Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Με αφορμή μια «γλυκιά» πρακτική, συζήτηση για την παιδική παχυσαρκία με ολίγον από θηλασμό και μια πρέζα εμβόλια…

Η μαμά μας λείπει για λίγες μέρες στην Αθήνα. Μόνος με τα διδυμάκια μου λοιπόν, για όλο το Παρασκευοσαββατοκύριακο!
Σάββατο βράδυ και χουχουλιάζουμε στον καναπέ χαζεύοντας μια ταινία. Η εκπληκτική  μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα γεμίζει το δωμάτιο, καθώς δύο γυναικεία στήθη και ένα μωρό μονοπωλούν την οθόνη. Το μωρό αρνείται να προσεγγίσει το στήθος παρόλο που κλαίει και δείχνει πεινασμένο. Στις επόμενες σκηνές το στήθος προσφέρεται πασπαλισμένο με ζάχαρη και το μωρό προσγειώνεται ευτυχισμένο πάνω του. Να ήταν κάποια πρακτική του περασμένου αιώνα; Έχω ακούσει ότι παλιά μελώνανε την πιπίλα για να τη μάθει το μωρό, όμως για το στήθος δε το ξέρω. Οι σκηνές προχωράνε και ο φιλόσοφος παππούς, καθώς μυεί τον εγγονό του στα μυστικά των μπαχαρικών αλλά και των άστρων, παρομοιάζει τον ήλιο με το πιπέρι που καίει, και τη γη μας με το αλάτι, που δίνει νόημα στη ζωή. Να το και το τρίτο απαγορευμένο συστατικό της βρεφικής διατροφής!
Ζάχαρη, μέλι και αλάτι…
Κάτω του έτους, η ζάχαρη προδιαθέτει σε παχυσαρκία, το αλάτι ζορίζει τα νεφρά και το μέλι κρύβει μέσα του τον Βάκιλο της Αλλαντίασης, ένα μικρόβιο που σε κάποιες περιπτώσεις καταφέρνει να διαφύγει από την άμυνα του στομαχιού του μωρού, που η φύση επιλέγει να είναι πιο αλκαλικό από αυτό του ενήλικα.
Το υπέροχο έργο «Πολίτικη Κουζίνα» το έχω ήδη απολαύσει στον κινηματογράφο, όμως διαβάζοντας τις αντιδράσεις των μικρών μου καθώς το παρακολουθούμε παρέα, αποκτά μια νέα διάσταση.
«Να η Αγιά Σοφιά!» πετάγεται ο Ερμής που φέτος έμαθαν για τη δημιουργία της στην ιστορία του σχολείου. Εικόνες από μια άλλη εποχή, από άλλες κουλτούρες και θρησκείες. Από άλλες προσφυγιές! Από τότε που τους Έλληνες στην Τουρκία τους έδιωχναν επειδή ήταν Έλληνες και στην Ελλάδα επειδή τους φωνάζανε Τούρκους!
Ένας μουφτής διαλαλεί από το μιναρέ την πίστη του προς τον Αλάχ και εγώ αρπάζω την ευκαιρία να κάνω το διεθνιστικό μου μάθημα, λέγοντας ότι ο μουφτής είναι ο αντίστοιχος ιερέας για τους μουσουλμάνους, για να με διακόψει η Χαρά μου ενημερώνοντάς με ότι το ξέρουν.
-          -Και τι κάνει επάνω στον μιναρέ εξυπνούλα μου; Μιναρέ έχουμε και εμείς στο Ρέθυμνο. Μουφτή όμως όχι.
-         
- Προσεύχεται στον Αλάχ! Και ο Μουσταφά όταν πιάνει έτσι τα αυτιά του και φωνάζει, μοιάζει πολύ με αυτόν τον μουφτή… έχει δυνατή και ωραία φωνή ο Μουσταφά!

Με αποστόμωσε η μικρή μου, που μπορεί να μην έχει γνωρίσει από κοντά μουφτή, όμως είναι φίλη με τον Μουσταφά, που πρόλαβε να ζήσει στη Συρία πριν ο πόλεμος και η προσφυγιά τον οδηγήσουν στον τόπο μας. Τι όμορφο ανάχωμα στη ξενοφοβία η φιλία των παιδιών!

