Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Ζεστές καθημερινές ιστορίες για κρύες Χριστουγεννιάτικες γιορτές!!

 
 Ο χειμώνας είναι εδώ. Θαρρείς και ακούγεται το κρύο να πέφτει
μαζί με την βροχή, ή μάλλον σωστότερα το χιονόνερο, στην μικρή
αυλούλα την κρυμμένη στο πίσω μέρος του ιατρείου μου. Τα δύο
παπαγαλάκια που με συντροφεύουν κρεμασμένα στο κλουβί τους έξω από το παράθυρο είναι κρυμμένα στο ξύλινο σπιτάκι τους. Τα φαντάζομαι να
χουχουλιάζουν σμίγοντας το ένα στα φτερά του άλλου. Ένα συνονθύλευμα γαλάζιων και κιτρινοπράσινων πούπουλων, ζωντανό συμβολισμό για την ανάγκη συντροφικότητας, αντίδοτο στη παγερή ανάσα των χαλεπών καιρών.
 
 Ένας συμπαθητικός κύριος με κοιτάζει με τα γυαλάκια του μέσα
από το τζάμι. Μια ηρεμία απόρροια της κούρασης, ή μήπως της ανακούφισης, του γλυκαίνει το πρόσωπο. Παραδόξως δεν τρομάζω, αν και ξαφνικά πρόσεξα τη μορφή μέσα από το τζάμι που η νύχτα είχε μετατρέψει σε κάτοπτρο. Το είδωλό μου, αποδίδει με επιτυχία όσα νιώθω.
    Σπρώχνω ελαφρά το τζάμι για να ανοίξει λίγο ακόμα το παράθυρο και χάνομαι λες πίσω από το δροσερό οξυγόνο που με ραπίζει στο πρόσωπο. Μου έρχεται στιγμιαία στο μυαλό μια από τις πολλές στιγμές, που πρόσφατα βίωσα μέσα από τη βίαιη ενηλικίωση των σαράντα πέντε μου χρόνων, στην οποία σπρώχτηκα από τη περιπέτεια της υγείας του πατέρα μου. Ξημερώματα, κάτι πριν από τις έξι το πρωί, έβγαινα από το Λαϊκό όπου νοσηλευόταν ο πατέρας μου και το κρύο οξυγόνο με τύλιγε και το
καλοδεχόμουν. Ξυπνούσε το μυαλό μου, το μουδιασμένο από την αϋπνία. Ένα μυαλό που κατάφερνε με εντυπωσιακή άνεση να επιβάλλεται στο συναίσθημα. Δεν υπήρχε χρόνος για πόνο. Αυτός μπορούσε να περιμένει. Μόνο στο τηλέφωνο με τη καλή μου αφηνόμουν και της φόρτωνα το
βάρος που με πλάκωνε.
     Όπως τότε, έτσι και τώρα καλοδέχομαι το αποψινό κρύο που εισβάλει από το
μισάνοιχτο παράθυρο. Το κακοκαίρι μάζεψε τον κόσμο στα σπίτια του και
τους στοχασμούς μου μπροστά στην πόρτα εξόδου της έκφρασής τους. Οι
γονείς του βρέφους που είχε προγραμματισμένο ραντεβού φοβήθηκαν τα
χιόνια που στεφάνωσαν το χωριό τους και προτίμησαν να αναβάλουν την
επίσκεψη στο ιατρείο. Μου δίνεται η ευκαιρία να δραπετεύσω λίγο στο
πληκτρολόγιο.
     Να «δραπετεύσω» από το παράδεισο της καθημερινότητάς μου. Να ελευθερώσω τον πολυμίλη από μέσα μου, για να μοιραστώ όλα όσα σωρεύονται και με πνίγουν. Στην πλειοψηφία τους όμορφες στιγμές που
ταιριάζουν με τις γιορτινές μέρες. Φωτάκια οι μνήμες, σαν αυτά του
χριστουγεννιάτικου δέντρου, ανάβουν άξαφνα εκεί που δε τα περιμένεις
και φωτίζουν με ζέστη γωνιές στη σκέψη. Ανυπομονώ να τις καταθέσω μήπως και χαθούν. Φοβάμαι μη τις σβήσει η λήθη, μην κατορθώσει να καθαρίσει το μαυροπίνακα του μυαλού μου, το γεμισμένο
με σημειώσεις, σκίτσα και γνώσεις. Όποτε μου δίνεται η δυνατότητα, δε διστάζω, την αρπάζω και τα μοιράζομαι. Οι «κακορίζικοι» γονείς των παιδιών μου, αλλά και οι μικροί μου φίλοι, παίζουν ακούσια το ρόλο του ψυχαναλυτή. Όπως πριν από λίγη μόνο ώρα, όταν η μικρή Βασιλική αποκρίθηκε στο πείραγμα μου για το όμορφο μπουφάν της με τα στρας που σχημάτιζαν την Μίνι, στην πλάτη.

- Αχ!! Τι όμορφο μπουφάν, την παινεύω καθώς τη βοηθώ να το βγάλει. Και τι είναι αυτό; Η Μίνι!!! Αμάν, είναι φοβερό! πες μου από πού το πήρες να πάρω και εγώ ένα για την κόρη μου!

