Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Η πρώτη λέξη που διαβάσαμε...



-  Πως θα διαβάζω τα βιβλία που μας έδωσαν αφού δε ξέρω να διαβάζω!
            Διαμαρτύρεται έντονα ο φρεσκομυημένος στα του σχολείου Ερμής. Αν και ξέρω πολύ καλά ότι έμμεσα είναι μια μορφή διαμαρτυρίας, κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. Αυτό που πραγματικά θέλει να μου πει ο μικρός μου είναι: «γιατί η Χαρά μπορεί να διαβάσει και εγώ όχι;!». Του απάντησα ακριβώς ότι μου απάντησε η Βασιλική, καλή μου φίλη και ακόμα καλύτερη λογοπεδικός όταν αποτόλμησα να της κάνω την ίδια ακριβώς ερώτηση.
- Για αυτό πάμε στο σχολείο αντράκι μου. Για να μάθουμε να διαβάζουμε τα βιβλία.
Η απάντηση της Βασιλικής είχε λιγότερη τρυφερότητα, λίγο από ειρωνεία και αρκετή καζούρα. Με πείραξε και με καθησύχασε όπως συνηθίζουν όσοι κατέχουν τη γνώση που αναζητά ο συνομιλητής ο αναίτια αγχωμένος.
Ας πιάσω όμως το νήμα της ιστορίας από την αρχή.
Η Χαρά, όσον αφορά το διάβασμα, αποτελεί ζωντανή απόδειξη του πόσο αποτελεσματική είναι η βιωματική εκπαίδευση. Τα θεμέλια μάθησης των παιδιών μου είναι έτοιμα να αντέξουν τον ουρανοξύστη της γνώσης που εύχομαι να αποκτήσουν. Τα χρωστάμε στον υπέροχο «Παραμυθένιο Κόσμο», τον παιδικό σταθμό, που μας αγκάλιασε και φιλοξένησε τα πρώτα τρία χρόνια εκπαίδευσης των μικρών μου.
Θυμάμαι τον Ερμούκο μου όταν ήταν περίπου τεσσάρων, να απαντά σε κάποια κυρία που τον ρώτησε:
- Τι τάξη πας αγοράκι μου;
- Πάω Νόνη!
Είχε δίκιο. Άλλα παιδιά μπορεί να απαντούσαν «νήπιο» ή όπως από φέτος και τα δίδυμα μου πλέον «πρώτη δημοτικού». Όμως τότε, αφού πέρασαν από την Ρίτσα, είχαν πάει στα μεγαλύτερα παιδάκια που δασκάλα είχαν την φίλη μας την Νόνη. Άρα πηγαίνανε τάξη «Νόνη».
Τον τελευταίο χρόνο στον παιδικό σταθμό, μας ανέλαβε η πολυαγαπημένη μας δασκάλα, η Κούλα. Όταν λέω «μας» ανέλαβε, εννοώ ότι όντως μας ανέλαβε οικογενειακώς, μια που και οι γονείς όφειλαν να συμμετέχουν στην εκπαίδευση των τέκνων τους. Βλέπετε κάθε εβδομάδα είχαμε «θεματική» και η εξέλιξή μας ήταν θεαματική.
- Αυτή την εβδομάδα αγαπημένοι μας γονείς θα παρατηρούμε τις πινακίδες των μαγαζιών. Θα κοιτάτε δηλαδή με τα παιδιά μας τι σχέδιο έχει η πινακίδα και θα τα βοηθάτε να βρουν τι εμπορεύεται το κατάστημα.
Κάθε Δευτέρα πρωί μας περίμενε η ανάρτηση με την αποστολή μας. Κάθε Παρασκευή μας έφερναν την εργασία για το σπίτι, όπου συμμετείχαμε και βοηθούσαμε εάν είχε κάποιο ρόλο και για εμάς. Αν θέλαμε ας κάναμε και αλλιώς και θα μας αναλάμβανε η δασκάλα Κούλα για να μας κατσαδιάσει.
- Μπαμπά Νίκο! Έχετε αργήσει την εργασία μας με τις «φυλές του κόσμου».
Ένα σχεδόν τρυφερό κατσάδιασμα ερχόμενο από αγάπη για τα παιδιά.  Όχι γενικώς και αορίστως «τα παιδιά». Τα δικά μας παιδιά! Πώς να παρεξηγήσεις λοιπόν την όποια καλοπροαίρετη επίπληξη;
Τη σκυτάλη της μόρφωσης πήρανε οι κυρίες του 3ου Νηπιαγωγείου Ρεθύμνου, η Κα Σταματία και η Κα Ρένα. Φρόντισαν τα καλοδουλεμένα και έτοιμα για σπορά χωράφια της γνώσης στα κεφαλάκια των μικρών μου να αρχίζουν να αποδίδουν καρπούς.
Κάπως έτσι, το «Μ» της «Μαρίας» ήρθε στο μυαλουδάκι της Χαρουλίτας μου και παντρεύτηκε με το «Α» του «Αντώνη» ώστε στην επανάληψη τους γεννήθηκε η μαγική λέξη «ΜΑΜΑ».
