεφαλικό που είχε συμβεί μερικούς μήνες νωρίτερα. Στην μαγνητική εγκεφάλου που του έγινε, διαπιστώθηκε μια μικρή περιοχή του εγκεφάλου με ατροφία, προφανώς μετά από φράξιμο των αγγείων που αιμάτωναν την περιοχή. Γιατί τόσο μικρό παιδί έπαθε εγκεφαλικό; Από τον έλεγχο που ακολούθησε διαπίστωσαν ότι ο μικρός έχει θρομβοφιλία, το αίμα του δηλαδή τείνει να «πήζει», να δημιουργεί θρόμβους. Άρχισε φυσιοθεραπείες και είναι όλο και καλύτερα, ενώ έχει πάρει και οδηγίες για το τι να προσέχει με την ιδιομορφία στο αίμα του.
Θα μου πείτε: «Καλά όλα αυτά, μας μαύρισες την ψυχή. Αλλά γιατί; Τι σε έπιασε;!»
Ακολουθεί το κερασάκι της ανάρτησης…
Πριν από δυο τρεις εβδομάδες, Σάββατο βράδυ, χτυπά το τηλέφωνο και ακούω την φωνή μια θείας της γυναίκας μου. «Νίκο, συγνώμη που σε ενοχλώ αλλά η Χριστίνα ανέβασε πυρετό 38οC και πέταξε κάτι σπυράκια στο σώμα της». Η μικρή ήταν σε καλή κατάσταση. Την εξέτασε μάλιστα και κάποιος συνάδελφός μου και δεν βρήκε κάτι. Η μικρή είχε αποκτήσει ένα τεσσάρων μόλις ημερών αδερφάκι. Όπως πήγε λοιπόν ο μπαμπάς στο μαιευτήριο για να δει την λεχώνα και το μωρό, πήρε και την μικρή να την εξετάσουν για τον πυρετό και τα σπυράκια… Εμένα με πήραν τηλέφωνο, γιατί με θεωρούν τον παιδίατρο του παιδιού και το θεώρησαν απαραίτητο να με ενημερώσουν. Τους καθησύχασα και εγώ, τονίζοντας ότι είναι «τα αυτιά μου και τα μάτια μου» στο σπίτι, τους έδωσα οδηγίες να με ενημερώσουν αν αλλάξει κάτι στην εικόνα της ανιψιάς μου. Όντως, Κυριακή πρωί με παίρνουν τηλέφωνο για να μου πουν ότι το εξάνθημα είχε υποχωρήσει και ήταν απύρετη με καλή διάθεση και όρεξη. Όλα ακούγονταν σαν μια ήπια ίωση και αυτό τους εξήγησα.
Δευτέρα κατά το μεσημεράκι, μου έφεραν την μικρή να την εξετάσω γιατί έκανε ακόμα έναν πυρετό μέχρι 38 και κάτι, το προηγούμενο βράδυ. Τους έχω εξηγήσει ότι είναι καλό να περιμένουμε να περνά ένα 24ωρο με πυρετό, αν η γενική κατάσταση του παιδιού το επιτρέπει, και μετά να μου το φέρνουν. Η εικόνα είναι πιο ξεκάθαρη, γιατί στις λίγες μόνο ώρες πυρετού ο οργανισμός δεν προλαβαίνει να αντιδράσει και δεν δείχνει εύκολα την αιτία.