Αυτές τις μέρες μεγαλώνω στο ιατρείο μου, τα μωρά τουλάχιστον τριών διαφορετικών ζευγαριών Ελλήνων-Τούρκων. Όποτε έρχονται και μου δίνεται η ευκαιρία, πειραματίζομαι με λέξεις που γνωρίζω από την Καβάλα και τους συγγενείς μου από τον πατέρα μου, όπως «τζιέριμ»,«γιαβρίμ» και «ταμάμ». Προφέρω λίγο πιο παχιά τα σύμφωνα και κάνω διάλογο με τα μωράκια κάτω από το γελαστό βλέμμα των γονιών. Τσεκάρω τη γνησιότητα λέξεων όπως το «φελέκι» που χρησιμοποίησα από μέσα μου, τις προάλλες όταν καλός φίλος αποφάσισε να δαιμονοποιήσει το αθώο μπισκοτάκι που δίνω στα παιδιά στο ιατρείο. Φελέκι, είναι η τύχη, και προέρχεται από το τούρκικο felek. Όταν λοιπόν βλέπω τις ορδές των φανατικών να υπερθεματίζουν για τη ζημιά που προκαλούν τα μπισκοτάκια που δίνω για να καλοπιάσω τα παιδιά, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό και τσέκαρα τι σημαίνει ήταν «το φελέκι μου μέσα…».
Αφού πρώτα το «γκούγκλαρα», διασταύρωσα τη γνώση που απόκτησα με τους Τούρκους γονείς, και όντως, έτσι όπως τα λέει ο Καργάκος είναι. Με την έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό καταριόμουν την τύχη μου. Τόσα και τόσα θέλω να γράψω και ξαφνικά, από το πουθενά, να που πρέπει να δικαιολογήσω μια από τις πιο τρυφερές και αγαπημένες μου εκφάνσεις της επαφής μου με τα παιδιά στο ιατρείο. Πως του ήρθε του Στέλιου και ανάρτησε στο facebook μια παράγραφο στην οποία ενημερώνει, προειδοποιεί και …φοβερίζει όσους επαγγελματίες εμπλέκονται στην ανατροφή των παιδιών να μην δίνουν μπουναμάδες για να κερδίσουν την εύνοια των μικρών μας φίλων, διότι αποτελούν κακό παράδειγμα προς τους γονείς και κηδεμόνες. Σίγουρα κάποιο άρθρο σε έγκριτο ιατρικό περιοδικό θα διάβασε, με κάποια μελέτη που καταδείκνυε τη ζημιά που προκαλούν τα γλυκά όταν προσφέρονται στην προσχολική ηλικία. Μια μελέτη, πιθανά σχεδιασμένη και εφαρμοσμένη σε χώρα του εξωτερικού, με συμπεράσματα βγαλμένα όχι για την ελληνική πραγματικότητα. Η παιδική παχυσαρκία έχει από χρόνια χαρακτηριστεί επιδημία στο Δυτικό κόσμο και δυστυχώς η Ελλαδίτσα μας κατέχει θλιβερά πρωτεία στα στατιστικά που τη χαρακτηρίζουν. Ο Στέλιος είναι ενημερωμένος και άξιος επιστήμονας, οπότε δε νομίζω ότι απλά το σκέφτηκε και το έγραψε.

Το χιούμορ για ακόμα μια φορά αποδείχθηκε σωτήριο για την καθημερινότητά μου. Συνεχίζοντας να εγκληματώ δίνοντας μπισκοτάκι στα νήπια, τα προέτρεπα αρχικά να το πούνε στον Στέλιο για να κάνει πράξη τη φοβέρα ότι θα πάρει τηλέφωνο όποιον συνεχίσει την λάθος πρακτική, μια που έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε. Όταν δε, κάποιες μητέρες που μοιραζόμαστε ως κοινούς «φίλους» στο Facebook, όντως με ανέφεραν ως κακό παράδειγμα κάτω από την ανάρτηση του φίλου μου, και αναρωτιόντουσαν πως θα με συνετίσουν, η συνωμοτική προτροπή μετατράπηκε σε «πάρε ένα μπισκοτάκι, όμως μην το πεις στο Στέλιο…». 