Η μικρή μας τα περασμένα Χριστούγεννα, λίγους μήνες πριν ολοκληρώσει τα έξι της χρόνια, ενθουσιάστηκε με το μικρό σημειωματάριο και το μολύβι που της έκαναν δώρο. Ερχόταν κάθε τρεις και λίγο και μας ρωτούσε:
- Έτσι γράφουμε το «Ε» ή το «Π»;
Σύντομα δοκίμαζε να ταιριάζει τα γράμματα μεταξύ τους και να μας ρωτά
- Έτσι γράφουμε το «ΜΑΜΑ»;
Λίγες μόλις βδομάδες αργότερα μας ξάφνιασε διαβάζοντας δειλά δειλά τις λέξεις που είχε γράψει στις αρχικές σελίδες. Οι σελίδες του πρώτου σημειωματάριου καλύφθηκαν πολύ γρήγορα από ορδές γραμμάτων. Άλλα σχημάτιζαν λέξεις, ενώ άλλα φάνταζαν ορφανά μέσα στον συρφετό. Γραμματικοί πειραματισμοί με αυτοσχέδιες ασκήσεις επί χάρτου. Ακολούθησαν και άλλες, και άλλες πολλές σελίδες σε σημειωματάρια και μπλοκάκια. Η Χαρά μου έτρεχε και μας ρωτούσε:
- Έτσι γράφεται το «μπαμπά»;
- Ναι κοκόνα μου! Ναι ομορφιά μου… με το φιλί μου να συνοδεύει την επιβράβευση στην φωνή μου.
Κάπου εκεί προς το Πάσχα λίγο μετά τα έκτα της γενέθλια, η μικρή μου άρχισε να συλλαβίζει τις πρώτες της λεξούλες.
Προχωρούσαμε στον δρόμο και απολάμβανα να την ακούω να χορεύει στα χειλάκια της με έναν αργό συρτό ρυθμό τα γράμματα από τις ταμπέλες και τα συνθήματα στους τοίχους. Λες και τα γράμματα είχαν βαλτώσει σε κινούμενη άμμο, με την μικρή μου να τα βοηθά ένα-ένα να ξεκολλήσουν. Να ζωντανέψουν.  
- Μμμ..αααα..γγγ..αα …. ζζζ… ιιιι! ΜΑΓΑΖΙ!
Ο μικρός μου από δίπλα τουμπεκί! Δεν του σταύρωνες όχι λέξη, ούτε φωνούλα!!
Ίσως αυτός να ήταν ο βασικός λόγος που συμφώνησα στις επιταγές της σωστής εκπαίδευσης που θέλει τα δίδυμα να παρακολουθούν διαφορετικά τμήματα στο δημοτικό. Αυτή η άρνηση του μικρού μου ακόμα και ως παιχνίδι να δοκιμάσει την τύχη του στο διάβασμα. Είχα την αίσθηση ότι στο συγκεκριμένο τομέα ένιωθε πως έπαιζε εκτός έδρας. Πως σχηματοποιώ την κατάσταση; Ας υποθέσουμε ότι εσύ αγαπημένε μου αναγνώστη ξέρεις πολύ καλό μπάσκετ, ενώ εγώ πολύ καλό βόλεϊ. Προσπαθούμε λοιπόν να γοητεύσουμε, να σαγηνέψουμε κάποιον. Υπάρχει περίπτωση εσύ να ασχοληθείς με το βόλεϊ ή εγώ να παίξω μπάσκετ; Θα προτιμήσουμε να γίνουμε άσσοι ο καθένας στο δικό του τομέα. Θα επιζητούσαμε μονίμως το μπάσκετ εσύ και το βόλεϊ εγώ, για να μαγεύουμε τους άλλους και να τρέφουμε το εγώ μας.
Δεν θα ήθελα ο μικρός μου, στην προκειμένη περίπτωση να μην προσπαθεί να μάθει να διαβάζει, ρίχνοντας λευκή πετσέτα, παλεύοντας να βελτιώσει και να αναδείξει τον εαυτό του σε κάποιον άλλο τομέα. Σε μια τάξη χωρίς τη Χαρά, για τον Ερμή ξεκινούν όλα τα παιδιά από την ίδια αφετηρία. Το ίδιο και για την Χαρά σε άλλους τομείς και σε άλλη τάξη.
Θυμάμαι κάποια στιγμή που φιλοξενούσαμε τα ξαδέρφια μας από την Αθήνα, τον έπιασα να λέει στα πεταχτά στον κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο ξάδερφό του:
- Πες μου γρήγορα τι γράφει εδώ, πριν έρθει η Χαρά!
Έπαιζαν εικονομαχίες, και ενώ ο μικρός μου έσκιζε κυριολεκτικά στα σκίτσα, υστερούσε εκεί που έσκιζε με τη σειρά της η Χαρούλα: στο διάβασμα. Δεν υπήρχε πιθανότητα να ρισκάρει να δοκιμάσει να διαβάσει.
Εμένα όμως τον πατέρα με έζωσαν τα φίδια. Σκέφτηκα: o.k. η Χαρά από μόνη της ασχολήθηκε και τα κατάφερε μια χαρά. Μήπως όμως, ο Ερμής χρειάζεται από εμάς μεγαλύτερη προσπάθεια;
Σάββατο πρωί και είχα χρόνο να αφιερώσω στο μικρό μου.
- Έλα φίλε να παίξουμε σχολείο…