Άρχισα την ρουτίνα της κλινικής εξέτασης της Χριστίνας, όντας πεπεισμένος ότι η μικρή ήταν απλά λίγο κρυωμένη. Χαμηλός πυρετός, εξάνθημα, άριστη γενική κατάσταση όρεξη και διάθεση. Την ακροάστηκα, χωρίς ευρήματα από τους πνεύμονες ή την καρδιά. Εξέτασα τα αυτιά της, χωρίς κάτι παθολογικό. Το στόμα, επίσης χωρίς ιδιαίτερα ευρήματα. Στον λαιμό της ψηλάφησα μερικούς λεμφαδένες, πολύ συχνό εύρημα μέχρι την ηλικία των εφτά χρόνων και η Χριστίνα είναι τριών. Αυτό όμως που ψηλάφησα στην κοιλιά, δεν είχε θέση ούτε σε κοιλιά ενήλικα! Ο σπλήνας σχεδόν περνούσε τον ομφαλό (ο υπέρηχος τον μέτρησε 18εκατοστά!!), ενώ εντυπωσιακό ήταν σε μέγεθος και το ήπαρ… Όσα ακολούθησαν ήταν με κινηματογραφική ταχύτητα. Η μικρή, μπήκε αρχικά στο νοσοκομείο για να πάρουν τον πρώτο εργαστηριακό έλεγχο και το ίδιο απόγευμα μεταφέρθηκε στην ΠαιδοΑιματολογική κλινική. Μόλις δύο μέρες μετά, ξεκίνησε θεραπεία για Οξεία Λεμφοβλαστική Λευχαιμία.
Πριν αρχίσετε για το παραμικρό σπυράκι ή πυρετό να τρέχετε στον παιδίατρό σας ή ακόμα χειρότερα στο νοσοκομείο, μήπως και το παιδί σας έχει λευχαιμία, να σας ξεκαθαρίσω ότι τα αρχικά συμπτώματα ήταν τελείως τυχαία. Η μικρή όντως πρέπει να πέρασε κάποια ήπια ίωση. Λειτούργησαν όμως σαν την αφορμή για να διαγνώσουμε την σοβαρότερη νόσο από την οποία έπασχε.
Ο πατέρας μου είναι παιδίατρος. Μου έχει μεταλαμπαδεύσει πολλή από την γνώση και την εμπειρία του. Αυτό όμως για το οποίο νιώθω περήφανος είναι για την ηθική που μου έχει κληρονομήσει. Δεν πιστεύω ότι είμαι Ο Τρομερός Παιδίατρος, με τις αστείρευτες γνώσεις. Προσπαθώ όμως να είμαι προσεκτικός και κυρίως να κάνω την ιατρική που θα επιθυμούσα να έκανε ένας παιδίατρος για τα δικά μου παιδιά. Ξέρετε με τι σύμπτωμα βρήκε την πρώτη του λευχαιμία ο πατέρας μου; Με ψείρες! Το παιδί ερχόταν πρώτη φορά στο ιατρείο του, και η μαμά του, το είχε φέρει επειδή είχε ψείρες. Ο πατέρας μου, θεώρησε σωστό, ακόμα και αν το πρόβλημα ήταν τόσο απλό, να εξετάσει κανονικά το παιδί και ψηλάφησε μια πέτρα για σπλήνα. Ο νεαρός είναι τώρα κοντά τριάντα χρονών και πλήρως θεραπευμένος από την λευχαιμία. Βλέπετε, η λευχαιμία μπορεί να είναι καρκίνος του αίματος, όμως στα παιδιά κατά 75% είναι ιάσιμη. Η ανιψούλα μου, θα παλέψει για τα επόμενα 2 με 3 χρόνια, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει.
Πόσο συχνή είναι η λευχαιμία; Περίπου, 4 παιδιά στα 100.000! Αν αξίζει να ψάχνω κάθε παιδί ενδελεχώς για μόλις δύο ή τρία σε όλη μου την καριέρα ως παιδίατρος; Σίγουρα ναι!
Μπορεί το 0.0004% να φαντάζει πολύ μικρό, όταν όμως πρόκειται για το παιδί σου ξαφνικά γίνεται …100%.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα.