Δεν κομπάζω για πολλά από όσα κάνω στο ιατρείο μου, διότι πραγματικά δε πιστεύω ότι είμαι ιδιαίτερα προικισμένος ιατρός. Αγαπώ τα παιδιά και προσπαθώ κάποια πράγματα που είναι καθαρή ευθύνη του γενικού παιδίατρου να τα κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Ο ίδιος ο Στέλιος ο Παπαβέντζης, σε μια από τις πρώτες μας συναντήσεις από κοντά, όταν είχαμε την τύχη να τον φιλοξενήσουμε στα Χανιά ως Παγκρήτια Παιδιατρική Εταιρεία, μου είχε πει αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή η βασική μας έγνοια ως γενικοί παιδίατροι είναι η ανάπτυξη και άρα και η διατροφή. Τότε με είχε προτρέψει θερμά να ασχοληθώ με το θηλασμό, και του χρωστώ ευγνωμοσύνη που με μύησε στον κόσμο των πιστοποιημένων συμβούλων θηλασμού IBCLC. Ακολούθησε ο IBFAN και η τακτική παρακολούθηση σεμιναρίων, ενώ είχα την τιμή να είμαι και ομιλητής σε αρκετά από αυτά. Την Τρίτη που μας έρχεται, συμπληρώνουμε ένα χρόνο που ανελλιπώς, κάθε πρώτη Τρίτη του μήνα, βρισκόμαστε με έγκυες γυναίκες ή λεχώνες και το περιβάλλον τους, και κάνουμε μάθημα για το θηλασμό. Στο θηλασμό λοιπόν νομίζω ότι τα καταφέρνω αρκετά καλά.
Το δεύτερο κομμάτι για το οποίο πιστεύω και παλεύω να εφαρμόσω όσο πιο σωστά γίνεται, είναι ο εμβολιασμός των παιδιών. Αναρτήσεις στο Site μου, στο Facebook και στο blog μου, κεφάλαια στο βιβλίο μου, ενημερωτικές εκδηλώσεις με ομιλίες για γονείς, ατέλειωτες ώρες με ιστορίες και επεξηγήσεις για τις δράσεις των εμβολίων στους νέους γονείς του ιατρείου. Το περασμένο Νοέμβρη, εμβολίασα για να προστατέψω από τη γρίπη, live στο Facebook δημόσια, έγκυες γυναίκες, γονείς βρέφους μικρότερου των 6 μηνών, τα παιδιά μου και τους συνεργάτες μου στο ιατρείο, μαζί με τον εαυτό μου, σε μια προσπάθεια να δείξω με το προσωπικό παράδειγμα την χρησιμότητα ενός εμβολίου που προστατεύει από αρρώστια που μόνο φέτος σκότωσε κοντά στα 80 άτομα στην πατρίδα μας, ανάμεσά τους και παιδιά.

Τέλος, εκεί που πραγματικά νιώθω περήφανος γιατί βλέπω τα απτά αποτελέσματα στο ιατρείο ή και στην παραλία το καλοκαίρι είναι στην παιδική παχυσαρκία. Πολύ πριν να ασχοληθώ εξειδικευμένα με το θηλασμό, είχα ήδη υψώσει την παντιέρα ενάντια στο «πάχεμα» των παιδιών, ένα γονίδιο επιβίωσης από τη γερμανική κατοχή και την πείνα εκείνων των χαλεπών χρόνων, τόσο καλά ενσφηνωμένο στο DNA του λαού μας που έχω κουραστεί στο ιατρείο τόσα χρόνια να ακούω το «δε τρώει τίποτα γιατρέ!» για να απολαύσω κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά, το έκπληκτο βλέμμα της μητέρας, και σίγουρα της γιαγιάς όταν με ακούνε να λέω
-          - Μπράβο αγάπη μου, να μην τρως!
