Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Πιπίλα, μια συνήθεια που καλό είναι να ξέρουμε πως να την αρχίσουμε αλλά και πως να την ...κόψουμε(μέρος 1ο)

Πιπίλα!
Άγιος όποιος την ανακάλυψε! Ο Άγιος Πιπίλας, όπως συχνά πυκνά τον αποκαλώ στο ιατρείο. Έχει χαρίσει απλόχερα ώρες ασφάλειας και ηρεμίας στα παιδιά αλλά και ανακούφισης των ώτων, των χειρών και των ποδών στους γονείς। Όχι μόνο δεν λιώνουν σόλες σε διαδρόμους νανουρίζοντας, αλλά και κοιμούνται κάπως πιο ήσυχα μια που η προστασία της πιπίλας εκτείνεται μέχρι το σύνδρομο του αιφνίδιου βρεφικού θανάτου। Ξεπερνώντας τον ύφαλο «σύγχυση της θηλής» που υφίσταται τις τέσσερις πρώτες εβδομάδες ζωής, έχουμε και επιστημονικά το Ο।Κ। για την χρήση της.
Τα περισσότερα μωρά, εκεί κοντά στον τρίτο μήνα της ζωής τους, άλλα λίγο πιο νωρίς και άλλα λίγο αργότερα, φέρνουν μανιωδώς τα χέρια τους στο στόμα. Τα σάλια ως απαραίτητο συνοδευτικό, εντυπωσιάζουν τόσο τους γονείς που βάζουν στοίχημα ότι τα πρώτα δόντια πρέπει να βρίσκονται προ των πυλών. Συνήθως αυτά τα τελευταία εμφανίζονται μετά τον έκτο μήνα. Δεν πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο εάν τα δόντια είναι αυτά που οδηγούν τα χέρια στο στόμα ή εάν αντίστροφα τα χέρια που έρχονται στο στόμα, σιγά-σιγά «γρατζουνώντας» τα ούλα, βοηθούν τα δόντια να ανατείλουν. Οι οδοντίατροι, όταν το βρέφος μας οδεύει προς τα πρώτα του γενέθλια και μοιάζει να έχει ξεχάσει να βγάλει δόντια, μας συμβουλεύουν να του δίνουμε να μασουλάει τα παιχνίδια με την άγρια επιφάνεια, που συχνά έχουν ένα τζελ και που τα αφήνουμε να κρυώσουν στο ψυγείο. Το τρίψιμο βοηθά τα δόντια να ανατείλουν. Αυτές οι οδηγίες είναι που με κάνουν να μην είμαι σίγουρος για το αυγό του Κολόμβου: τα δόντια φέρνουν τα χέρια στο στόμα ή τα χέρια που έρχονται στο στόμα, φέρνουν στην επιφάνεια τα δόντια;
Όποια και αν είναι η απάντηση στο φιλοσοφικό ερώτημα, το σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη του μωρού μας γίνεται κεφαλο-ουριαία. Σε απλά ελληνικά το μωρό μας εξελίσσεται από το κεφάλι προς τα πόδια.
