Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Τι κάνουμε όταν "βγει" το χέρι του παιδιού μας;



Πρωί-πρωί και ο ήλιος σκαρφαλώνει στον ουράνιο θρόνο του νωθρά, σαν να είναι
αγουροξυπνημένος ακόμα. Καφές κάτω από τις ελιές με τον Καστράτο, τον νεαρό γάτο, να περιφέρεται ανάμεσα μας. Η ουρά του προεξέχει σαν χνουδωτή κεραία και μας γαργαλά καθώς ακουμπά τα γυμνά μας πόδια. Ξύπνησε μαζί μας πριν λίγο και προσπαθεί να ξεμουδιάσει. Η αγκάλη του Μορφέα στις διακοπές είναι τόσο γλυκιά που δυσκολεύεσαι να την αποχωριστείς. Το κορμί σου σχεδόν πονά από το πολύωρο σφιχταγκάλιασμα της. Χρειάζεσαι τον χρόνο σου, που θα έρθει μαζί με την διέγερση του καφέ στο μυαλό για να τεθούν σε επιφυλακή οι αισθήσεις ώστε να μπορέσεις να εκτιμήσεις όλα αυτά τα υπέροχα μικρά που σου προσφέρει απλόχερα η ζωή.

Ελιές, χώμα, πεύκα και θαλασσινή αύρα. Αγαπημένες ρυθμικές ανάσες χουζουρεύουν στα κρεβάτια τους μερικά μέτρα μακριά. Ποιος ξέρει; Ίσως να ονειρεύονται την αλεπού που συναντήσαμε χθες βράδυ και με ενθουσιασμό δείξαμε στα παιδιά μέσα από το αυτοκίνητο. Λίγες δεκάδες χιλιόμετρα από την Αθήνα και μια αλεπού με περίσσιο θράσος βολτάριζε μέσα στη νύχτα στο πίσω μέρος του σπιτιού, εκεί που παρκάρουμε τα αυτοκίνητα. Μας κοίταξε για λίγο, σαν να υπολόγιζε αν την έπαιρνε να συνεχίσει την πορεία της προς τις αυλές των σπιτιών. Τελικά, άλλαξε γνώμη και επέστρεψε στην ασφάλεια του πευκόδασους.

Ίσως από την άλλη, να ονειρεύονται το κόκκινο ολόγιομο φεγγάρι που κόσμησε χθες βράδυ το αστερόφωτο σεντόνι που μας σκέπαζε. Κόκκινη Αυγουστιάτικη πανσέληνος, τόσο εντυπωσιακή! Έμοιαζε το πανέμορφο φεγγάρι κοιτώντας προς την πατρίδα μας, με τον πόνο από την κρίση και τα καραβάνια των προσφύγων, να μη μπορούσε να θρονιαστεί ανερυθρίαστα στον καλοκαιρινό ουρανό. Ίσως με την ομορφιά του να γλύκανε λίγο την αγωνία των ανθρώπων που έφυγαν από τον πόλεμο και την καταστροφή, ψάχνοντας καταφύγιο.  Σε μερικές βδομάδες θα δοκιμαστεί η ανθρωπιά μας και στην Κρήτη.

Χθες στην παραλία καθώς απολάμβανα το “facebook” των διακοπών, δηλαδή το βιβλίο μου ακουμπισμένο στο πρόσωπο σαν ιδιότυπο σκιάδιο με τη μορφή σκηνής κατασκήνωσης, η ηρεμία μου διακόπηκε από το γνωστό τραγούδι των Violent Femmes, που χρόνια τώρα έχω επιλέξει για χτύπημα στο κινητό μου. Η φωνή που άκουσα φαινόταν συγκρατημένα πανικόβλητη.
- Νίκο! Χίλια συγνώμη που σε ενοχλώ στις διακοπές σου όμως δεν ξέρω τι να κάνω! Είμαι η Κάτια, η μητέρα της μικρής Θωμαής που τώρα είναι εννιά μηνών… είμαστε και εμείς διακοπές στη Γαύδο και καταλαβαίνεις η πρόσβαση μας σε ιατρό είναι περιορισμένη…
- Τι έγινε, τι έπαθε η μικρή;
Την ακούω με σπασμένη φωνή να μου περιγράφει τι είχε συμβεί. Η μικρή έπαιζε με τον μπαμπά της και κάποια στιγμή έβαλε τα κλάματα σαν να πόνεσε πολύ κάπου. Παρατήρησαν ότι κρατούσε το αριστερό της χέρι κρεμασμένο ίσιο παράλληλο στο σώμα της και δεν το χρησιμοποιούσε. Η κάθε της απόπειρα να πιάσει κάτι κατέληγε σε έντονο κλάμα και ανάγκαζε την μικρή να στρέφει το σώμα της ώστε να χρησιμοποιεί το άλλο της χέρι.
- Φοβάμαι πως της βγάλαμε το χέρι!!! Και που θα βρούμε, αν βρούμε, γιατρό… ενώ καραβάκι για να γυρίσουμε έχει αύριο… Δε ξέρω τι να κάνω!
- Πριν οργανώσουμε την διάσωση, κάτσε μήπως και σώσουμε τη κατάσταση και τις διακοπές σας..
- Ποιος νοιάζεται για τις διακοπές, η μικρή ….
- Λοιπόν έλα για να σοβαρευτούμε! Λέω με το σοβαρό μου, και καλά, ύφος. Ποιος είναι ο πιο ψύχραιμος;