     Μου αρέσει να επιστρατεύω κόλπα κατά την εξέταση των παιδιών για να τα προσεγγίσω. Ξεχνώ καθωσπρεπισμούς και στερεότυπα για να παίξω μαζί τους, αποποιούμενος το ρόλο του μπαμπούλα που πολλοί μου έχουν επιβάλει. Χορεύω με τα βρέφη, πειράζω τα νήπια και τους φουσκώνω μπαλόνια αφού τους έχω κεράσει μπισκότο. Συχνά αιφνιδιάζω τα πιτσιρίκια τραγουδώντας τους, τους στίχους που ακούγονται εκείνη τη στιγμή από το κομπιούτερ ή μοιράζομαι μαζί τους, «απόκρυφα» προσωπικά δεδομένα όπως ότι με το κομμάτι των “Guns ‘n’ Roses”, το November Rain που ακούμε όσο εξετάζω, μας υποδέχθηκαν με τη καλή μου στο κέντρο όπου είχαμε το γλέντι του γάμου μας. Δεν είναι λίγες οι
φορές που τα μικρά μου με εντυπωσιάζουν με τη σειρά τους με τις αντιδράσεις τους, όπως έγινε με τη μικρή Βασιλική που, αφού μου αποκάλυψε από πού πήραν το μπουφάν, μου εξιστόρησε με ενθουσιασμό πως κάποια πρωινά που έχει πολύ ήλιο, το μπουφάν της στολίζει με μικρές
αντανακλάσεις το αυτοκίνητό τους. Αρπάζω την πάσα και, καθώς κρεμάω το μπουφάν από τη καρέκλα απέναντι από εκεί που κάθεται η μητέρα της, γυρίζω και της προτείνω:
- Θα ήθελες να το δοκιμάσουμε και τώρα;
     Δε χρειαζόταν να μου απαντήσει, διάβασα τον ενθουσιασμό στα ματάκια της που άστραψαν για μια μαγική στιγμούλα. Στρέφω προς τη πόρτα του γραφείου και κλείνω το φως. Το γραφείο μου σχεδόν βυθίστηκε στο σκοτάδι, για να φωτιστεί από τα αστεράκια που δημιουργήθηκαν στους τοίχους και το ταβάνι, μόλις έριξα το φως από το φακό που χρησιμοποιώ για να εξετάζω το λαιμό των παιδιών, προς τη Μίνι που φιγουράριζε στο μπουφάν της μικρής.
- Α!! Κοίτα πόσα φωτάκια!... αρπάζει τη σκυτάλη η μαμά δείχνοντας
γύρω-γύρω σε μια εντυπωσιασμένη πιτσιρίκα που χάζευε το σκηνικό, το οποίο έμοιαζε περισσότερο με Ντισκοτέκ παρά με παιδιατρικό ιατρείο.
     Ανοίγω το φως, για να την ακούσω να σχολιάζει ότι με τον ήλιο η αντανάκλαση είναι πιο δυνατή.
- Ε, καλά δε μπορώ να τα βάλω και με τον ήλιο! της απολογούμαι. Αν και κάποια φορά το είχα αποτολμήσει και αυτό!
     Της διηγούμαι, καθώς την εξετάζω, πως όταν τα δικά μου παιδιά ήταν μικρότερα, τους είχα πει ότι η αντανάκλαση από το ρολόι μου που τυχαία στόλισε τον ουρανό του αυτοκινήτου μας, είναι μια νεράιδα και μάλιστα πως αυτή η νεράιδα, πηγαίνει πάνω στα καλά παιδιά. Με λίγη προσπάθεια κατόρθωνα να οδηγήσω τη φωτεινή αντανάκλαση πότε στον ένα και πότε στην άλλη, κάνοντας τους να νιώσουν όμορφα που η νεράιδα τους επισκεπτόταν. Εννοείται, ότι κατόρθωνα να μην αντιλαμβάνονται την κίνηση του καρπού μου, καθώς το βλέμμα μου παρέσερνε τα δικά τους να παρακολουθούν την μικρή φωτεινή κουκκίδα που ταξίδευε μέχρι το σωματάκι τους. Ακόμα και σήμερα, που ο Ερμής και η Χαρά έχουν μεγαλώσει και ξέρουν ότι πρόκειται για αντανάκλαση, δεν είναι λίγες οι φορές που στον δικό μας οικογενειακό κώδικα, μου δείχνουν μια αστραφτερή αντανάκλαση σε κάποιο τοίχο και μου θυμίζουν:
- Μπαμπά, κοίτα! Μια νεράιδα!…
   
     Κάποιες φορές, μέσα στο παραμύθι του ιατρείου μου, χρησιμοποιώ ως «νεράιδα» το φως από το ωτοσκόπιο μου. Το ταξιδεύω πάνω στο χέρι του παιδιού και του γονιού που το κρατά στην αγκαλιά του, και το ξεγελώ λέγοντάς του «κοίτα! Μια νεράιδα. Θέλει να δει αν το αυτάκι σου είναι καλό». Εξετάζω το πρώτο αυτάκι και ως γνήσιο φερέφωνο της μικρής ιπτάμενης κουκκίδας, διαβεβαιώνω το μικρό μου φίλο: « τι όμορφο αυτάκι! Για να δω είναι και το άλλο τόσο καλό;». Σας πληροφορώ ότι τις περισσότερες φορές τα παιδιά μου συνεργάζονται και περιμένουν τα μαντάτα για τη κατάσταση του δεύτερου αυτιού.