Στην αρχή ψάρωσε. Μόνο και μόνο το «να παίξουμε» αρκούσε. Αρχίζω λοιπόν να γράφω απλές λέξεις και να τον προτρέπω να τις διαβάσει. Τα γράμματα απομονωμένα, τα περισσότερα τα ήξερε από καιρό…
Γράφω στο μίνι πίνακα που διαθέτουμε, τη λέξη «ΜΑΜΑ» και αρχίζω το μάθημα.
- Αυτό ποιο γράμμα είναι; (δείχνοντας το «Μ»)
- Το «μου»
- Μπράβο! Και αυτό; (δείχνοντας το «Α»)
- Το «α»
- Μπράβοοο!! Και μαζί τι κάνουν;
- «ΜΑ» μου απαντά και τρελαίνομαι από χαρά..
- Άριστα!! τον προτρέπω θετικά, ο παιδοψυχολόγος, τρομάρα μου…
- Και αυτό ποιο γράμμα είναι; (δείχνοντας του το δεύτερο «Μ»)
Κολλάει λίγο, για να μου πει ένα ξέπνοο «μου».
- Και αυτό στο τέλος; (δείχνοντας το τελευταίο «Α»)
- Το … «α» μου ψελλίζει.
- Μπράβο! αναφωνώ με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό!
- Και μαζί τι κάνουν;
Παύση!
- Είπαμε το πρώτο είναι το «μα» και στην συνέχεια είπαμε ότι έχουμε ακόμα ένα «μου» και ακόμα ένα «α». Όλα μαζί λοιπόν αυτά τι μας κάνουν;
Αντί για την πιο γλυκιά λέξη του κόσμου ακούω έκπληκτος:
- «Μαμουά»;
- Τι μαμουά βρε Ερμούκο μου; «ΜΑΜΑ»…
Και ο μικρός μου κλείστηκε στο καβούκι του και άντε να τον ξαναβγάλεις… Παρόμοια τύχη είχαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία και οι υπόλοιπες προσπάθειες. Διάλεγα απλές δισύλλαβες λέξεις, όπως «μαμά», «κακά», «παπί». Είχα την ελπίδα ότι με απλές λέξεις θα τον βοηθήσω να κατορθώσει να διαβάσει. Περίμενα να ακούσω ένα επικό «πππαααπππιιιι», που με μια μικρή προτροπή από μέρους μου θα μεταμορφωνόταν σε «ΠΑΠΙ» και ο μικρός μου θα ενθουσιαζόταν και θα εθιζόταν στο μαγικό κόσμο των βιβλίων. Το ασχημόπαπο «πππαααπππιιιι» δεν έλεγε να μεταμορφωθεί στον κύκνο «ΠΑΠΙ». Διαστρεβλωνόταν στα μάτια του μικρού μου και γεννιόταν κάτι σαν:
- Παπούιιι…
- Όχι παπούα και λιλιπούα, πήγα να φωνάξω αλλά κρατήθηκα.
Ο μικρός μου κουράστηκε και απογοητεύτηκε. Δε θέλησα να τον παιδέψω άλλο και υποχώρησα εύκολα στις προτροπές του να παίξουμε κάτι διαφορετικό. Το UNO, το γνωστό παιχνίδι με τα χαρτιά, λειτούργησε κατευναστικά στη διάθεση και των δυό μας. Ή μάλλον και των τριών μας, μια που δεν άργησε να τρέξει και η Χαρά μου να συμπληρώσει την τρόικα.