Είναι ο πιο συνηθισμένος τρόπος έναρξης του «μαθήματος» για το πως δε πρέπει να κυνηγάμε το παιδί να φάει, τους κινδύνους της παιδικής παχυσαρκίας και του μεταβολικού συνδρόμου, καταλήγοντας συνήθως στο προσωπικό μου παράδειγμα, που ενώ όσο ήμουν νήπιο με κυνηγούσαν για να φάω («με το λεωφορείο στη θάλασσα σε πηγαίναμε για να φας μισή μπανάνα» έλεγε χαρακτηριστικά η μάνα μου), για να ανοίξει μετά το στόμα μου και από τα σχολικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα, μισό αιώνα μετά, να μην έχω νιώσει ποτέ το αίσθημα του κορεσμού στο φαγητό. Έχοντας λοιπόν το στραβό προσωπικό μου βίωμα, κατόρθωσα από τη θέση του πατέρα αλλά και του παιδίατρου,τόσο στο σπίτι μου, όσο και στο ιατρείο μου, να περιστοιχίζομαι από καλλίγραμμα παιδιά που δεν τρώνε ανεξέλεγκτα ενώ ταυτόχρονα γυμνάζονται.

Δεν είναι όλα τα παιδιά που παρακολουθώ λεπτά με αθλητική κορμοστασιά. Ούτε θηλάζουν όλα τα παιδιά στο ιατρείο μου, ενώ δυστυχώς, δεν είναι καν όλα εμβολιασμένα πλήρως. Η πλειοψηφία όμως είναι. Τα ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας, θηλασμού και εμβολιασμού των παιδιών μου, πιστεύω ότι θα ήταν ζηλευτά όχι μόνο στην Ελληνική επικράτεια. Τα μπισκοτάκια και οι μπουναμάδες παίζουν το ρόλο τους.
Πρωτο-προσφέρω μπισκοτάκι στο βρέφος των εννέα μηνών. Σκοπός μου είναι αρχικά να ελέγξω τη λεπτή κινητικότητα, παρακολουθώντας πως το πιάνει, πως συνήθως το αλλάζει χέρι και πως τις περισσότερες φορές θα το φέρει στο στόμα του. Σειρά έχει η αντίδραση της μαμάς, η οποία όχι σπάνια είναι αρνητική, τονίζοντας ότι δεν έχει δώσει ποτέ μπισκότο στο μωρό της… Εδώ είναι το σημείο κλειδί, αν η μητέρα δε δίνει μπισκότο επειδή δε θέλει να του δώσει ζάχαρη, μια που είναι μικρό, και προτιμά φρούτα ή ριζογκοφρέτες ή σπιτικά καλούδια, τότε ο ενθουσιασμός μου ξεχειλίζει. Την προτρέπω να συνεχίσει έτσι, με θηλασμό, αν θηλάζει, και αποφυγή όσο μπορεί της ζάχαρης, του αλατιού και του μελιού, ενώ αν δεν την πειράζει, ας δεχθεί την αμαρτία του μπισκότου μόνο στο ιατρείο. Αν δεν τη θέλει, εννοείται ότι δεν επιμένω, ούτε κριτικάρω. Δυστυχώς όμως, τις περισσότερες φορές που η αντίδραση της μαμάς είναι αρνητική, είναι επειδή δεν έχει επιτρέψει ακόμα στο μωρό της να πειραματιστεί με τροφές μόνο του. Εκεί παρεμβαίνω και τονίζω τη σημασία που έχει για την ανάπτυξη του μωρού το να μάθει να τρώει τροφές όσο πιο κοντά στη φυσική τους μορφή. Το έχω γράψει ξανά, για το νήπιο που η μητέρα του το τάιζε αλεσμένη τροφή με το μπιμπερό, στο οποίο είχε ανοίξει την τρύπα στην πιπίλα, μέχρι 18 μηνών με το φόβο μην πνιγεί. Το αποτέλεσμα ήταν το παιδί να χρειαστεί παρέμβαση για να φτάσει να μπορεί να φάει όταν ήταν τεσσεράμισι χρονών! Αν είχε περάσει τη δοκιμασία του μπισκότου, μπορεί και να μην παιδευόταν.