     Όμως οι συνειρμοί με παρέσυραν και δεν σας ολοκλήρωσα πως κάποια φορά, ως σύγχρονος Φαέθωνας, τα έβαλα για λίγο με το Θεό Ήλιο, για χάρη του δικού μου Θεού, του μικρού μου Ερμή. Ήμασταν οικογενειακώς στο αυτοκίνητο καθ' οδόν για Ηράκλειο. Τα παιδιά μου διανύανε τα υπέροχα χρόνια της αχαλίνωτης φαντασίας, εκεί λίγο πριν από τα πέντε τους. Για κάποιο λόγο ο Ερμής μου μουρμούραγε, πιθανά βρισκόμενος στην «προΰπνια» κατάσταση, δίνοντας δηλαδή την άνιση μάχη με το Μορφέα, μέσα στο νανούρισμα του λικνιζόμενου αυτοκινήτου σε κίνηση, και όλα του έφταιγαν. Γκρίνιαζε και δε βολευόταν με τίποτα. Κάποια στιγμή λοιπόν, διαμαρτυρήθηκε έντονα γιατί τον ενοχλούσε ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρό του και τον «ντάλωνε» που λέμε και εδώ στην Κρήτη, τον τύφλωνε δηλαδή με την ένταση που τον έλουζε. Ξεκινούσαμε διακοπές θυμάμαι και το κέφι μου ήταν στο ζενίθ του, δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία να τον πειράξω, κάνοντας και μια προσπάθεια να παρακάμψω την επικείμενη κρίση οργής, από τον μικρό ή την μαμά του:
- Σε ενοχλεί ο ήλιος αγαπημένε μου; Μην ανησυχείς και ο μπαμπάς είναι
εδώ. Θα τον εξαφανίσω… Χάσου από τα μάτια μας παλιοήλιε που ενοχλείς τον Ερμούλη μου, προσποιούμαι πως φωνάζω καθώς το αυτοκίνητό μας βουλιάζει στη σκιά του βουνού που είχα διακρίνει να υψώνεται στα δεξιά μας. Έκοψα λίγο ταχύτητα για να παρατείνω τη παραμονή μας στη σκιά και κοίταξα κλεφτά μέσα από το καθρέφτη του αυτοκινήτου.
   
     Ο Ερμής είχε παγώσει και διέκρινα τα ματάκια του να λάμπουν σαν έτοιμα να δακρύσουν.
- Όλα καλά φίλε;
- Όχι!! Μου διαμαρτύρεται με μια εσάνς φόβου να ραγίζει κάπως τη φωνή του… Θέλω πίσω τον ήλιο!...
- Αυτό είναι όλο; Έγινε! ΗΛΙΕ έλα πίσω, πλάκα σου κάναμε! Σε αγαπάει πολύ ο Ερμής… προσποιούμαι εκ νέου, και ως εκ θαύματος το φως ορμά μέσα στο αυτοκίνητο, καθώς και πάλι βρισκόμασταν στην αγκαλιά του ήλιου, μια που είχαμε περάσει τη κλειστή στροφή με το βουνό που μας τον έκρυβε.
     Κάπως έτσι, σαν παραμύθι κυλά η ζωή μας. Μια διαρκής ισορροπία του πραγματικού με το επιθυμητό. Αυτά που βλέπουμε, ακούμε και αισθανόμαστε γενικότερα, με αυτά που πραγματικά ποθούμε και αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν και τόσο μεταξύ τους. Ένα παραμύθι εύχομαι να είναι και η ζωή των μικρών μου. Να κυλά όσο πιο ευχάριστα και μαγικά, γεμάτη μικρά και μεγάλα μυστικά και μηνύματα, που θα τα κουβαλούν σε ολάκαιρη την παραμυθένια τους ζωή.
      Ένα τέτοιο όμορφο παραμύθι θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας, από το βιβλίο «Ένα Συρτάρι Παραμύθια», του καλού φίλου Βάιου Ντάφου, που νομίζω ότι ταιριάζει με το πνεύμα των ημερών.

ΟΝΕΙΡΟ Ζ: Ο ΚΥΚΛΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ 
Μια φορά και ένα καιρό, υπήρχε ένας τόπος στον οποίο δεν ζούσαν άνθρωποι ή μάλλον δεν ζούσαν μόνο άνθρωποι. Ζούσαν σχήματα, ναι σχήματα κανονικά! 

Εκεί λοιπόν ζούσε ένα κύκλος. Ο οποίος δεν αγαπούσε τον εαυτό του. Ήθελε να γίνει τρίγωνο. Κανένας δεν τον αγαπούσε και δεν πίστευε σε αυτόν, έτσι ο κύκλος ζούσε με λύπη και δυστυχία. Ήταν ο μόνος 
κύκλος σε εκείνο τον τόπο. Υπήρχαν πολλά τρίγωνα, τετράγωνα, παραλληλόγραμμα αλλά δεν υπήρχε ούτε ένας κύκλος. Τα άλλα σχήματα τον κορόιδευαν, καθώς δεν ήταν σαν αυτούς. Ήταν διαφορετικός. Και ένα λάθος των ανθρώπων και των σχημάτων είναι πως το διαφορετικό, αντί να το καταλάβουν, το χλευάζουν γιατί το φοβούνται.
 Ένα παράξενο απόγευμα, κάποιοι έκλεψαν το σκυλάκι του χωριού. Ήταν τόσο έξυπνοι που το έβαλαν στο Μαγεμένο Δέντρο που φωνάζει. Το δέντρο αυτό βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης, όμως κανείς 
δεν μπορούσε να ανεβεί πάνω του. Οι γωνίες όλων των σχημάτων πλήγωναν τα φύλλα του Δέντρου, με αποτέλεσμα να γίνεται κακό και να μην επιτρέπει σε κανένα να ανέβει. «Εγώ δεν έχω γωνίες» είπε ο κύκλος, «άσε με να ανέβω και στο λόγο της κυκλικής μου τιμής, δεν θα σε πληγώσω.» Το Δέντρο επέτρεψε στο κύκλο να ανέβει στα κλαδιά του, και να σώσει το σκύλο της πόλης.
Όταν κατέβαινε από το δέντρο, όλα τα σχήματα τον επευφημούσαν για την ανδρεία και το θάρρος του. Φώναζαν και χειροκροτούσαν. Μάλιστα ακούστηκε μια φωνή στο βάθος που έλεγε: 
«Μακάρι να ήμουν και εγώ σαν αυτό το θαρραλέο κύκλο.» Από τότε και στο εξής, ο κύκλος έγινε το αγαπημένο σχήμα για όλους, και τον δέχτηκαν όπως είναι. Γιατί δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να τολμάς να είσαι ο εαυτός σου και να σε αγαπούν για αυτό. Από τότε ο Κύκλος ήταν πάντα περήφανος για το σχήμα του και έγινε πάρα πολύ ευτυχισμένος.

Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

Όταν πονά η θηλή της θηλάζουσας, ο θηλασμός αποκτά εντονότερη γεύση ηρωισμού!



     Οι γυναίκες που καταφέρνουν να θηλάσουν στην Ελλάδα είναι ηρωίδες και έχω την τιμή να έχω γνωρίσει τέτοιες ηρωίδες της καθημερινότητας.
     Είμαστε με τη καλή μου στο σπίτι ενός φιλικού ζευγαριού. Τα παιδιά μας παίζουν στο δωμάτιο του γιού τους και εμείς απολαμβάνουμε συζητήσεις με ζεστό καφέ μπροστά στο τζάκι. Δε θυμάμαι πως, όμως η κουβέντα έρχεται στην προσκόλληση του παιδιού με τη μητέρα του και τους περιγράφω ένα κλασσικό πείραμα που είχε πραγματοποιηθεί στην Αμερική. Νεογέννητα πιθηκάκια, λίγες ώρες μετά τη γέννησή τους, τα απομακρύνανε από τις μητέρες τους και τα ανατρέφανε σε ατομικά κλουβιά όπου είχαν τοποθετήσει δύο ομοιώματα μητέρας-πιθήκου. Το ένα ήταν γυμνό συρμάτινο και το άλλο επενδυμένο με κουρέλια. Στα μισά κλουβιά το μπιμπερό από το οποίο τρέφονταν τα πιθηκάκια ήταν στερεωμένο στο συρμάτινο και στα άλλα μισά στο επενδυμένο ομοίωμα. Ανεξάρτητα από το ποιο υποκατάστατο μητέρας παρείχε την τροφή, τα πιθηκάκια περνούσαν τις πιο πολλές ώρες της ημέρας προσκολλημένα στα επενδυμένα ομοιώματα που θύμιζαν περισσότερο τη μητέρα τους. Δεν ολοκλήρωσα την περιγραφή μιας φωτογραφίας στην οποία το μικρό πιθηκάκι αγκαλιάζει το επενδυμένο ομοίωμα και κρέμεται, με ένα ακροβατικό, για να φτάσει και να πιεί το γάλα του από το μπιμπερό που ήταν προσαρμοσμένο στο συρμάτινο ομοίωμα, και η γυναίκα μου με διέκοψε διαμαρτυρόμενη:
-    Έλα μωρέ ‘συ Νίκο, κρίμα είναι τα κακόμοιρα! Στεναχωριέμαι μόνο που τα ακούω!


Σταμάτησα τη διήγηση από την οποία επίτηδες είχα παραλείψει ότι πολλά από τα πιθηκάκια δεν επιβίωσαν της απομάκρυνσης από τη μαμά τους,  όμως φούντωσα από συνειρμούς και  δεν κρατήθηκα από το να διαμαρτυρηθώ υπερασπιζόμενος τα βρέφη που γεννιούνται στα ελληνικά μαιευτήρια:
-         -         Συγνώμη, το συνειδητοποιήσες ότι σε άλλοτε άλλο βαθμό, τα μωράκια που γεννιούνται στα ελληνικά μαιευτήρια, υπόκεινται σε παρόμοιες συνθήκες για αρκετές ώρες ή και μέρες μετά τη γέννησή τους; Προτεραιότητα δίνουμε στην επίδειξη του μωρού στους συγγενείς, στην εξέταση από το γιατρό, στο καθάρισμα, στο ζέσταμα και πολλές φορές, τι ειρωνεία, στο τάισμα, όμως με μπουκάλι και όχι από το πρωτόγαλα της μάνας του. Τα μωρά μας περνάνε όλες τις φάσεις του θρήνου, από το έντονο κλάμα της άρνησης και του θυμού μέχρι την κατάθλιψη και την αποδοχή …