Εδώ οι επιδόσεις τους ήταν εξίσου καλές. Ότι είχε να κάνει με αριθμούς το κατείχαν σε ικανοποιητικό για την ηλικία τους βαθμό και οι δύο. Ίσως, οφείλω να παραδεχτώ, και σε προχωρημένο βαθμό. Τα εύσημα τα χρωστάμε στο μαθηματικό παππού μας. Από πολύ καιρό τώρα με μαεστρία το πολύστροφο ποντιακό μυαλό μπόλιαζε συστηματικά τα μυαλουδάκια των εγγονών του. Αρχικά ήταν τα τρία μήλα που όταν τους βάζαμε άλλα δύο γινόντουσαν πέντε μήλα. Τα παιδικά δακτυλάκια, σαν ιδιότυπα, όμως πάντοτε εύκαιρα, αριθμητήρια, βοηθούσαν στην προσπάθεια. Η πρόσθεση ακολουθήθηκε από την αφαίρεση. Τα χεράκια με μια συστολή, κρυβόντουσαν σιγά-σιγά πίσω από την πλάτη. Να μην καταλάβουμε ότι τα χρησιμοποιούσαν. Έστρεφαν τα μάτια ψηλά, λες και η απάντηση θα σχηματιζόταν από τα σύννεφα στον ουρανό, ή μάλλον παρασύροντας το βλέμμα μας μακριά από τα δακτυλάκια που ξεδιπλώνονταν το ένα μετά το άλλο για να σχηματίσουν την απάντηση. Πως ο μάγος μας ξεγελά και παρακολουθούμε το λάθος σημείο ενώ αυτός βγάζει τον άσσο από το μανίκι του, κάπως έτσι μαγικά ξεφύτρωναν οι λύσεις στις ασκήσεις.
Καλά με τα μαθηματικά, τι γίνεται όμως με την ανάγνωση; Τι γίνεται με την ανάγνωση με τον Ερμή μου; Με ζώσανε τα φίδια της μαθησιακής δυσκολίας. Θυμήθηκα τα φοιτητικά μου χρόνια στην ιατρική όταν όποια ασθένεια διδασκόμασταν, αυτόματα αναγνωρίζαμε τα συμπτώματα στον εαυτό μας ή στην καλύτερη των περιπτώσεων σε κάποιον γνωστό μας. Γιατί άραγε να μπορεί να διαβάζει την πρώτη συλλαβή και να μου τα θαλασσώνει στην δεύτερη; Κάτι στον πολύπλοκο αναπτυσσόμενο εγκέφαλό του έχει θέμα με την ανάγνωση στη μέση της λέξης.
Για αυτό όμως υπάρχουν οι ειδικοί, μια που όπως πολλάκις έχω πει στο παρελθόν: «έκαστος στο είδος του». Διασκέδασα λοιπόν την αγαπητή φίλη λογοπεδικό εκθέτοντας της τον πόνο μου, για να την ακούσω να μου λέει αυτό που πριν από λίγο είχα πει εγώ στο γιό μου.
- Για αυτό πάμε στο σχολείο αντράκι μου. Για να μάθουμε να διαβάζουμε τα βιβλία. Η Χαρά παρουσιάζει την εξέλιξη που περιμένουμε από μια μαθήτρια πρώτης δημοτικού εκεί κοντά στα Χριστούγεννα, μόλις τελειώνει το πρώτο μισό της χρονιάς. Ο Ερμής έχει τη φυσιολογική ανάπτυξη ενός παιδιού προσχολικής ηλικίας. Η Χαρά μπορεί και να βαριέται λίγο στην αρχή της σχολικής χρονιάς, όμως ο Ερμής θα ενθουσιαστεί με τις γνώσεις που θα αποκτήσει. Άλλωστε αυτό έχουν σπουδάσει οι δασκάλες: την τέχνη του να μεταδίδουν στους μαθητές τους τον τρόπο για να μαθαίνουν. Κάτι που εσείς αγαπητέ μου φίλε δεν γνωρίζετε ούτε κατά διάνοια αναφορικά με την ανάγνωση.
- Τι εννοείτε; ψευτοδιαμαρτυρήθηκα με τη σειρά μου.