ΥΓ. Από την καρδιά μου εύχομαι περαστικά στην Χριστίνα, δύναμη και κουράγιο σε όλη την οικογένεια.

25 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αφύπνιση που "προσφέρετε" σε όλους τους γονείς... (και ειδικά τους νέους)

pediatre είπε...

Ευχαρστώ για το σχόλιο, με ενθαρρύνει να συνεχίζω... Ελπίζω να συμβάλλω στην αφύπνιση και συναδέλφων μου (χωρίς καμία διάθεση έπαρσης...)
Καλή σας μέρα

Ανώνυμος είπε...

Αγαπημένε Pediatre,
Το να βλέπουμε ,ως άνθρωποι, πέρα από το προφανές το θεωρώ προαιρετικό. Καλώς ή κακώς δεν έχουμε όλοι την ικανότητα να ξεπερνάμε αυτό που βλέπουμε ή μας δείχνουν. Για έναν γιατρό, όμως, πιστεύω ότι είναι υποχρέωση. Δεν σε ξέρω, δεν έχεις εξετάσει τον μικρό μου, δεν ξέρω λοιπόν εάν είσαι ..."φοβερός και τρομερός γιατρός"...Ομως και μόνο το γεγονός ότι στο Χριστινάκι δίνεις μια φοβερή ευκαιρία αυτόματα σε καθιστά σωστό γιατρό και ακόμα καλύτερο άνθρωπο. Μεσα από την καρδιά μου εύχομαι το καλύτερο. Βασιλική -Ναύπλιο

pediatre είπε...

Βασιλική… η ανθρώπινη φύση εμπεριέχει το λάθος. Το φοβάμαι, το περιμένω και προσπαθώ να το περιορίσω όσο μπορώ. Άλλο όμως να ψάξεις και να μην βρεις και άλλο να μην προσπαθείς να ψάξεις καν (και μάλιστα να το προβάλεις και για «εξυπνάδα…»)
Πολλούς χαιρετισμούς στο όμορφο Ναύπλιο και να είναι αχρείαστες οι γνώσεις του σημερινού ποστ…

παρασκευη..η αλλιως pizizi είπε...

διαβασα το κειμενο μονορουφι, σκεφτομουν ποσες φορες εχω σκεφτει, ''μα ποση ωρα εξεταζει καθε παιδι!'' οταν περιμενω στην αιθουσα αναμονης. και οταν τελικα αρχισει η δικη μας εξεταση, η ωρα περνα γρηγορα, αφου εχω μαζεψει χιλιαδες ερωτησεις να σας κανω...
ευχμαι ολα να πανε καλα για την μικρη χριστινα, η σκεψη μας και οι προσευχες μας ειναι μαζι της..

Sophey-Franny είπε...

apo ta pio omorfa kai ousiastika blog pou exw diavasei... makari na uphrxane pio polloi giatroi etsi... pada to lega oti oi paidiatroi einai oi pio glukeis kai truferoi anthrwpoi...

na sai kala... :)

Unknown είπε...

Γεια σου παιδιατρε ,διαβασα την αναρτηση σου μεκομμενη την ανασα,το ηθος σου ειναι μοναδικο για γιατρο.Ειμαι ρεθεμνιωτισσα εχω ακουσει για σενα τα καλυτερα,σε διαβαζω, οποτε κανεις αναρτησεις ,αλλα η τελευταια σπαζει κοκκαλα.Ευχομαι ολοψυχα περαστικα στην μικρουλα ανηψια σου καυ ευχες στο θειο να συνεχισει το εργο του με την ιδια αρετη.Νασαι καλα .Ελευθερια

pediatre είπε...