      Τα βλέμματα που με περικύκλωσαν έβαλαν φρένο στη συνέχεια της περιγραφής και στην ανάλυση περί ευαίσθητης φάσης και σπουδαιότητας της συνδιαμονής του βρέφους μαζί με τη μητέρα του από το πρώτο λεπτό της γέννησης, για την επιτυχία και την ευόδωση του θηλασμού. Σταμάτησα γιατί προσπαθώ να μη κουράζω τους άλλους με τον ενθουσιασμό μου για το θηλασμό. Τα παιδιά μας, στη συντριπτική πλειοψηφία όσων γονιών συναναστρεφόμαστε έχουν σταματήσει να θηλάζουν αρκετά χρόνια πριν, και στην περίπτωσή μας δεν προβλέπεται για κανένα μας η τεκνοποίηση για τα χρόνια που ακολουθούν. Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που η προσωπική μου καθημερινότητα στρέφεται γύρω από το θηλασμό και έτσι αναγκαστικά όσοι με συναναστρέφονται ακούν συχνά πυκνά για την αγαπημένη μου φυσική μητρική-βρεφική ζεύξη. Αυτή μου η πώρωση, κάποιους τους κουράζει, ενώ σε άλλους ξυπνά συνειρμούς, ώστε με το που με βλέπουν θυμούνται να μου διηγηθούν κάποια ιστορία θηλασμού. Έτσι έγινε και με πολύ αγαπητή μου συνάδελφο που δουλεύει στο νοσοκομείο μας.
-    
    -            Με φωνάζουν να εκτιμήσω ένα νεογέννητο στην μαιευτική. Μπήκα στο εξεταστήριο όπου μετά τη μαία που έφερε το βρέφος, με λίγα λεπτά διαφορά, ακολούθησε και μια γυναίκα σκυφτή που έσερνε ελαφρά το βήμα της. «Μπορώ να καθίσω και εγώ; είμαι η μητέρα του…» ακούω μια σχεδόν ψιθυριστή, ξέπνοη φωνή να με ρωτά. Βεβαίως της απάντησα, εξέτασα το νεογέννητο, το βρήκα μια χαρά και έδωσα αυθόρμητα οδηγίες να το αφήσουν να ζεσταθεί για λίγο και μετά να το παραδώσουν στη μαμά, για να ακούσω έκπληκτη τη μαμά, σχεδόν με αγωνία να με ρωτά: «δε μπορώ να το πάρω μαζί μου; Δεν έχει λείψει λεπτό από την αγκαλιά μου…». Ομολογώ ότι με αιφνιδίασε, όμως δε μπορούσα να σκεφτώ τίποτα το κακό στο να πάρει το βρέφος μαζί της και έτσι δέχτηκα και η μητέρα έλαμψε μέσα στην ταλαιπωρία του πρόσφατου τοκετού και έφυγε με τη βοήθεια της μαίας και το μωρό της αγκαλιά. Λίγες στιγμές αργότερα, οι μαίες εξέφραζαν το θαυμασμό τους και την απορία τους: «από πού να είναι; Δεν έχει αφήσει λεπτό το μωρό της και το θήλασε αμέσως…»