- Εννοώ, πολύ απλά ότι το παιδί έχει δίκιο. «Που» και «α» κάνει «πουα» όπως ακριβώς «μου» και «α» κάνει «μουά»! Εδώ και καιρό τα παιδιά διδάσκονται φωνούλες και όχι γράμματα όπως τα ξέραμε εμείς. Τα σύμφωνα δεν τα ονομάζουμε «μι» ή «μου» αλλά «μ», όσο πιο αχρωμάτιστο γίνεται, ώστε όταν ζευγαρώσει με το φωνήεν, που και αυτό με την σειρά του δεν είναι το «άλφα» αλλά το «α», να γεννήσουν το «μα». Τσάμπα ανησύχησες φίλε μου. Ο Ερμής μόλις αρχίσει να ταιριάζει τις φωνούλες θα ανακαλύψει τις συλλαβές και σύντομα και τις λέξεις…
Το πόσο δίκιο είχε το ανακαλύψαμε με έναν ιδιαίτερο, μάλλον κωμικό τρόπο.
 Πριν από λίγους μήνες, αρχές του καλοκαιριού, ανεβαίναμε με το πλοίο στην Αθήνα. Τα παιδιά όντας παιδιά, στην ερώτηση ποιος θα κοιμηθεί στην πάνω κουκέτα απαντήσανε με μια φωνή:
- Εγώ!!!  
Ευτυχώς, στην τετράκλινη καμπίνα υπάρχουν δύο πάνω κουκέτες οπότε βολευτήκαμε όλοι. Ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε και το δωμάτιο φωτιζόταν αχνά από τα ατομικά μας για διάβασμα φώτα, όταν ακούω τον Ερμή που είχε ξαπλώσει από πάνω στην δική μου πλευρά να λέει δυνατά:
- «Μου» και «α», «λου» και «α», «κου» και «α», «σςςς».
Παγώνω ελαφρώς κάνοντας την ζεύξη. Πριν προλάβω να πω κάτι ακούω τη Χαρά να διαμαρτύρεται:
- Πιο σιγά βρε Ερμή δεν προλαβαίνω!
Προσπαθούσε να μεταφράσει τα γράμματα σε συλλαβές για να αποκρυπτογραφήσει τη λέξη.
- «Μου» και «α», «λου» και «α», «κου» και «α», «σςςς».
Επαναλαμβάνει ο Ερμής, λίγο πιο αργά αυτήν την φορά. Η πιο αργή ανάγνωση ευτυχώς μάλλον μπέρδεψε τη Χαρά παρά τη βοήθησε. Ήταν όμως ζήτημα χρόνου να καταφέρει να λύσει τον γρίφο.
- «Μου» και «α», «λου» και …
- Σταμάτα! Τον προλαβαίνω πριν την τρίτη επανάληψη και αφήνουμε τη φράση να κρέμεται..
- Διαβάζεις μια κακή λέξη.
- Ποια;! πετάγονται και τα δύο με απορία.
- Μια κακή λέξη που δεν τη λένε τα παιδιά, οπότε σταμάτα σε παρακαλώ.
- Εντάξει δεν θα την πω αλλά ποια;
- Ερμούλη μου, θα προτιμούσα να μην είναι αυτή η πρώτη λέξη που θα διαβάσεις. Πολύ φοβάμαι ότι θα τη χρησιμοποιείς σε καθημερινή βάση πιο σύντομα από ότι την χρησιμοποίησα εγώ ή η μαμά σου. Απαντώ, βάφοντας με λίγο αυστηρούς τόνους την φωνή μου, και μην αφήνοντας περιθώρια για περαιτέρω συζήτηση.
Συμβιβάστηκαν να ακούσουν την ιστορία που προσφέρθηκε να τους διηγηθεί, ως «από μηχανής θεά» η μαμά τους. Αποσπάστηκαν λίγο και έμοιαζε ότι δεν θα συνέχιζαν την αποκρυπτογράφηση της λέξης που διάβαζε πάνω από την κουκέτα του ο μικρός μου. Όμως, το βλέμμα που του έριξε για μια στιγμή η Χαρά έμοιαζε πολύ με: «θα σου πω μετά…».
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα! 