Pizizi… ομολογώ ότι όταν πάρω χαμπάρι ότι περιμένει πολύς κόσμος έξω από το εξεταστήριο, μπαίνω στο πειρασμό να επιταχύνω. Δεν κάνω έκπτωση στην κλινική εξέταση. Κάποιες φορές ζητώ από τους γονείς να τα πούμε τηλεφωνικά εάν προκύψουν στην πορεία απορίες. Δίνω τυπωμένες τις περισσότερες από τις οδηγίες θεραπείας, για να περιορίσω την πιθανότητα λάθους και να μην μακρηγορώ με τις οδηγίες (ακόμη περισσότερο να χάνω χρόνο γράφοντας και ξαναγράφοντας τες), ενώ δίνω βιβλιαράκια με οδηγίες για τον πυρετό, την διάρροια, την δυσκοιλιότητα κλπ(για να μην αναφέρω τις εικόνες και τα βιντεάκια στο κομπιούτερ ή το site μου). Αφήνω έντυπο υλικό στην αίθουσα αναμονής και σκοπεύω να ετοιμάσω και βιντεάκια (όσο περιμένουν οι γονείς να ενημερώνονται για θέματα όπως ο πυρετός, η μηνιγγίτιδα ή η αφυδάτωση). Όλα, για να κερδίσω χρόνο γιατί δεν σκοπεύω ποτέ να κάνω έκπτωση στην κλινική μου εξέταση… Όπως ιατροί που θέλουν να μην «ξοδεύουν» χρόνο εξετάζοντας τον ασθενή δεν ταιριάζουν στην ιατρική μου, έτσι δεν μου ταιριάζουν και γονείς που κριτήριο τους είναι ο ιατρός να τελειώνει γρήγορα με τον ασθενή…
Εύχομαι να είναι όλα τα παιδάκια μας καλά και η Χριστίνα να θεραπευτεί πλήρως και όσο πιο ανώδυνα γίνεται…

Maria-electra… καλώς ήρθες! Σε ευχαριστώ για τα σχόλια(δύναμη για να συνεχίσω να γράφω). Αν δεν είμαστε οι παιδίατροι τρυφεροί, τότε κάτι δεν πάει καλά με εμάς (ποτέ με τα παιδιά). Είναι δυστυχισμένος ο παιδίατρος που δεν απολαμβάνει να είναι και ο ίδιος λίγο παιδί, να μιλάει την γλώσσα τους και να τρυπώνει για λίγο στον κόσμο τους…
Καλή σου βραδιά

Ελευθερία… καλησπέρα, σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Σχόλια σαν τα δικά σας με ενθαρρύνουν να συνεχίσω να γράφω, ακόμα και αν έχω περάσει μια εξαντλητική εβδομάδα και μια κουραστική μέρα σαν την σημερινή…
Καλό βράδυ
Υ.Γ. πιστεύω ότι δεν αληθεύει ότι το ήθος μου είναι μοναδικό για γιατρό. Ευτυχώς, πολλοί φίλοι(και συγγενείς…) μου, έχουν ίδιες αρχές και προτεραιότητες με εμένα. Πρέπει οι γονείς (και γενικότερα οι ασθενείς) να επιλέγουν το γιατρό με σωστά κριτήρια και έτσι να ανταμείβουν με την προτίμησή τους, το καλό.

Ανώνυμος είπε...

Διάβασα με πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σας και χαίρομαι που ακούω για κάποιον γιατρό τουλάχιστον ευσυνείδητο. Παρόλα αυτά εμένα η απελπισία μου όλο και μεγαλώνει...
Εχω μια κορούλα 12 μηνών και από την αρχή στο θέμα του παιδιάτρου δεν έμεινα ευχαριστημένη. Ούτε από τον γιατρό που έφερα στο σπίτι τις πρώτες ημέρες, ούτε από τον γιατρό του ταμείου μου, ουτε από αυτόν που ακριβοπλήρωσα και δεν λογάριασα την απόσταση. Με το ζόρι να την ψιλαφήσουν ή να την μετρήσουν, με φανερή τη διάθεση να τελειώνουμε γιατί απ'έξω υπάρχει πολύς κόσμος...Και λέω έλεος δεν θα βρω ένα γιατρό που με υπομονή θα κάτσει να με ακούσει και να προλαβαίνω να συγκρατώ αυτά που μου λέει?Δεν θα βρω έναν ΑΝΘΡΩΠΟ?Και δεν λέω οτι τους έχω δει όλους, 12 μήνες τώρα 4 γιατρούς έχω δοκιμάσει αλλά πόσους πρέπει να δοκιμάσω και μέχρι που πρέπει να πάω για να βρω ένα γιατρό καλό.
Τέλοπάντων η πικρία μου είναι έντονη καθότι μόλις γύρισα από τον παιδίατρο όπου κάναμε εμβόλιο. Και ενώ στο εμβόλιο πρέπει στο παιδί να δούμε και επιπλέον πράγατα της ανάπτυξής του σωματικής και ψυχοκινητικής δεν έγινε τίποτα.Επειδή το παιδί έκλαιγε πολύ μου λέει να τα πούμε μια άλλη φορά για να μην την ταλαιπωρίσουμε (αλλά είχε και κόσμο πάρα πολύ από έξω) και έμεινα πάλι να μην έχω πει αυτά που με προβληματίζουν, ούτε να έχω μάθει για την διατροφή από 12 μηνών και μετά.Βγαίνω έξω και λέω και τι έκανα? Ένα εμβόλιο πλήρωσα και έφυγα. Μα και άπορη να ήμουν και να πήγαινα στο πίκπα πιο πολύ θα μας πρόσεχαν. Ετσι μπήκα στο internet να ψάξω κάποια ιστοσελίδα με συμβουλές τουλάχιστον για την διατροφή και βρήκα και το blog σας, από ότι βλέπω έχετε και ιστοσελίδα και θα την επισκευτώ και αυτήν
Να είστε καλά και να συνεχίσετε πάντοτε να κάνετε αυτό που κάνετε με αγάπη και μεράκι
Καλό βράδυ
Αθηνά, Αθήνα