Δεν χρειάστηκε να μου ολοκληρώσει την ιστορία. Μάντεψα το όνομα της μητέρας, και έπεσα μέσα. Τις προηγούμενες βδομάδες είχε γεννήσει στο νοσοκομείο μας, το αγοράκι της, μια από τις πιο δραστήριες ακτιβίστριες του θηλασμού που έχει η πόλη μας. Ήταν το δεύτερο μωρό της και ήταν αποφασισμένη να τα κάνει όλα σωστά αυτή τη φορά.
Το νοσοκομείο μας προσπαθεί όσο μπορεί να εφαρμόζει το φυσιολογικό τοκετό και οι μαίες με τους παιδίατρους κάνουν φιλότιμες προσπάθειες για να βοηθήσουν το θηλασμό. Εφαρμόζουν το rooming-in, τη συνδιαμονή δηλαδή του βρέφους με τη μητέρα του, για όσο νοσηλεύονται. Δε χορηγούν στο μωρό τίποτα άλλο εκτός από το γάλα της μαμάς του, εκτός εάν συντρέχει πραγματικός ιατρικός λόγος ή το επιθυμεί η μητέρα. Σε αυτό το σκηνικό, η καλή μου φίλη γέννησε το αγοράκι της και το έβαλε αμέσως στο στήθος της, όση ώρα ολοκλήρωναν μαιευτήρας και μαίες τον τοκετό. Βγήκε από την αίθουσα με το μικρό της πάνω στο στήθος της και όταν της ζήτησε η μαία να της το πάρει για να το πάει στο παιδίατρο προκειμένου να το εξετάσει, εκείνη τη παρακάλεσε να τον αφήσει μερικές στιγμές ακόμα για να ολοκληρώσει το γεύμα του και θα τον έφερνε εκείνη. «Μα! Μια ώρα θηλάζει…». 
Σαν να άκουσε τις ήπιες διαμαρτυρίες της μαίας ο μικρός, άφησε το στήθος της μαμάς του και εκείνη τον παράδωσε για να τον πάνε να εξεταστεί. Την ιστορία την άκουσα αργότερα και από την ίδια τη μητέρα που μου εξομολογήθηκε ότι, αφού πλύθηκε λίγο η ίδια για να συνέλθει, δεν κρατήθηκε και πήγε μέχρι το εξεταστήριο όπου πραγματικά, αφού εξέτασαν τον γιό της, της τον παρέδωσαν για να επιστρέψουν μαζί πίσω στο δωμάτιο τους.
Το πείραμα με τα πιθηκάκια από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, στεναχώρησε τη γυναίκα μου για τη σκληρότητά του. Αναρωτιέμαι αν κατανοούν όσοι εφαρμόζουν τις λάθος πρακτικές κατά τη γέννηση και τα πρώτα λεπτά, τις πρώτες ώρες ή σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα-ακόμα και τις πρώτες μέρες, το στρες στο οποίο καταδικάζουν το βρέφος; Από την ηρεμία και την προστασία
του αμνιακού υγρού στη φιλόξενη κοιλιά της μητέρας του, εκεί όπου το μικρό μας όχι μόνο δεν ασχολείται με το τι θα φάει, μια που του χορηγεί όσο γλυκόζη χρειάζεται ο πλακούντας, αλλά δεν το έχει απασχολήσει ούτε καν το πώς θα αναπνεύσει! Έρχεται η ώρα του τοκετού και το βρέφος μας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα νιώθει σαν έκπτωτος από το παράδεισο. Νιώθει τη γύμνια του μέσα από το κρύο και παλεύει για το οξυγόνο, που πλέον δεν είναι δεδομένο. Ξεδιπλώνει τον πνεύμονά του και φωνάζει με όλη του τη δύναμη προς το φύλακα άγγελό του, τη μητέρα του. Αποζητά να ακούσει και πάλι την καρδιά της να χτυπά δίπλα στη δική του. Ψάχνει τη ζεστασιά της αγκαλιάς της, το άρωμα και τη γεύση του αμνιακού υγρού που τόσους μήνες γευόταν και μύριζε. Το συντομότερο που η δυάδα θα σμίξει και πάλι, το μωρό μας θα γευτεί το πύαρ, που έχει την ίδια γεύση με το αμνιακό υγρό, θα ακούσει τη καρδιά, τη φωνή, την ανάσα, τα σπλάχνα της μητέρας του και θα νιώσει και πάλι τη ζεστασιά, αυτή τη φορά της αγκαλιάς της.
Αν αφήσουμε μόνο του το μικρό μαςπάνω στη μαμά του, με ένα μαγικό τρόπο, λες και είναι το χελωνάκι που μόλις γεννηθεί κατευθύνεται προς τη θάλασσα, έρπει, σπρώχνει και καταφέρνει να βρεθεί πάνω στο στήθος της μητέρας του, όπου «ραμφίζοντας» εντοπίζει τη θηλή της και αρχίζει να θηλάζει.
Οτιδήποτε παρεμβαίνει σε αυτή την ενστικτώδη αλληλουχία κινήσεων, εκτρέπει το μωρό μας από αυτό που του ‘χει ταγμένο η φύση του. Παράλληλα το στρεσάρει, αυξάνοντας κατακόρυφα τις πιθανότητες για επιπλοκές όπως η υπογλυκαιμία ή η αφυδάτωση. Δεν είναι όμως ειρωνικό; Να χορηγούμε «προληπτικά» οτιδήποτε ξένο από το γάλα της μητέρας του, γιατί φοβόμαστε τις επιπλοκές που αυτή ακριβώς η πρακτική μας σχεδόν εξασφαλίζει… Από την άλλη, το μικρό μας προσαρμόζεται γρήγορα στα νέα δεδομένα για να μπορέσει να επιβιώσει. Εφόσον, αντί για το στήθος της μαμάς του, του προσφέρουμε μπιμπερό, μαθαίνει να έχει σχεδόν κλειστό το στοματάκι του, να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του όχι για να απομυζεί το γάλα, αλλά για να μπλοκάρει την ελεύθερη ροή του μπιμπερό, καταπίνοντας βίαια προκειμένου να μην πνιγεί. Αναλογιστείτε τις διαφορές: στο στήθος το βρέφος οφείλει να έχει ορθάνοιχτο το στοματάκι του και με τη γλώσσα του να πιέζει τη θηλαία άλω και τη θηλή, ρουφώντας με δύναμη προκειμένου να απολαύσει το νέκταρ της μητέρας του. Αν του προσφέρουμε έστω και ένα γεύμα με μπιμπερό,  τις περισσότερες φορές βρισκόμαστε να παλεύουμε για να ξε-μάθει το μπιμπερό και να καταφέρει να πιάσει σωστά το στήθος.