8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΠΑΜΠΑ ΝΙΚΟ!!ΠΟΛΥ ΧΑΡΗΚΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ!!ΓΕΛΑΣΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΗ ΛΕΞΗ ΓΡΙΦΟ ΤΟΥ ΕΡΜΗ!! ΠΟΥ ΜΑΤΑΙΑ ΑΝΑΧΑΙΤΗΣΕς,ΚΑΘΩς Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΠΑΝΤΟΥ!ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΕΠΙΣΗς ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΛΟΓΟ, ΟΤΙ ΣΤΑ ΛΑΤΡΕΜΕΝΑ ΜΟΥ,ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥς ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ, ΒΛ.ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΚΟΣΜΟ,Ο ΣΤΟΧΟς ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΝ!!(ΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΥς ΣΥΝΕΡΓΟΥς ΠΟΙΟΥς ΑΛΛΟΥς?ΕΣΑς!!!)ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΕΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕς ΕΚΦΑΝΣΕΙς ΕΙΤΕ ΤΗ ΓΡΑΦΗ ΕΙΤΕ ΤΗ ΖΩ ΓΡΑΦΙ ΚΗ!ΚΑΙ ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ !!ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΒΑΡΑΚΙΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΜΟΙΡΑΣΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥς Ο ΛΑΤΡΕΜΕΝΟς ΜΕΝ ΜΕ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΕ ΚΑΙ ΘΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕΙ,ΝΑ ΒΑΖΕΙ ΛΕΖΑΝΤΕς ΣΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ!ΑΡΑ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙ, ΑΡΑ ΤΟ'ΧΕΙ, ΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΟς ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟς ΚΑΙ Η ΑΞΙΟΛΑΤΡΕΥΤΗ "ΧΙΟΝΑΤΗ"ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΤΑΣΗ ΤΗς ΝΑ ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΕΙ ΤΙς ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕς ΚΟΥΚΙΔΕς!!ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕ ΛΙΓΟ ΤΑ ΙΧΝΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ ΤΟΥς ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΝΕ :
Η ΧΑΡΑ ΣΥΝΗΘΩς ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ, ΕΝΩ Ο ΕΡΜΗς ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ !!ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΡΓΑ ΤΟΥς ΣΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΜΟΥ !!!ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΕΧΩ MASTERPIECES!!!!
ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΥΤΗ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙς ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΚΡΑΞΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΗΛΙΘΙΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΠΟΥ "ΠΑΤΑς ΕΝΑ ΚΟΥΜΠΙ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ "ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΝΑ ΕΒΓΑΙΝΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ Π.Χ. ΜΜΜ, ΒΒ, Σςς, ΦΦ, ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ -"ΚΑΠΑ, ΛΑΜΔΑ, ΒΗΤΑ!!!" ΕΛΕΟς ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ !!!ΚΑΙ ΑΚΟΥς ΤΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ ΝΑ ΛΕΕΙ, ΜΠΡΑΒΟ, ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ,ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ !
ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙς ΚΑΘΟΛΟΥ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΔΙΚΙΟ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ!!ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΜΙΑ ΑΚΡΩς ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΝΕΕς ΓΡΑΜΜΑΤΟ-ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΕς ΕΚΠΛΗΞΕΙς!!ΠΟΣΟ ΖΗΛΕΥΩ ΤΙς ΔΑΣΚΑΛΕς ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΟΥΝ!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!η δασκαλα Κουλα