Ανώνυμος είπε...

Γεια σας γιατρε,σας διαβαζω συνεχως τουλαχιστον οποτε βρισκω ελευθερο χρονο απο τα ζουζουνια μου.Το blog σας πολυ ωραιο και πολλα συχγαρητηρια.Να συνεχισετε ετσι.Περαστικα στην Χριστινα και σε σας δυναμη και κουραγιο να συνεχιζετε το εργο σας.Οπως μεχρι τωρα.Χρυσουλα απο Ρεθυμνο.

Ανώνυμος είπε...

Αδελφέ, μέτρα με κι εμένα σε όσους εύχονται και στέλνουν όση θετική ενέργεια έχουν προς την Χριστίνα και τους δικούς της.
Σκληρό θέμα το σημερινό, σκληρό σαν πέτρα, αλλά έχεις δίκιο. Τι να σου πει η στατιστική όταν απέναντί σου έχεις έναν Άνθρωπο; Κι ας είναι δύο, τριών, τεσσάρων χρόνων - πάλι με κεφαλαίο δεν του αξίζει να γράφεται;
Φιλιά σε όλους, έχεις και γενέθλια κάπου εδώ γύρω θυμάμαι, φιλιά διπλά και γιαυτό.
ΥΓ: Είναι βράδυ, ελπίζω το πρωί να μην φαίνεται ασυνάρτητο το σχόλιο...

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Εμείς οι Σκορπιοί είμαστε διορατικά άτομα θα το γνωρίζεις....
Αυτή μου η διορατικότητα λοιπόν, ευθύνεται που εξ' αρχής εξετίμησα πρώτα τον "πατέρα" επιστήμονα και ύστερα, μέσω των αναρτήσεών σου το ΓΙΑΤΡΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ.

Περαστικά στο Χριστινάκι,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
(υ.γ. αύριο...πάλι εδώ θα είμαι...)
;-))))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Χμμμ....μεθαύριο...
:-)

Ξανά φιλί ξανά Γλαρένιες αγκαλιές

L'Enfant de la Haute Mer είπε...

Περαστικά στη Χριστίνα σας και καλή δύναμη σε σάς.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ,
ΚΑΛΑ ΚΙ' ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ,
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ
ΝΑ 'ΧΕΙΣ ΑΠΟΚΤΗΜΕΝΑ!!!!

Να χαίρεσαι την καλή σου και τα διδυμάκια σου,

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

pediatre είπε...

Λυπάμαι για την σημαντική καθυστέρηση απάντησης (ακόμα και σε ευχές). Ας είναι καλά η TELAS που μου στερεί το internet από το σπίτι (1 μέρα έχω και 10 δεν έχω) και έτσι μου μένει μόνο ο χρόνος που είμαι στο ιατρείο… Και θέλω πολλά να σας πω...