Δίνω μπισκότο στο βρέφος του ενός έτους για να ελέγξω αν η λεπτή κινητικότητα είναι εξίσου εξελιγμένη και από τις δύο πλευρές. «Πλευρικότητα», το αν δηλαδή είναι δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας, το μωρό μας αναπτύσσει μετά τον δέκατο όγδοο μήνα ζωής και σίγουρα μετά τον δωδέκατο. Αν ένα μωρό δώδεκα μηνών, πιάνει μόνο με το ένα του χεράκι, τότε μάλλον κάτι έχει το άλλο χέρι, αυτό που δε χρησιμοποιεί. Με το μπισκοτάκι λοιπόν βρήκα σε βρέφος ότι είχε θρομβοφιλία και περίπου 9 μηνών είχε περάσει ένα ήπιο εγκεφαλικό, αφήνοντας υπολειπόμενη κινητικότητα στη μια πλευρά του, η οποία με φυσιοθεραπεία διορθώθηκε. Το μπισκότο στους δώδεκα μήνες αποτελεί ένα δεύτερο σημείο ελέγχου για την εκπαίδευση του φαγητού στο παιδί, όπως και στον ένατο μήνα.
Δυστυχώς στους επόμενους μήνες μέχρι το δεύτερο χρόνο, τα παιδιά αν και μπορούν να χειριστούν με άνεση τα μπισκότα που τους δίνω, δεν πολύ ασχολούνται με αυτά και στην πλειοψηφία τους είναι σχετικά φοβισμένα. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα μπισκοτάκια καταλήγουν σε σακουλίτσα και στη συνέχεια στην πλατεία τροφή για τα πουλάκια. Σε αυτή την ηλικιακή ομάδα, στην αρχή της νηπιακής ηλικίας, περισσότερο σημασία δίνω στις αντιδράσεις των γονιών, περιμένοντας σχόλια του τύπου «δεν τρώει τίποτα γιατρέ» για να παρέμβω ενημερώνοντας όσο μπορώ σχετικά με την παιδική παχυσαρκία και τους κινδύνους της, τονίζοντας ότι η σύγχρονη διατροφή μας είναι υπερθερμιδική και ότι όπως λέει αν δεν κάνω λάθος και ο Παπαβέντσης στο βιβλίο του, «στην διατροφή, εσείς θα επιλέγετε την ποιότητα και την ώρα και το παιδί την ποσότητα».
Τέλος, τα μεγαλύτερα των δύο χρονών παιδιά συνήθως δέχονται με χαρά το μπισκοτάκι που τους προσφέρω και ομολογώ ότι μαζί με τα μπαλόνια, τα αυτοκόλλητα και τα λογής-λογής παιχνιδάκια που βρίσκω και τους δίνω, προσδοκώ την εύνοια και την συνεργασία τους. Είναι πολλά παιδιά που με έχουν ταυτίσει με το μπισκοτάκι, ενώ κάποιες μητέρες με διαβεβαιώνουν ότι ακριβώς τα ίδια τους τα έχουν πάρει στο σπίτι και εκεί δεν τα θέλουν. Ακόμα και τα δικά μου βιολογικά παιδιά, όποτε βρεθούν στο ιατρείο θα θυμηθούν και θα ζητήσουν το χαρακτηριστικό μου μπισκοτάκι με σχήμα ζωάκι, στο σπίτι ακόμα και αν τα βρουν δεν τους δίνουν σημασία.
Σε κάποιες περιπτώσεις συμφωνώ απόλυτα με το φίλο μου τον Στέλιο, ότι πρέπει να κάνουν κράτει στα γλυκά. Όπως για παράδειγμα στους παιδικούς σταθμούς όπου καλά κάνουν και απαγορεύουν τα γλυκά, διότι όπως χαρακτηριστικά μου είπε φίλη ιδιοκτήτρια, δε γίνεται συνέχεια να τρώνε γλυκά. Την μια είναι η γιορτή κάποιου, την άλλη τα γενέθλια ενός άλλου, σχεδόν σε καθημερινή βάση είχαν γλυκά. Επίσης, στις αεροπορικές εταιρίες όπου δίνουν την μικρή στρογγυλή καραμέλα για να μην πονάνε τα αυτιά κατά την απογείωση, το σχήμα και η ποιότητα της οποίας είναι ότι πιο επικίνδυνο για πνιγμονή ενός νηπίου μικρότερου των πέντε χρονών. Είναι όμως άλλο η γιαγιά που τη βλέπουν μια φορά στο τόσο και θα προσφέρει κάποιο γλυκό στα εγγονάκια της και άλλο ο γονιός που καθημερινά προσφέρει γλυκό στα παιδιά του και μάλιστα ως ανταμοιβή εάν αδειάσουν το πιάτο τους.