Όχι σπάνια, για αρκετές μέρες ή ακόμα και εβδομάδες, η μητέρα που θηλάζει αισθάνεται στις θηλές  της μια δυσφορία που αγγίζει ή ακόμα και ξεπερνά τα όρια του πόνου. Διαρκεί μόλις λίγα λεπτά στην αρχή του γεύματος και με τη πάροδο του χρόνου παύει να ενοχλεί τη μαμά. Αν ο θηλασμός είναι επώδυνος κάτι δεν πάει καλά! Η δυάδα μωρό και στήθος για κάποιο λόγο δεν τα βρίσκει. Οι λάθος πρακτικές στην εκκίνηση της σχέσης του βρέφους με το στήθος, όταν δηλαδή το «ξεγελάμε» με υποκατάστατα, σίγουρα υποσκάπτουν το κοινό μέλλον τους. Το μωρό εκτρέπει προς λάθος κατεύθυνση τα ένστικτα του και η μάνα, που τις περισσότερες φορές δεν έχει εκπαιδευτεί για να βοηθήσει το μωρό της να θηλάσει, βρίσκεται να πιάνει λάθος, να προσφέρει λάθος και τελικά να πονά η μία και να πεινά το άλλο…
Ο δρόμος του θηλασμού δεν είναι πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα. Είναι ό, τι καλύτερο για
μωρό και μαμά, όμως συχνά, όπως λέει και ο καλλιτέχνης, «ό, τι αξίζει, πονάει και είναι δύσκολο»! Έτσι, πολλές μητέρες απολαμβάνουν με τα παιδιά τους το μοναδικό δέσιμο που βιώνουν όσες θηλάζουν, όμως είναι και άλλες που κάνουν μεγάλες προσπάθειες και μοιάζει να παλεύουν έναν άδικο αγώνα. Μπορεί να τα κάνουμε όλα σωστά, η μαμά να γνωρίζει πώς να το χειριστεί, όμως να έχουμε θέμα από τη πλευρά του μικρού μας, όπως για παράδειγμα τη μόλις 23 ημερών πιτσιρίκα που είδα στο ιατρείο πριν από περίπου δεκαπέντε μέρες.
Το ζευγάρι των γονιών της, το γνωρίζω από τη πρώτη τους κόρη που καταφέραμε με τα χίλια ζόρια και θήλασε με βία λίγους μήνες. Αυτή τη φορά το ζευγάρι είναι αποφασισμένο να τα καταφέρει με το θηλασμό του νέου τους μωρού. Με τον ενθουσιασμό της μυημένης στα μυστικά του θηλασμού, μια που όντας έγκυος δεν έχασε ευκαιρία να παρακολουθήσει τα μαθήματα, η μητέρα έκλεινε τα αυτιά της με πείσμα στη γιαγιά που την «έπνιγε» με την αγωνία της και τα σχόλια τύπου «δεν θωρείτε πως δε του φτάνει του κοπελιού το γάλα; δώστε βρε ‘σεις και λίγο από το κανονικό γάλα για να το πιάσει το κακορίζικο!».  Χαμογελούσε και προσπερνούσε τα ακούσια σκληρά λόγια, που άθελά τους επιτείνανε την αγωνία της και τον πόνο. Ένα πόνο που αντί να υποχωρεί αθροιζόταν και γιγαντώνονταν. Το ζύγισμα στο ιατρείο ήταν καθησυχαστικό και την όπλιζε με κουράγιο να συνεχίσει. Όμως ο θηλασμός δεν πρέπει να είναι βάσανο. Αν αντί για ικανοποίηση γεμίζει με άλγος τη μάνα, το πιθανότερο είναι πως θα στερέψει από κουράγιο και στην συνέχεια και από γάλα. Αυτό το δρόμο άρχισε να κατηφορίζει και η δική μας περίπτωσή. Το ζευγάρι αναγκάστηκε να καταφύγει σε ένα κατά συνθήκη ψέμα για να καθησυχάσει την γιαγιά. Της είπαν ότι η μικρή πήρε περίσσιο βάρος και ότι είναι πολύ καλά. Η αλήθεια ήταν ότι η μικρή άρχισε να μην παίρνει ικανοποιητικό βάρος, όμως το σοβαρότερο ήταν ότι, μόλις ζήτησα από τη μητέρα να τη θηλάσει για να δω μήπως κάτι δε πάει καλά, διέκρινα σχεδόν πανικό στο πρόσωπό της. Καθώς ετοιμαζόταν να προσφέρει το στήθος της στη κόρη της, οι εκφράσεις της θύμιζαν ετοιμοθάνατο που έβαζε το κεφάλι του στην γκιλοτίνα. Το μωρό έπιανε με ένταση το στήθος και η μητέρα σχεδόν δάκρυζε. Μόνο που αναλογιζόμουν ότι αυτό συνέβαινε καθημερινά, πολλές φορές τη
μέρα, για περισσότερο από τις τρεις εβδομάδες, ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να την ανακουφίσω. Το στοματάκι πάνω στο στήθος δεν ήταν αρκετά ανοιχτό και το κάτω χείλος, αντί να είναι ξεδιπλωμένο και να κρύβει μέσα του τη θηλαία άλω, εκείνο εξαφανιζόταν μέσα στο στήθος. Απεγκλωβίσαμε το στήθος και ξαναπροσπαθήσαμε ξανά και ξανά. Η μικρή δεν έλεγε να βυθίσει μεγάλο μέρος του στήθους στο στόμα της. Κάποια στιγμή, εφαρμόζοντας το χειρισμό «σάντουιτς», κατά τον οποίο πιάνει η μητέρα τη θηλής της μαζί με τη θηλαία άλω και τα «συνθλίβει» ελαφρά ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη της ώστε η περίμετρος να μικρύνει και να καταφέρει το μωρό να πιάσει περισσότερο στήθος με το στόμα του, η μητέρα αναθάρρησε και φάνηκε να ανακουφίζεται. Όμως δυστυχώς η αγαλλίαση στο πρόσωπό της δεν άργησε να χαθεί και πάλι. Διακόψαμε το θηλασμό και αποφάσισα να εξετάσω τη μικρή ξανά. Η λύση του προβλήματος ήταν εκεί μπροστά μας και μας έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα.