Αθηνά… Μάλλον κοιτάς σε λάθος μέρη για τους σωστούς παιδίατρους, που ξέρω ότι υπάρχουν. Δεν αναρωτιέσαι όμως, γιατί άραγε τα ιατρεία τους είναι γεμάτα κόσμο; Πως και γιατί θα προβληματιστεί για την ιατρική του, ο συγκεκριμένος παιδίατρος που δεν προλαβαίνει ούτε να εξετάσει, από τον κόσμο που περιμένει; Μήπως έχουμε και οι γονείς ευθύνη;
Ιστορία που μου διηγήθηκε φίλη μου συνάδελφος, με αφορμή την ανάρτηση: «Εξέτασα 1η φορά ένα αγοράκι επειδή το πονούσε το αυτί του. Η μαμά δασκάλα, πρόσφατα διορισμένη στο Ρέθυμνο. Φεύγοντας η μητέρα μου λέει
-Εννοείται ότι δεν θα ξαναέρθουμε στο ιατρείο σας…
-Όπως νομίζετε, αλλά γιατί;
-Γιατί εγώ ήρθα επειδή πονούσε το αυτί του και εσείς το εξετάσατε όλο, το ζυγίσατε και το μετρήσατε, μέχρι για τα εμβόλια μου είπατε…»
Λες και κάνοντας σωστά την δουλεία της είτε θα έπαιρνε κάτι παραπάνω από το χαρτάκι του δημοσίου(εδώ στο Ρέθυμνο αρκούμαστε στο χαρτάκι του ταμείου), ή ίσως ότι ήταν ένδειξη άγνοιας. Είμαι σίγουρος ότι η συγκεκριμένη μητέρα πιστεύει ότι ξέρει καλύτερα από τον κάθε παιδίατρο, τι χρειάζεται η υγεία του παιδιού της…
Μην απογοητεύεστε, συνεχίστε να ψάχνετε τον παιδίατρο που σας ταιριάζει και που αξίζει στο παιδί σας. Αν η ιστοσελίδα μου σας βοηθήσει (ειδικά το κομμάτι «Υγιές Παιδί» το έχω αρκετά ενημερωμένο), θα χαρώ να συμβάλω στην σωστή ανατροφή της μικρής σας.

Χρυσούλα… ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Εύχομαι πολύ καλή μέρα

Mpampaki… να είσαι καλά. Η μικρή γύρισε σπίτι της μετά από την ολοκλήρωση επιτυχώς της 1ης φάσης θεραπείας. Έχει δρόμο μπροστά της, τα πρώτα πάντως μηνύματα είναι πολύ ενθαρρυντικά.
Ελπίζω να τα πούμε την Πρωτοχρονιά (θα ανεβούμε για λίγες μέρες)

Γλαρένια μου κυρά… είσαι φοβερή! Σε ευχαριστώ πολύ που με θυμήθηκες, και σου ανταποδίδω τις ευχές για τα δικά σου γενέθλια. Να είναι όλη η γλαρο-οικογένεια καλά, με υγεία και να σε χαίρονται ευτυχισμένη…

L’enfant de la haute mer… σε ευχαριστώ πολύ (είναι ήδη καλύτερα και στο σπίτι της)

Και πάλι συγνώμη που καθυστερώ να απαντήσω… Μην πτοείστε, συνεχίζετε τα σχόλια. Κάθε πρωί, μόλις μπω στο ιατρείο(%$##@@**TELAS!!~$%$%^& στο σπίτι!), με ενθουσιασμό μικρού παιδιού, τρέχω να σας διαβάσω…
Καλημέρα, σε όλους

Scrap-crafts είπε...