Προσπαθώ να μην είμαι φανατικός. Όσο και αν πιστεύω στην αξία του θηλασμού, της σωστής διατροφής εν γένει, της άθλησης και των εμβολίων, αφήνω ανοιχτή την πόρτα στο διαφορετικό. Ασθενής μου δεν είναι ο γονιός αλλά το παιδί. Υπάρχουν γιατροί που δε δέχονται να παρακολουθήσουν παιδιά που είναι ανεμβολίαστα, με την αιτιολογία της άρνησης της ευθύνης της έκθεσης σε τόσο σοβαρό κίνδυνο του παιδιού. Δε διαφωνώ για τη σοβαρότητα του ρίσκου, όμως αν στο ανεμβολίαστο παιδί που αρνηθώ να το παρακολουθήσω, οι γονείς του καταφύγουν σε συνάδελφο που πιθανόν να είναι σαν εκείνους επιφυλακτικός με τα εμβόλια, τότε και το ίδιο παιδί καθώς και τα αδερφάκια του μάλλον δεν θα εμβολιαστούν ποτέ. Αντιθέτως, συνεχίζοντας να παρακολουθώ το παιδί, έχω περισσότερες πιθανότητες να τους πείσω για την ωφέλεια των εμβολίων, ή ακόμα αν οι ίδιοι οι γονείς αλλάξουν γνώμη, μπορούμε να αρχίσουμε άμεσα τον εμβολιασμό.
Το φανατισμό δεν τον θέλω ούτε όταν αφορά στο θηλασμό. Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω αν μια μάνα είναι καλή μόνο και μόνο επειδή θηλάζει ή δε θηλάζει. Άλλωστε, ο τελευταίος κατά τη γνώμη μου που φταίει επειδή ένα μωρό δε θηλάζει είναι, εκτός από το μωρό, η μητέρα του. Δε έχει την κατάλληλη ενημέρωση και σίγουρα δεν έχει την κατάλληλη υποστήριξη. Όμως ο φανατισμός και η απόλυτη σκέψη δημιουργεί φθορά ακόμα και ανάμεσα στους υπερασπιστές του θηλασμού, απομονώνοντας ανθρώπους που έχουν καλές προθέσεις και από λάθος χειρισμούς βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν εκτεθειμένοι μπροστά στο γράμμα του Κώδικα Εμπορίας Υποκατάστατων Μητρικού Γάλατος. Αποκορύφωμα, η σκληρή κριτική, σχεδόν εναντίωση, του IBFAN ακόμα και σε αυτόν τον ιδρυτή του.
Τα γλυκά και οι πειρασμοί υπάρχουν παντού γύρω μας. Στους γάμους, στα γεννητούρια, στις βαφτίσεις, στις κηδείες, στα πάρτι γενεθλίων, αποκριάς και Χριστουγέννων. Τα παιδιά μας ζούνε στο σήμερα και όχι στο στεγανό εικονικό περιβάλλον που κατασκευάζουμε στην οικογένεια μας. Το στοίχημα πρέπει να το κερδίσουμε στην ενημέρωση των γονιών για το πως να μάθουν στα παιδιά τους το μέτρο και κυρίως να μην τα κυνηγάνε για να φάνε ή να μη χρησιμοποιούν τα γλυκά για επιβράβευση, δίνοντας την αίσθηση ότι το γλυκό είναι καλό. Όμως και το άλλο άκρο είναι επικίνδυνο γιατί μπορεί να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι το γλυκό είναι ο απαγορευμένος καρπός, που μόλις τα παιδιά αποκτήσουν την αυτεξούσια ύπαρξή τους θα το «τσακίσουν»! Η Χαρούλα μου πρωτοδοκίμασε πατατάκια αρκετά μεγαλύτερη των τριών χρονών και σήμερα οχτώ χρόνια αργότερα, αποτελούν την απόλυτη γευστική της αμαρτία. Σε ένα προσωπικό πείραμα τις προάλλες, ρωτώ την μικρή μου:
-          - Δηλαδή Χαρά μου, αν μπορούσες να φας όσα πατατάκια ήθελες, δε θα σταματούσες;
-          - Θα σταματούσα γιατί θα χόρταινα αλλά και γιατί δεν κάνουν καλό… Έχω κόλπο μπαμπά, θέλεις να σου πω τι κάνω για να μην τρώω πολλά πατατάκια;

-         - Τι μωρό μου, της απαντώ.