- Εγώ! Πες μου τι να κάνω και θα το κάνω.
Ακούω τη μαμά να μου απαντά αποφασιστικά. Η αλήθεια είναι ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων που μου έχουν τύχει, η μαμά είναι αυτή που αντέχει και επιδεικνύει σθένος στο να κάνει κάτι που πιθανά να πονέσει, όμως είναι απαραίτητο για το παιδί της. Καθώς ανακάθισα στη ξαπλώστρα, ακούω τη μαμά να ζητά από τον μπαμπά να φέρει την μικρή.
- Άκου τι πρέπει να κάνεις: θα πιάσεις το χέρι της μικρής … -έκλεισα τα μάτια μου σε μια προσπάθεια να αποκτήσω, έστω νοερά, εικόνα της κατάστασης που αντιμετώπιζαν-, βάζοντας το αριστερό σου χέρι στον αγκώνα της και το δεξί σου στον καρπό της… Μην κάνεις ακόμα τίποτε, άφησέ το κρεμασμένο που δεν την ενοχλεί, απλά τοποθέτησε τα χέρια σου, το αριστερό σου να κρατά τον αγκώνα και το δεξί σου την παλάμη της…
- Εντάξει! Μου επιβεβαιώνει η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
- Θα κάνεις ότι σου πω, χωρίς να επηρεαστείς από το κλάμα της, γιατί ειδικά στην αρχή, όπως ήδη έχετε διαπιστώσει θα πονέσει λίγο, για αυτό άλλωστε κρατά σε αυτή τη θέση το χέρι της, για να μη πονάει…
- Εντάξει… επαναλαμβάνει η φωνή της μητέρας που μαντεύω ότι αντλεί κουράγιο από την ανάγκη της κόρης της.
- Λοιπόν, τώρα θα σηκώσεις το χέρι της για να έρθει σε ορθή γωνία στον αγκώνα, σαν να ζητιάνευε ή να ήθελες να δεις κάτι στην παλάμη της.
Η μικρή άρχισε να κλαίει γοερά…
- Εντάξει… ακούω τη μάνα να με ενθαρρύνει για να συνεχίσω.
- Τώρα, στρίψε το χέρι σαν να γύριζες για να κοιτάξεις την ώρα στο ρολόι, γύρω από τον άξονά του, ώστε η παλάμη να κοιτά το πάτωμα… λογικά πρέπει να νιώσεις ένα «κλακ» στο χέρι που κρατά τον αγκώνα της
- ΑΑΑχχ! Ναι, ναι! το ένιωσα!… φωνάζει με ενθουσιασμό η μητέρα, καθώς και οι φωνές διαμαρτυρίας από τη μικρή μειώθηκαν αισθητά.
- Οκ! Μάλλον τα πράγματα έφτιαξαν. Δεν είχε βγει το χέρι του, αλλά ο αγκώνας. Δεν είναι σπάνιο στα μικρά, που οι αρθρώσεις τους είναι χαλαρές, συμβαίνει.. για αυτό κρατούσε ίσιο το χέρι του, γιατί όταν δοκίμαζε να το λυγίσει, πονούσε. Με τους χειρισμούς που έκανες το ξανάβαλες στη θέση του..
-Αχ! Να είσαι καλά, βρε Νίκο… πω, πω! Κοίτα την πως ανακουφίστηκε.. σε ευχαριστώ πολύ.

Τιτίβισμα, με αποσπά από την αναπόληση.
Μια παρέα από χελιδόνια είχαν πιάσει το πρωινό κουτσομπολιό καθισμένα στα καλώδια της ΔΕΗ, μοιάζοντας σαν νότες στο πεντάγραμμο που ενώνει τις ξύλινες κολόνες. Ένα χαμόγελο έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου καθώς αναλογίζομαι, ότι δεν υπάρχει καλύτερη ανταμοιβή από την ανακούφιση και τη χαρά που εκφράζουν οι γονείς όταν τους βοηθάς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.


Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!