Αρχικά επισκέφτηκα τον ιστοχώρο σας από αυτό μιας φίλης και πελάτισσας σας. Αυτά που διάβασα όμως με συγκλόνισαν... με έκαναν να σκεφτώ "ναι έτσι θα 'πρεπε να είναι" και άλλα τέτοια. Θέσεις όπως οι δικές σας είναι αυτές που έκαναν εμένα και τον σύζυγό μου να περάσουμε από πολλά παδιατρικά ιατρεία 12 χρόνια πριν όταν αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί. Και δεν έχουμε παράπονο... έχουμε τώρα δυο παιδιά και παιδίατρο που το ψάχνει το πράγμα... δε "γουστάρει" να μοιράζει φάρμακα με το παραμικρό και όταν "σηκώνει" δε λέει όχι και σε συνταγές της γιαγιάς. Δε θα ξεχάσω όταν λόγω αλλαγής της ασφάλισης μας χρειάστηκε να επισκεφτώ άλλη παιδίατρο στην πόλη μας για ένα εμβόλιο... έφυγα με μια συνταγή που θα γέμιζε μια σακούλα φάρμακα (κορτιζονούχα και αντιβιώσεις παρακαλώ)... για κάτι που δεν υπήρχε και που ποτέ άλλοτε το παιδί δεν είχε ξαναπάρει. Το εμβόλιο δε... έγινε!!!
Δε θέλω να σας κουράσω αλλά κάτι άλλο επίσης από αυτά που γράφετε είναι για μένα συγκινητικό. Ζω μέχρι σήμερα γιατί κάποιος άλλος γιατρός πολλά χρόνια πριν (όταν ήμουν γύρω στα 11 ή 12) Πάσχα με χειρούργησε κακήν κακώς με περιτονίτιδα σκωληκοειδήτη όταν όλοι οι συνάδελφοί του σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών διέγνωσκαν ανωμαλή ανάπτυξη των σαλπιγγών.... Θυμάμαι τα πάντα... τον ευχαριστώ... και του χρωστάω τα παιδιά μου!!!

pediatre είπε...

Xrysa… σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Καλή ανατροφή στα παιδιά σου και να τα χαίρεσαι πάντα γεμάτα υγεία.
Χαίρομαι που υπάρχουν γονείς και παιδιά που αγαπούν τους παιδίατρους τους(είμαι σίγουρος ότι είναι πολλοί) και μάλιστα νιώθουν την ανάγκη να το εκφράσουν.

Sophey-Franny είπε...

o,ti kai na pw ligo tha einai... pragmatika ena apo ta pio ousiastika kai endiaferoda blog! diavazodas anthrwpous san esena ligo mou ftiaxnei h kardia pou bhka iatrikh (ki as mhn exw diathesh na thn teleiwsw logw apogoitefshs).....

ola na pane kala me to mikraki sas... makari-makari!

pediatre είπε...

Maria-Electra… Σ’ ευχαριστώ ακόμα μια φορά για τα λόγια σου.
Τίποτα δεν σου χαρίζεται και ίσως αυτό προσθέτει αξία σε όσα κάνουμε(«ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο…»). Ειδικά η ιατρική, έχει ανάγκη από ρομαντικά άτομα και μάλλον θα χάσει αν την εγκαταλείψεις(αν μπορώ να βοηθήσω είμαι στην διάθεσή σου).
Σου εύχομαι καλή τύχη με την ζωή σου

Unknown είπε...

θα ΣΑς ΠΑΡΑΚΑΛΟΎΣΑ να μου πείτε πώς είναι τώρα το παιδάκι?

Unknown είπε...