-         -  Βάζω τα πατατάκια στο μπολ που τρώμε τα corn-flakes, που ξέρεις δε χωράνε πολλά. Τα τρώω σιγά-σιγά και όταν ξαναγεμίσω δεύτερη φορά, καταλαβαίνω ότι έχω φάει πολλά…
Ο Ερμής δεν πολύ-συγκινείται από τα πατατάκια. Η δική του αδυναμία είναι η σοκολάτα ή το cheesecake που φτιάχνει η μαμά μας . Όμως αυτό που με εντυπωσιάζει είναι πως μπορεί να φάει 3-4 κουταλιές από το γλυκό και να αφήσει το υπόλοιπο από το κομμάτι του, όχι επειδή δε του αρέσει, αλλά απλά επειδή χόρτασε. Το ίδιο και η Χαρά μου! Να κάτι που εγώ, με το ευνουχισμένο αίσθημα κορεσμού της πείνας, δεν έχω βιώσει ποτέ! Κληρονομιά της επιμονής των δικών μου όταν ήμουν μικρός να φάω όλο το φαγάκι μου, είναι κάθε φορά που τρώω, να μην απολαμβάνω την μπουκιά μου, αλλά να σκέφτομαι και να αδημονώ για την επόμενη. Έχω εκπαιδευτεί να μην πεινάω με το στομάχι αλλά με το μυαλό. Αυτό είναι που οφείλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας. Να ακούν την πείνα τους και όχι τα κελεύσματα των διαφημίσεων ή των λογιών-λογιών πειρασμών, που σίγουρα θα συναντήσουν στην καθημερινότητά τους.
Όσο για το μπισκοτάκι των δύο μπουκιών με σχήμα ζώου στο ιατρείο μου, θα συνεχίσω να το δίνω σαν ελάχιστο φόρο αγάπης προς τα παιδιά, που παρόλα τα πειράγματα, το χαμόγελο και τα δωράκια που τους προσφέρω, αναγκάζομαι να τα γδύσω, να τα ζουλήξω, να τους βάλω χωνάκι στα αυτάκια και να τους ανοίξω το στόμα, και όχι σπάνια να τα τσιμπήσω. Ειδικά όταν χρειαστεί να τα πονέσω, προτρέπω τη μαμά να τα θηλάζει την ώρα του εμβολίου, πρακτική που σύμφωνα με μελέτες τα ηρεμεί και το κλάμα τους δε ξεπερνά κατά μέσο όρο τα 38 δευτερόλεπτα, κάτι που διαπιστώνω καθημερινά στο ιατρείο μου. Στα μωρά που δε θηλάζουν, πολλοί συνάδελφοι δίνουν ζαχαρόνερο για παυσίπονο, πρακτική επίσης ελεγμένη με μελέτες, προκειμένου να μειώσουν τον πόνο. Ελπίζω, να μη ξεκινήσω άθελά μου ακόμα ένα κυνήγι μαγισσών στο διαδίκτυο με τη γνωστοποίηση στο ευρύ κοινό της χρήσης του ζαχαρόνερου ως παυσίπονου στα βρέφη!
Εύχομαι με όσα γράφω παραπάνω να κατόρθωσα να περιγράψω την απέχθεια μου για το φανατισμό και την απόλυτη, στεγανή εφαρμογή της γνώσης στον άνθρωπο, που εγκυμονεί τον κίνδυνο της γελιοποίησης ή ακόμα χειρότερα της απομόνωσης και των αντίθετων αποτελεσμάτων. Η εφαρμογή όποιας οδηγίας είναι καλό να έχει ενημερωτικό και συμβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε να προσαρμόζεται ανάλογα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις κάθε οικογένειας.
Να είστε όλοι καλά και τα παιδιά μας καλύτερα!