pediatre είπε...

Πολυαγαπημένη μας Δασκάλα Κούλα… σε ευχαριστούμε για όλα όσα απλόχερα και μεγαλόκαρδα μας πρόσφερες και ανυπομονούμε να μας βοηθήσεις στην πλοήγηση μέσα στους ωκεανούς γνώσεις για τους οποίους έχουν ήδη σαλπάρει τα μικρά μας. Πάντως το σκαρί που συνέβαλλες για να τους φτιάξουμε μου φαίνεται γερό! (Πρόσεξες ότι παραπάνω δεν έγραψα «έχουμε» αλλά «έχουν». Μαθαίνω. Βλέπεις και οι φετινές μας δασκάλες προσπαθούν να μας διδάξουν και εμάς τους γονείς και να μας βάλουν με ορθούς κανόνες στο παιχνίδι της μόρφωσης των παιδιών μας –αυτά όμως, με περισσότερες λεπτομέρειες σε επόμενη ανάρτηση-)
Να είσαι πάντα καλά και να δέχεσαι πίσω πολλαπλασιασμένη όλη την θετική ενέργεια και την αγάπη που προσφέρεις στα παιδιά σου…

Child and Play είπε...

Συγχαρητήρια για το blog! Αξίζει το βραβείο Liebster Award εδώ http://childandplay.blogspot.se/2012/10/child-and-play-received-its-first-award.html

Καλλιόπη εκ μέρους του Child and Play

Ανώνυμος είπε...

περιμενουμε με αγωνια την επομενη σας αναρτηση

pediatre είπε...

Καλλιόπη... σε ευχαριστώ πολύ για το βραβείο. Είναι πολύ σπουδαίο για εμένα, να βλέπω τέτοια ανταπόκριση από όσους διαβάζουν το blog. Κινήσεις όπως η δική σου αλλά και του ή της ανώνυμου που ακολουθεί του σχολίου σου μου δίνουν κουράγιο να συνεχίσω να γράφω. Το τελευταίο καιρό με απορρόφησε η συμβολή μου στην διοργάνωση της εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού, με αρκετά δρώμενα στο Ρέθυμνο και όχι μόνο... ώστε δεν μου μένει πολύς ελεύθερος χρόνος για γράψιμο, πόσο μάλλον και για blog (στο οποίο θα γελάσεις όμως δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος...)
Ευχαριστώ πολύ λοιπόν για τα θετικά σχόλια και το συντομότερο θα ακολουθήσει η συνέχεια των περιπετειών μας...

EmilOfCrete είπε...

Άσχετο:

Να χαίρεσαι τ' όνομά σου!

:-)

Ανώνυμος είπε...

Ειχα πολυ καιρο να απορροφηθω ετσι με κατι που διαβαζω! Τα παιδια μου ειναι πολυ μικρα ακομα αλλα νιωθω οτι μου λυσατε μελλοντικες αποριες και πειστηκα να διαβασω το βιβλιο σας! Χαιρομαι που σας επιλεξαμε με τον αντρα μου για γιατρο των παιδιων μας..να ειστε καλα!

pediatre είπε...

Ευχαριστώ πολύ για το θερμό σχόλιο!
Στη διάθεσή σας και για μελλοντικές απορίες