Η μπέμπα με είχε ξεγελάσει. Όταν την είχα πρωτο-εξετάσει, τότε που ακόμα το κουράγιο της
μάνας περίσσευε και η μικρή έπαιρνε καλά βάρος, είδα τη γλώσσα να προβάλει όμως δεν πρόσεξα ότι δεν έβγαινε αρκετά από το στόμα ώστε να καλύπτει άνετα την κάτω γνάθο. Η μικρή μπορεί να μην είχε καθηλωμένη τη γλώσσα στο κάτω μέρος του στόματός της, όμως ένα σκληρός κοντός χαλινός δεν της επέτρεπε να χρησιμοποιεί σωστά τη γλώσσα της και να θηλάζει ανώδυνα από τη μητέρα της. Ανώδυνα για τη μητέρα δηλαδή, γιατί η μικρή ειδικά στην αρχή δε φαινόταν να έχει πρόβλημα. Όταν όμως τα αποθέματα δύναμης της μητέρας της άρχισαν να μειώνονται, ακολούθησε η ποσότητα του γάλακτος και τέλος και αυτή η αποτελεσματικότητα του θηλασμού. Κοντός χαλινός της γλώσσας λοιπόν η διάγνωση και απλή χειρουργική διόρθωση η λύση, για να λυθεί το γλωσσαράκι και να πάψει να ταλαιπωρεί τη μαμά της.
     Το ραντεβού με το παιδοχειρουργό κανονίστηκε. Παρακάλεσα να παραστώ, όχι μόνο για να βοηθήσω αλλά και γιατί ομολογώ πως ήθελα να ζήσω το σκηνικό όπου η μητέρα θα θήλαζε χωρίς να πονά. Μόλις είδε το χαλινό ο παιδοχειρουργός, προτίμησε να χρησιμοποιήσει υπέρηχους για να ελευθερώσει τη γλώσσα από τα δεσμά της. Βρέθηκα να ακινητοποιώ το κεφάλι της μικρής με τα χεράκια της, προτρέποντας τον συνάδελφο να κάνει άφοβα τη δουλειά του και καθησυχάζοντας τη μαμά ότι σε λίγα μόνο λεπτά όλα θα είναι καλά. Η μικρή περισσότερο αιφνιδιάστηκε και ενοχλήθηκε από την ανάταση της γλώσσας της, παρά πόνεσε από την επέμβαση. Όντως σε λίγα λεπτά έσκυβα πάνω από τη μητέρα με τη μπέμπα να εφορμά στο βυζί και τη μητέρα να δακρύζει όχι από πόνο αλλά από χαρά, ανακούφιση και ευγνωμοσύνη!
     Υπάρχει καλύτερη αμοιβή από το ευχαριστώ μιας μάνας που μπορεί να προσφέρει
απρόσκοπτα την πεμπτουσία της αγάπης της για το μωρό της, το γάλα της; Η αγαπημένη μητέρα είχε μελετήσει όσα είχαμε συζητήσει για το θηλασμό, γι αυτό άλλαζε θέσεις στο μωρό ώστε να προστατεύει τη θηλή της, βοηθούσε με μαλάξεις όσο θήλαζε η μικρή ώστε να πίνει ευκολότερα και μεγαλύτερη ποσότητα γάλακτος, όμως αν δε κόβαμε το χαλινό, τότε μάλλον θα κοβόταν πρώτα η θηλή της μαμάς και στο τέλος το γάλα της.
      Μετά από μόλις μερικές μέρες, η μικρή «εκπαιδεύτηκε» στα νέα δεδομένα και στις νέες της δυνατότητες. Ξεδίπλωσε τη γλώσσα της και το ταλέντο της στο θηλασμό, αρχίζοντας παράλληλα να χτίζει «δίπλες» στην κορμάρα της που εφησύχασαν ακόμα και τη γιαγιά της. 
      Η ηρωίδα μάνα όμως δεν έπαψε να πονά! Ο πόνος δεν ήταν πλέον τόσο έντονος κατά το θηλασμό. Εκεί, με σχετική ευκολία πλέον, κάπως τα έβρισκαν μετά από λίγη ώρα μάνα και κόρη. Ο πόνος συνοδευόταν από μια εντυπωσιακή όσο και αξιοπρόσεκτη αλλά και τυπική συμπτωματολογία. Η άκρη της θηλής, όταν άρχιζε να πονά γινόταν άσπρη, στην συνέχεια μπλάβιζε για να καταλήξει έντονα κόκκινη. Η τυπική αλληλουχία του αγγειοσπασμού, ενός συνδρόμου που ακούει στον επιστημονικό ορισμό «σύνδρομο Raynaud» ξεδιπλώθηκε τόσο εντυπωσιακά μπροστά μου, που ομολογώ ότι η πρώτη μου σκέψη ήταν να το απαθανατίσω με τη κάμερά μου. Μέχρι όμως να μου δώσει το Ο.Κ. η μητέρα, τα συμπτώματα είχαν υποχωρήσει και σε καμία περίπτωση δε μπορούσα να υποβάλω τη μάνα σε πόνο προκειμένου να το κινηματογραφήσω… Αν τα καταφέρει η ίδια μέχρι να σας κοινωνήσω αυτές τις αράδες, θα προσπαθήσω να σας το δείξω! Η θεραπεία είναι  συμπτωματική και εστιάζεται κυρίως στην αποφυγή του κρύου. Συνιστούμε στους ασθενείς, εκτός από το να ντύνονται καλά, να αποφεύγουν τα κρύα μέρη γενικότερα, μέχρι ακόμα και στα σούπερ-μάρκετ τα τμήματα με ψυγεία που έχουν χαμηλότερη θερμοκρασία, γιατί μπορεί να προκληθεί κρίση. Η τυπική εικόνα του συνδρόμου παρουσιάζεται στα δάκτυλα των ποδιών και των χεριών, όμως αναφέρεται και στις θηλές και μπορεί να εκδηλώνεται κατά το θηλασμό. Υπάρχει και φαρμακευτικό σκεύασμα, συμβατό με το θηλασμό, το οποίο κατά κύριο λόγο χρησιμοποιούν οι καρδιολόγοι ως αντιυπερτασικό. Βελτιώνεται η κυκλοφορία στη περιφέρεια και έτσι μειώνονται οι κρίσεις. Όντως η μητέρα ανακουφίστηκε σημαντικά και συνεχίζει να θηλάζει τη μικρή της, η οποία θεριεύει και πάει. Από όσα σας εκμυστηρεύτηκα καταλαβαίνετε πιστεύω γιατί βρίσκεται στο Πάνθεον των ηρωίδων που έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά και που κατορθώνουν να θηλάζουν τα μωρά τους στη χώρα μας.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!