Πραγματικά έμεινα έκπληκτος απο την πρωτοφανή για εμενα ειλικρίνεια ! Πρώτη φορά διαβάζω μια σχεδον εξομολόγηση Ελληνα γιατρού . Πρώτη φορά στα τέσσερα χρονια που "σπουδάζω" παιδοογκολογια παιδοαιματολογια , αναγκαστικά για χάρη της καρκινοπαθους κόρης μου ( πρώην καρκινοπαθους θέλω να πιστευω ) . Θερμοπαρακαλώ όλους τους συναδέλφους σας το εξης : οποιος γιατρός δεν εχει πραγματική αγάπη , αληθινό μεράκι για το λειτούργημα του και οταν το βλέπει ως επάγγελμα πρωτίστως ας αλλάξει επάγγελμα . Καλύτερα να τυλίγει σουβλάκια με το πτυχειο του παρα να κανει λάθος διαγνώσεις . Δεν ειναι ντροπή να εχει καποιος αυτογνωσία , ιδιως οταν πρόκειται για θέματα ζωης και θανατου . Να είστε καλα και να έχετε πάντα δύναμη για να βοηθάτε τα παιδάκια με αγάπη και ήθος . Ευχαριστώ γιατι με αυτη την αναρτηση μου δώσατε την ελπιδα οτι δεν εχουν ισοπεδωθεί ολα , μου δώσατε την ελπιδα οτι υπάρχουν ακομα άνθρωποι γιατροί !!! Άσχετα αν εμείς τύχαμε σε άξιους επιστημονες και Δοξα Τω Θεω είμαστε ζωντανοί και σημερα , είδα και έμαθα πολλα , παρα πολλα και ασχημα . Είδα πολλα παιδάκια να "φεύγουν" στο όνομα του χρήματος και των συμφερόντων , στο όνομα της οικονομικής κρίσης . Ευχαριστώ και παλι λοιπον και καλη δύναμη !

pediatre είπε...

Καλημέρα Σπύρο
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια και το τόσο όμορφο σχόλιο, κυρίως όμως σε ευχαριστώ που με ώθησες να ρίξω μια ματιά, μετά από τόσα χρόνια, σε αυτά που σκεφτόμουν και κατέθετα… μου έχει λείψει τόσο το γράψιμο, όμως δυστυχώς ήρθε η στιγμή που στην ερώτηση «πως προλαβαίνεις;», πλέον απαντώ …δεν προλαβαίνω.
Όμως ας πάμε στα ουσιαστικά και σημαντικά: η Χριστίνα είναι μια χαρά και αφού έχει περάσει και η χρονική βάσανος των 5 χρόνων χωρίς υποτροπή, θεωρείται πλέον θεραπευμένη! Εύχομαι και η δική σου μικρή, όπως και όλα τα παιδάκια που παλεύουν αυτόν τον άνισο και άδικο αγώνα να τα καταφέρουν όπως και το Χριστινάκι.
Γνώρισα και εγώ το θηρίο από πολύ κοντά, από πολύ στενά μου συγγενικά πρόσωπα, ανάμεσά τους και ο 7χρονος ανιψιός μου, όμως αυτό που με τρόμαξε περισσότερο ήταν το κτήνος που γνώρισα σε κάποιους ασπροφορεμένους «συναδέλφους» μου. Ίσως μια μέρα βρω το κουράγιο (όχι τόσο το χρόνο) για να τα περιγράψω… όμως φοβάμαι πολύ ότι θα κάνω μεγαλύτερη ζημιά ξεσκεπάζοντας τη βρωμιά που κρύβουν κάποιοι, γιατί δίπλα τους φυτρώνουν και προσφέρουν, κάτι λουλούδια ψυχής, που μας βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν τον συνάνθρωπο. Φοβάμαι πως αποκαλύπτοντας τον βρώμικο γιατρό που έχει τις λάθος προτεραιότητες, θα κλονίσω την εμπιστοσύνη των ανθρώπων και για τον καλό ιατρό που παλεύει πραγματικά για τον συνάνθρωπο και τιμά το λειτούργημα το οποίο υπηρετεί.
Συνεχίζω να κάνω την ιατρική μου όσο πιο καλά και κυρίως ανθρώπινα μπορώ και δεν μετανιώνω στιγμή για την επιλογή μου γιατί η αγάπη που δίνω μου επιστρέφει από τους γονείς και κυρίως από τα παιδιά πολλαπλασιαμένη.
Να είσαι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα

Ανώνυμος είπε...


Είσαστε πολύ γλυκός.. έχω συγκινηθεί.. πόσο ωραίο επίπεδο και το γράψιμό σας εκπληκτικό. Συγχαρητήρια και σε εσάς και στον κύριο Καλτσούνη που σχολίασε.

pediatre είπε...

Ευχαριστώ πολύ, να είστε καλά και τα παιδάκια μας καλύτερα!