Πρώτα παρακολουθεί με το βλέμμα. Σαν φάρος τα ματάκια του σκανάρουν τον χώρο. Αρχικά όχι και τόσο συντονισμένα, όμως σύντομα τα βρίσκουν και το ζευγάρι που δίνει ζωή σε όλο το πρόσωπο, χορεύει συγχρονισμένα. Μας κοιτά και λιώνουμε. Στην συνέχεια αρχίζει να κουνά εκούσια και να ελέγχει το κεφαλάκι του. Για να το καταφέρει απαιτούνται κοπιώδεις προσπάθειες, μια που τις πρώτες βδομάδες ζωής, αυτό πέφτει ανεξέλεγκτο προς όλες τις κατευθύνσεις, έρμαιο της βαρύτητας, της επιτάχυνσης και λοιπών φυσικών νόμων. Θυμίζει πολύ κάτι σκυλάκια που έβαζαν στο παρμπρίζ ή στις εταζέρες των αυτοκινήτων οι επαγγελματίες οδηγοί ΤΑΞΙ και φορτηγών. Σύντομα, το μωρό αποκτά τον έλεγχο του κεφαλιού του για να πάρουν σειρά τα χέρια. Σκεφτείτε τον ενθουσιασμό του, μόλις συνειδητοποιεί ότι αυτά τα πράγματα που τυχαία περνούσαν μπροστά από τα μάτια του όχι μόνο του ανήκουν αλλά μπορεί και να τα ελέγχει. Ακολουθεί το σώμα, με το μωρό μας κοντά στον πέμπτο με έκτο μήνα να κάθεται όλο και καλύτερα, για να έρθουν τελευταία τα πόδια που θα το βοηθήσουν να στηρίξει το σώμα και να σταθεί, σχεδόν συμπληρώνοντας τον πρώτο του χρόνο.
Αυτή η ακολουθία στην εξέλιξη αποκτά τελεολογικό νόημα, αν σκεφτείτε ότι το δικό μας μωρό είναι το μοναδικό ανάμεσα στα μωρά όλων των θηλαστικών, που για να επιζήσει εξαρτάται από το περιβάλλον του για μήνες αφού γεννηθεί. Κάποια στιγμή λοιπόν, εκεί μεταξύ τρίτου και τέταρτου μήνα, το ανθρωπάκι φέρνει τα χέρια του στο στόμα και σύντομα παρασέρνει μαζί τους και ότι κρατά. Είναι ο καιρός για τον πόλεμο της πιπίλας.
Συχνά έρχονται γονείς που μου λένε «δεν την θέλει», για να με ακούσουν να τους συμβουλεύω:
-Χάσατε μερικές μάχες, όχι τον πόλεμο! Σας προτείνω να συνεχίσετε ακάθεκτοι. Αλλάξτε και δοκιμάστε διαφορετικές πιπίλες. Εάν το μωρό θηλάζει προσπαθήστε η πιπίλα να θυμίζει τη θηλή της μητέρας του. Πάντως σε καμία περίπτωση μην καταθέσετε εύκολα τα όπλα. Εάν το παιδί μας συνηθίσει να πιπιλά το δάκτυλο αντί για την πιπίλα, μπορεί να φτάσει στο δημοτικό για να μην πω στο λύκειο και να βυζαίνει το δάκτυλό του.
Έχω παιδιά στο ιατρείο που έχουν κάνει πληγή στο σημείο που τα δόντια σφίγγουν το δάκτυλο και παρόλα αυτά επιμένουν να το δαγκώνουν πιπιλώντας το. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν παιδιά που δεν θέλουν πιπίλα ούτε βυζαίνουν το δάκτυλό τους, ενώ και κάποια άλλα θηλάζουν(συνήθως αποκλειστικά) και τους αρκεί το στήθος της μητέρας τους. Αυτές όμως δυστυχώς είναι οι εξαιρέσεις. Ο κανόνας θέλει το μωρό μέχρι τον τρίτο με τέταρτο μήνα ζωής να φέρνει μανιωδώς τα χέρια του στο στόμα. Τότε είναι καιρός να ξεθάψουμε το τσεκούρι του πολέμου για την εκπαίδευση της πιπίλας. Είναι ο καιρός να οπλιστούμε με υπομονή και να επιμένουμε με εμπνευσμένους διαλόγους τύπου:
-Τι είπε η μανούλα; Όχι το χεράκι στο στόμα... καθώς θα του βγάζετε το χέρι και θα το αντικαθιστάτε με την πιπίλα.
Καλή αρχή λοιπόν και μην ξεχάσετε να διαβάσετε τη συνέχεια, όπου αφού θα προσπαθήσετε να μάθετε στο μικρό σας την πιπίλα, θα σας διηγηθώ πώς να την …κόψετε!


Να είστε καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!!!